Моник Џексон заболела од Ковид-19 на почетокот на пандемијата, а речиси шест месеци подоцна неа сè уште не и е добро. Како една од илјадниците од нив во таа позиција, таа водела илустриран дневник со симптоми и залудни обиди да се излекува.
Пред околу една година, Моник ја гледала Тед конференција за печурки и се воодушевила од нив. Печурките, рекол говорникот, се оригиналниот интернет, тие имаат мрежа што се протега под цели шуми; ова им овозможува на дрвјата да си помагаат едни на други кога ќе ги снајде некоја неволја.
Денес, додека се бори против коронавирусот 24-та недела по ред, ова е нешто за што често размислува.
На Моник и се слошило истовремено со нејзината пријателка, откако заедно тргнале на патување со воз.
Првите две недели се чувствувала како да има грип – била толку уморна што едвај станувала од кревет. Во Лондон сè уште било студено, но таа едвај носела нешто на себе и држела кеса со мраз до челото за да се разлади. Термометрите биле распродадени, но таа мисли дека имала температура.
„Чудно е да се каже:„ Мислам. “За повеќето од ова, вие само размислувате – не знаете ништо со сигурност“.
Следната недела, дишењето и било отежнато. Дошла брза помош, но тие и рекле дека нивото на кислород во крвта е добро. „Тие ми рекоа дека имам напад на паника, потенцијално како нус-производ на симптомите. Во тоа време не била тестирана на Ковид-19, бидејќи во март, Велика Британија резервирала мал број опрема за тестирање што ја чувала за најтешките случаи.
Таа се обиде да се излечи со природни лекови. Додека јадела сиров лук и цели лути пиперки, се сеќава дека и било невообичаено што не може да им го осети вкусот. И била постојано уморна. „Немав сила да се допишувам со повеќе од две лица дневно“, вели таа.
По две недели, некои од симптомите поминале, но изгледало дека само биле заменети со некои нови. “Чувствував убод во градите. И тој убод се претвори во нешто што го чувствував како некаков оган”, вели таа. “Тоа беше скоро неподнослива болка на левата страна. Мислев дека имав срцев удар”.
Повикала брза помош и тие ја советувале да зема парацетамол. Тие и рекле дека болката ќе исчезне, иако не им било сосема јасно зошто е така.
Парацетамол делувал, но скоро веднаш кога исчезнала болката, нејзиниот стомак и грло почнале да горат „како оган“ кога јадела. Лекарите помислиле дека има чир. Дури подоцна нејзините проблеми со стомакот биле препознаени како симптом на вирусот.
По околу шест недели, Моник започна да чувствува како ја пече кога мокри и дека чувствувала болка во долниот дел на грбот. Лекарот и препишал три различни видови на антибиотици пред да утврдат дека не станува збор за бактериска инфекција.
„Тоа беше агонија“, вели таа. „И тогаш само престана“.
Моник се исклучила од социјалните мрежи. Ја нервирало секое спомнување Ковид, а тоа влијаело и на нејзиното дишење. Самопрогласена зависничка од новости, сега не можела да ги поднесе.
Таа се плашела дека ако отиде на социјалните мрежи, ќе види пост до пост за мртвите тела. Утеха најшла во купувањето преку Интернет, но дури и внесувањето на бројот на фустанот во празниот прозорец за пребарување и носел хорор приказни за нови симптоми на болеста. „Всушност, се плашев да отидам на Гугл“, вели таа.
По некое време, таа побарала од една пријателка да и каже што се случува во светот во меѓувреме. Една од првите работи што ги дознала е дека поголем дел од луѓето кои умираат се од црно-малцинските и етнички групи. Моник е мешана раса и се исплашила.
„Имав чувство дека сум во хорор филм во кој умираат само црни луѓе“, вели таа.
Како што поминувале неделите, нејзините симптоми биле заменети со други, станувајќи сè побизарни. Болката во вратот била придружена со необична сензација во увото, како некој да гужва кеса чипс со рака. Рацете и помодреле и морала да брза кон фонтаната под врелата вода за да се обиде да ја врати циркулацијата. Лекарот подоцна ја прашал дали можеби тоа го сликала, но тоа и било последно што и паѓало на ум.
„Постојано се јавував поради нови симптоми и тие постојано ме прашуваа:‘ А како е вашето ментално здравје? ’“, вели таа. „Импликацијата беше дека овие симптоми не се лекуваат или дека не се вистинска болка“.
