Такер КАРЛСОН на Конвенцијата за Доналд Трамп
Ви благодарам. Се чувствувам како да познавам половина од луѓето во собата. Па, благодарам момци. Може ли само да кажам дека Питер Наваро се врати (поранешен соработник на Трамп кој беше во затвор, н.з.)? Добре дојде Питер Наваро, кој ја доживеа судбината што им се случи на многумина кои се пријатели со Доналд Трамп. Ви благодарам. Сум бил на многу конгреси. Никогаш не сум бил на позабавен конгрес или конгрес со подобри вибрации. Буквално го пуштија Наваро од затвор.
Најпрвин ви благодарам. Ова е многу различно од она што мислев дека ќе се чувствува.
Така, го гледав видеото од она што се случи во Батлер, Пенсилванија, околу 15 пати. Мислам дека бев еден од околу осум милијарди луѓе ширум светот кои го гледаа. И колку повеќе го гледав, толку повеќе ми стануваше јасно дека се е поинаку после тој момент. Сè. Оваа конвенција е поинаква, нацијата е друга, светот е поинаков, Доналд Трамп е поинаков.
Кога стана откако беше застрелан во лице, крвав и ја крена раката, во тој момент помислив дека тоа е трансформација. Ова повеќе не беше маж. Па, мислам дека тоа беше божествена интервенција. Но, ефектот што го имаше Доналд Трамп, тој повеќе не беше само кандидат на политичка партија или поранешен претседател или иден претседател. Ова беше водач на еден народ. И мислам дека има разлика. Мислам, поголемиот дел од мојот живот го поминав во Вашингтон каде што, знаете, претседателот е на врвот на пирамидата, секој сака да биде претседател. Но, ако мислите на претседателската функција, тоа доаѓа со голема моќ, очигледно. Но, ако размислите за тоа, тоа е титула што се доделува со некој вид процес што може да се поништи. И на крајот, таа сама по себе не дава легитимитет, како ниедна титула. Само затоа што се нарекувате претседател не значи толку многу инхерентно.Значи, секој може да биде претседател.
Но, да се биде лидер е многу различно. Не можете да именувате некого за лидер. Лидер е најхрабриот човек. Тоа е така во сите човечки организации. Ова е закон на природата. И во тој момент, Доналд Трамп, неколку месеци пред претседателските избори, стана лидер на оваа нација. Тоа ми беше најочигледно. И морам да кажам, знаете, мислам дека тоа го промени. Знаете, се слушнав со Трамп во рок од неколку часа таа вечер. И она што ми го кажа таа вечер, штотуку беше застрелан во лице, не кажа ниту еден збор за себе. Само кажа колку е зачуден и колку е горд на толпата која не побегна. И мислев на две работи.
Првото нешто што помислив беше, се разбира, тие не побегнаа зашто неговата храброст им даде срце. Храброста на лидерот му дава храброст на неговиот народ. И второто нешто што мислев е, ова е себичниот човек за кој слушам девет години. Навистина, ниту збор за себе, за својот народ. Точка. И второто нешто што го забележав, што мислам дека никој не го забележал јавно, туку само ќе го забележам, бидејќи немам сценарио, како, зошто да не, е дека го одбил најочигледното можно во политиката – да ја разгори нацијата. Откако ќе го застрелаат, да ја разгори нацијата, што е можност што речиси секој друг политичар што сум го сретнал, а секако и неговите противници, веднаш би ја искористиле. И тие би рекле, добро, што е ова? Како бев застрелан? Како, како се случи ова? И тоа се вистински прашања на кои треба да дојдеме до одговор.
Но, во моментите, деновите, неделата по пукањето, тој не го кажа тоа. Тој даде се од себе за да ја обедини земјата. И си помислив, ова е фигурата што предизвикува поделба? Ова е неодговорната личност? Не, ова е најодговорното, обединувачко однесување на лидер што мислам дека некогаш сум го видел. Значи, прашањето е каде не води? И би можел да продолжам со часови, но дозволете ми само да сумирам. Мислам дека целата поента, од познатото возење со ескалатор пред девет години до денес, на јавниот живот на Доналд Трамп беше да не потсети на еден факт, а тоа е должност на лидерот кон својот народ, кон неговата земја и кон никој друг. . Тоа е поентата. Тоа е единствената поента.
А друг збор за ова е демократија. Демократија не е кога те бомбардираат со тој збор на телевизија. Демократија е дека граѓаните на една земја ја поседуваат таа земја. Тие не се кираџии, не се кметови, не се робови. Тие се сопственици на државата. А за тоа да биде вистина, нивниот лидер мора да ги претставува, што е уште еден начин да се каже дека политичарите треба да го прават она за што луѓето ги избираат,а не обратно. Но, ако тие целосно го игнорираат тоа што го сакаат луѓето, не само една година, туку генерациски, да речеме 50 години, тогаш можеби е, не знам што е, но не е демократија. И така мислам дека целиот проект на Трамп, парадоксално, е нападнат како непријател на демократијата, е да се врати демократијата во САД. Еј, ајде да обрнеме внимание на тоа што луѓето всушност сакаат.
