Иракли Гоголаџе
Старецот Гаврил сè уште не беше прогласен за светец кога првпат дознав за него. Нашата прва „средба“ беше кога јас, ученик во 7-мо одделение, го посетивме манастирот Самтавро со моите пријатели. Јас, тогаш уште дете, бев шокиран од се што видов на гробот. И пред се – неверојатен број луѓе кои дојдоа и се поклонија на гробот. Сосема несвесно се приближив и кон гробот и тука започна нашето пријателство со старец Гаврил.
Додека клекнав на гробот, почувствував голем благослов. Моето срце беше исполнето со љубов. Чувствувајќи внатрешна радост, сакав да викам гласно и гласно: „ВЕ САКАМ СИТЕ!“ Монахињата Параскева ни подари масло од кандилото на гробот на старецот Гаврил и ни објасни како да се помазаме со него. Се чувствував како да имам стекнато непобедлива моќ. Така беше!
Поминаа неколку месеци и кај нас дојде неволја. Татко ми доби псоријаза. Ги посетивме сите болници, но поради тешката и сложена фаза на болеста, ниту една не не прими. По одредено време, на барање на нашите роднини, татко ми беше примен во болницата за кожни и венерични болести во Тбилиси. Третманот продолжи бавно. Лекарите рекоа дека ќе бидат потребни најмалку четири месеци за целосно заздравување.
Една ноќ татко ми имаше срцев удар и едвај беше вратен во живот. Тогаш се сетив на старецот, на чиј гроб се случија чудесни исцеленија. Отрчав дома, зедов масло од кандилото од гробот на старец Гаврил и отидов во болница. Вечерта лекарите не пуштија ниту еден од посетителите во одделението, но кога им ја објаснив ситуацијата, тие се согласија и тајно ме пуштија да влезам.
Му пријдов на татко ми. Тој спиеше. Со малиот прст три пати вкрстено го помазав со масло, ја прочитав „Оче наш“ и со цело срце го замолив старецот за исцеление на татко ми. Потоа тивко заминав.
Утрото мајка ми и другарка ми дојдоа во болница. Се приближуваме до собата на татко ми… или подобро кажано трчавме кога со слушнавме крикот на медицинската сестра: „Не е можно!“ Мислевме дека ова е крајот! Мајка ми се онесвести. Ме зафати тремор што не можев да го контролирам.
Тогаш влегов во одделението и го видов татко ми како седи на креветот. Лпжата му беше како на новороденче. Наскоро во одделението дојде главниот лекар – истиот тој што ми дозволи да го посетам татко ми.
Никогаш нема да го заборавам изгледот на неговото лице кога ја виде совршено чистата кожа на својот пациент! Докторот почна да плаче и да го крсти, велејќи: „Слава на Бога… Слава на тој старец…“
Во тој момент татко ми не запре и праша за кој старец зборуваме. И пред да имам време да почнам да зборувам за старецот Гаврил, самиот татко ми ни кажа дека ноќе на сон видел дека некој свештеник со сива брада влегол во собата и му рекол:
„О, брате мој… Еве, уште никогаш не сте комуницирале или исповедале, но имате верен син и верна жена што ме повикале. Не можам да ги гледам како плачат… Дозволете ми да ве лечам сега, а вие почнете да живеете црковен живот Често одете во црква, на исповед и причестување. Вака ќе бидеме пријатели… Инаку, не сум ти пријател. Сфаќаш?“
Тој му намигнал на татко му, се прекрстил над него и и заминал…
Јас плачев, сите во собата плачеа! Иако татко ми никогаш во животот не видел старецот, описот на сонуваниот „свештеник“ целосно се поклопуваше со ликот на преподобен Гаврил.
