Роберт КЕНЕДИ

Во рок од една година по смртта на татко ми, бев зависник од хероин (татко му е Роберт Кенеди убиен во 1968 година). Бев зависник 14 години. Прекинав кога имав 28 години, а во тој период, кога бев во рано закрепнување, сите овие работи почнаа да имаат смисла за мене – моето католичко воспитување, сето ова спојување на филозофијата и теологијата и самопрегледување и болка низ која поминувате.

Растеме низ болка. Болката е еден од најголемите поттикнувачи на духовниот раст, а зависниците имаат единствена можност за откуп бидејќи биле во пеколот. Тоа ви го уништува животот, ги уништува вашите врски, ги повредува сите што ги сакате и ве прави лажго. Секогаш кога живеете против совеста, што го правите ако сте зависни, го туркате Бог преку периферијата на вашиот хоризонт, има целосно исклучување. Се чувствував како да сум еднодимензионално човечко суштество, збирка апетити кои требаше да се хранат постојано, а тоа станува работа со полно работно време.

Кога конечно се ослободив од зависноста, влегов со мојот живот уништен. Влегов на колена и донесов одлука. Знаев дека ми треба духовно преуредување, а потоа ја зедов оваа книга од Карл Јунг наречена *Синхроничност*. Беше некаква синхроничност што седеше на маса, а причината поради која го зедов беше затоа што имаше албум на The Police кој штотуку беше издаден, а го имаше истото име. Не знаев што значи зборот, па ја подигнав од љубопитност. Синхроничноста е случајност; тоа е како една од оние работи што ни се случуваат на сите нас. Кога ќе почнеме да ги забележуваме, тоа се случува почесто.

Еден пример би бил да зборувате за некој што не сте го виделе или размислувале 20 години, а телефонот ѕвони, а тоа е личноста на телефон. Овие мали нешта ни се случуваат постојано, нели? Јунг ги гледаше тие интервенции од Бога, кој ќе стигне низ универзумот и ќе ги прекрши сите свои правила – правилата на математиката, аритметиката, процентите, шансата и времето и просторот – ќе ги достигне и ќе ги направи овие мали нешта за да нè допре по рамото и да ни каже: „Јас сум тука, гледаш во чудо“.

Јунг беше длабоко духовен човек. Тој почнал да ги има овие многу автентични духовни искуства кога бил дете, и се сеќава на соништата што ги сонувал и на овие синхроничности – други автентични духовни искуства кои го воделе неговиот живот на овој извонреден начин. Она што тој го вели е дека, „не можам да користам емпириски алатки и научни алатки за да го докажам постоењето на Бог, но можам да докажам дека, откако видов десетици илјади пациенти кои доаѓаат низ неговата болница, луѓето кои веруваат во Бог стануваат подобри, а нивното закрепнување е потрајно и поиздржливо“.

За мене, читањето на тоа беше многу повлијателно отколку да речеше дека го докажал постоењето на Бог, во што не би верувал. Она што тој го велеше беше:

„Неважно е дали има Бог таму горе или не. Ако верувате во некој Бог, шансите да живеете поздрав живот и закрепнување се подобри, а тоа е полесен пат“. Во тој момент од мојот живот, дадов завет дека ќе направам сè – било што – ако ми ги зголеми шансите за закрепнување дури за 1%. Донесов одлука: ќе почнам да верувам во Бог, бидејќи тоа ќе ми ги подобри шансите за закрепнување. Тогаш се соочувам со дилемата како да почнеш да веруваш во нешто што не можеш да го видиш, да мирисаш, да допреш, да вкусиш, да го слушнеш или да го добиеш со твоите сетила? Јунг го решава тој проблем велејќи: „Лажи се додека не успееш. Постапувај како да“, а тој рече дека верата ќе претходи на доказите – дека ќе има докази.

Веднаш, додека ја читав оваа книга, реков: „Во ред, ова е одговорот“. Така, јас само ќе почнам да се преправам дека има Бог таму горе, дека Тој ме гледа цело време, и дека животот е еден вид тест, и дека, знаете, ние треба да ја правиме вистинската работа. И јас треба да се однесувам коректно дури и кога никој не ме гледа.

Дента кога ја завршив таа книга, излегов на одбојкарско игралиште. Играв одбојка, а некој ја удри топката со многу моќен удар. Таа отиде многу нагоре, а потоа се спушти за да го погоди врвот на столбот, и го направи овој погрешен лет повторно нагоре. Додека беше повторно лансирање, реков, така што сите на теренот ме слушнаа: „Таа топка ќе ја удри камионот Мек“. Не знам зошто го кажав тоа; појма немам. Но, сите ме слушнаа како го кажувам тоа. Топката отиде нагоре, слета на ограда од синџир, потоа се одби на друга и се тркалаше околу 40 јарди на главната сообраќајница. И овој џиновски камион дојде и ја пукна топката. Сите ме погледнаа за секунда, како: „Леле, како го направи тоа? Во тој момент, штотуку ја завршив оваа книга за синхроницитет и мислев: „Во ред, можам или едноставно да го отфрлам тоа на начин на кој би сакал – чудна случајност – или можам само да кажам дека, знаете, ова е Божји начин на разговор со мене, и јас ќе го прифатам тоа, и јас ќе ја прифатам убавината на тоа“.