И незаинтересираноста за тоа прашање во Вашингтон е нешто што на крајот ме избрка од градот. По 35 години, пратениците газат над ничкумните тела на своите сограѓани. Да, всушност, изгубивме повеќе Американци од дрога во изминатите четири години отколку што изгубивме во Втората светска војна. Да, нашата најкрвава војна. Повеќе отколку што изгубивме во Втората светска војна. Дали некој се грижи? Тоа е патетично. Тоа е патетично. И дали слушате еден збор од Вашингтон за да се направи нешто во врска со тоа? Знаеме од каде доаѓа дрогата. Ги знаеме патиштата за снабдување. Американската војска потроши милијарди за бомбардирање на патеката Хо Ши Мин. Не гледате дека нашиот врховен командант сугерира да ја користиме нашата војска за да ја заштитиме нашата земја или животите на нејзините граѓани. Не, тоа е за Украина. И тоа е премногу, всушност. Тоа е премногу навредливо. Тоа е премногу навредливо. Тоа е среден прст во лицето на секој Американец. Тоа е многу јасна изјава, што е непогрешливо. А тоа е, ние не се грижиме за вас. И Доналд Трамп, што и да кажете за него, и мислам дека тој е прекрасна личност, добро го познавам, патем, најсмешната личност што сум ја сретнал во мојот живот, всушност. Не можете да бидете смешни без перспектива или без емпатија, што е точно.
Но, сè друго за Трамп настрана, тој всушност се грижи затоа што го интересираат луѓето што живеат овде, бидејќи тоа е негова работа. Работа на таткото, неговата должност е кон неговото семејство. Должноста на офицерот е пред неговите луѓе. Должноста на претседателот е пред неговите граѓани. И се чини дека е единствениот што го мисли тоа. И во неговиот избор за потпретседател, Џеј-Ди Венс, тој навистина јасно го кажа тоа. Џеј-Ди Венс, ќе го кажам ова за него, е целосно пристоен човек. И само ќе признаам, еден мој пријател, еден од ретките политичари во Вашингтон кој всушност е многу близок со својата сопруга, што е прекрасно да се види. И таа е, всушност, прекрасна. Но, Џеј-Ди Венс има ставови кои се поблиски до гласачите на Трамп од кој било друг во Вашингтон, на функцијата. Затоа, тој е потпретседател. Тоа се вика демократија.
Така, ќе застанам само на една точка, а тоа е она што се случи во изминатиот месец од дебатата, а особено во саботата во Батлер. Мислам дека многу луѓе се прашуваат, што е ова? Ова не личи на политика. Нешто поголемо се случува овде. Мислам дека дури и луѓето кои не веруваат во Бог почнуваат да размислуваат, добро, можеби има нешто во ова, всушност. И јас почнувам да размислувам, почнувам да мислам дека ќе биде во ред, всушност. Јас го мислам тоа. Еден ден по изборите во 2018 година, Антифа дојде во мојата куќа, милицијата на Демократската партија. Добро, јас бев на работа. Тоа беше очигледно, бев на работа затоа што беше јавно. Мојата сопруга беше сама дома. Се обидоа да влезат низ влезната врата. Ја тероризираа. Таа се сокри во нашата оставата, во кујната. Беше ужасно. Тоа не беше пукање во лице, но ни го уништи денот. И следното утро, лежиме во кревет, и телефонот ѕвони за мојата сопруга, а тоа е Доналд Трамп. Таа го зема. „Здраво, Сус. Ова е Доналд Трамп“. Можам да го слушнам. Знаеш, лежам во кревет. „Уф. И првото нешто што тој вели е: „Ќе чувам стража надвор од вашата куќа“. И таа вели: „Ох, тоа е толку убаво“. И тој вели, никогаш нема да го заборавам ова додека сум жив, вели: „Знаете, има многу омраза таму“. А таа рече: „Знаете, постои, господине претседателе“. А потоа вели: „Но, има многу љубов. Има многу љубов“. И ние ја гледаме таа љубов. Мислам дека тоа не е човечка љубов. И јас само ќе престанам со ова. Не сум секогаш убеден дека сум на вистинската страна. Многу пати сум бил на погрешна страна. Никогаш нема да ме слушнете да кажам дека сум на Божја страна, или Бог е со мене, па дури и јас сум со Бога. Сакам да бидам, не сум сигурен дека сум. Но, јас ќе го кажам ова недвосмислено и дефинитивно: Бог е меѓу нас токму сега. И мислам дека е доволно. Господ да ве благослови.