Имала невообичаени осипи по целото тело или прстите на нозете ќе и станеле светло црвени, а понекогаш се будела со остра болка во различни делови од трупот.
Една вечер, додека разговарала со пријател на телефон, почувствувала дека и десната страна на лицето и се сплескала. Таа отрчала кон огледалото, но лицето изгледало сосема нормално. Таа се плашела дека можеби доживеала мозочен удар, но лекарите не најдоа докази за тоа.
Поминувала многу време обидувајќи се да им објасни на лекарите што и се случува. На располагање честопати имала само петминутен или десетминутен повик да пренесе сè што се случува во нејзиното тело, а тоа не било доволно.
„Да ми кажеа: ‘Видете вие имате Ковид а ние немаме идеја како тоа да го излечиме’, тогаш сè ќе беше во ред ”, вели таа.
Поминале девет недели пред Моник да може да се тестира за вирусот корона. За сето тоа време, таа била преплашена дека ќе го пренесе вирусот на некој друг.
Советот на владата беше да се изолира седум дена или додека симптомите не исчезнат – но што ако никогаш не поминат, помислила таа.
Потоа секој одеше во својата соба да јаде сам.
Еден ден излегла со пријателка да дише свеж воздух во парк во близина на нејзината куќа, кога едно мало дете притрчало кон неа. Моник скокнала за да се оддалечи од малиот. Мајката му била огорчена. „Детето не беше ни близу до тебе!“, рекла таа. Моник се обидела да објасни дека не се плаши дека ќе се зарази, туку дека се плаши дека ќе му го пренесе вирусот. Болните луѓе треба да останат дома, рекла неговата мајка.
Таа се надева дека нејзиниот дневник ќе им помогне на луѓето да разберат дека не е сè толку едноставно.
Конечно, Велика Британија ги пуштила тестови за секој што покажува симптоми. Таа била возбудена, но постоела „квака“ – единствениот центар што бил во нејзина билина бил „драјв ин“, а таа немала автомобил. „Повеќето од моите пријатели не знаат ни да возат“, вели таа.
Еден пријател навистина и се понудил да ја однесе, а таа не го пропуштила фактот дека тој се ставил на ризик на патот.
Резултатот бил негативен. Тоа било огромно олеснување, бидејќи и било кажано дека тоа значи дека не може да ги зарази пријателите и семејството. Но, таа се чувствувала чудно. „Во психолошка смисла, многу е тешко да се ослободите од чувството дека сте заразни“, напиша подоцна во дневникот. Исто така, било збунувачки затоа што не се чувствувала подобро.
Дишењето и се подобрило. Додека на почетокот не можела да се качува по скалите без да застане да земе здив на патот, во јули тоа можела да го направи како од шала.
Но, откако ја чистела собата со правосмукалката четири минути, таа паднала на подот без здив. После тоа останала во кревет три недели.
Моник немала идеја како да направи да се чувствува подобро.
„Многу луѓе ми велат:„ Моник, ќе можеш повторно да возиш велосипед и ќе можеш да боксираш и ќе можеш да застанеш покрај мене кога ќе се чувствуваш подобро “. Но, за мене, тоа не е од голема помош “.
Лекарите сè уште не знаат како да им помогнат на луѓето со овие симптоми кои едноставно не поминуваат.
„Суштината е во прифаќањето на она што можам и не можам да го правам и да бидам флексибилена, затоа што понекогаш планирате нешто за тој ден, а вашето тело не се грижи за тие планови“, вели Моник.
„Работата е во следново: ќе се распишам мејлови или ќе разговарам со лекарите, а потоа со пријателите и потоа ќе бев толку исцрпена што немав сила да ги мијам забите“.
Таа успеала да мине низ терапија за ментално здравје, која и обезбедува алатки за справување со новата реалност на нарушено здравје, па затоа се залага оваа помош да биде достапна за секого преку NHS.
Едно нешто што никогаш не го очекувала е дека нејзината болест ќе ја поврзе со другите љубители на печурки.
Печурките имаат антивирусно својство, објаснува таа во една од објавите. Но, тие исто така се дел од нешто поголемо и поубаво.
Тоа ја потсетува на нејзините пријатели кои и носеле храна пред врата, месец по месец. На луѓето од кои толку многу зависи од кога се разболе.
„Изолирана во мојата соба“, објавувала од својот дневник на Инстаграм, „Се чувствував повеќе поврзано од кога било“.
