БЕСЕДА НА ОТЕЦ КРЕСТЈАНКИН ВО 28-ТА НЕДЕЛА ПО ПЕДЕСЕТНИЦАТА: Нашето негирање на постоењето на ѓаволот нè прави целосно невооружени пред него!

Отец Јован КРЕСТЈАНКИН, 25 ноември 1991 година

Господи, Твоето име е сила, укрепи ги сите нас што сме изнемоштени и паѓаат!

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух!

А оваа ќерка на Авраам, која е врзана од сатаната осумнаесет години… (Лк. 13; 16).

Драги мои, наши пријатели! Денешното неделно читање на Евангелието особено ни дава повод да зборуваме за постоењето на ѓаволот и неговата разорна, смртоносна активност. Нашиот сегашен живот упорно бара сите ние да бидеме многу внимателни на оваа тема. Нашето незнаење, срамежливо молчење, па дури и негирање на постоењето на оваа страшна сила нè прави целосно невооружени пред неа, а може да нè доведе до уништување како што овците ги водат на колење. Имено, повремено, па дури и често, забораваме каде е темнината, а каде светлината, каде животот, а каде смртта.

Несомнено, фактот што на бројни генерации луѓе им сугерираше дека наводно воопшто не постои, мора да се прифати како најголема победа на таа
сила.

Меѓутоа, пред извесно време, додека духовниот поглед на луѓето сè уште не бил целосно помрачен, ѓаволот работел многу претпазливо – со сила на сугестија. Меѓутоа, сега, кога нашата негрижа и духовниот сон нè лишија од покривањето на Божјата благодат и силата на Духот, ѓаволот се појавува пред нас во целиот негов зол облик. Тој се јавува како жива, активна и забележлива сила, која исто така е сурова.

Некогаш Господ им го објави Своето слово на сите што живеат на земјата и кои веруваат во Неговото слово, кое предупредува, повикува на внимателност и повикува на посебна будност: го видов сатаната како молња како паѓа од небото (Лк. 10; 18).

На друго место, Светото Писмо вели дека не му било најдено место на небото и дека тој слегол на земјата во страшен бес да оди по неа, да живее на неа и да рика како лав, барајќи кого да проголта (сп. Отк. 12 9:12 и 1 Пет. 8).

Тој, убиецот – ѓаволот, стана „кнез на овој свет“, а заедно со него се населиле и владетелите на земјата и безброј мноштво негови соучесници. Оттогаш, местото каде што живеат стана сина бездна, која го дели Милитантот од Триумфалната (Празнувачката) црква.

Првото и најгорко искуство од неговото лукаво владеење го доживеале нашите прародители Адам и Ева. Со неговите напори тие ја познаваа сладоста на гревот и ја вкусија горчината на смртта. Тој, пак, неуморно ја извршува својата работа уште од тие дамнешни времиња. Во сите времиња, неговата главна задача била, е и ќе биде борбата со Бога за човечките души, каде бојното поле е човечкото срце.

Таму сè е усовршено: таму е и пеколната бездна, но тука е и искрата на верата, која Бог ја заштитил од отровниот здив на непријателот. Таа го раѓа пламенот на божествената љубов – претставник на вечната радост.

И вие и јас, драги мои, мора да внимаваме на сите настани што се случуваат околу нас или лично на нас. Мора да си го спознаеме срцето, бидејќи незнаењето и невниманието нема да не оправдаат во денот на Големиот суд, кој незапирливо се приближува кон земјата.
Одете од Мене, проколнати, во вечниот оган подготвен за ѓаволот и неговите ангели (Мт. 25; 41), ќе им рече Синот Човечки на оние кои не знаеле и не сакале да знаат.

Во Светото писмо има многу примери на демонско опседнување и демонско насилство врз луѓето: ова е и денешниот евангелски пример на жена, која ѓаволот ја врзал (врзал) осумнаесет години. Има и тие двајца ѓаволи кои живееле во гробовите. Биле лишени од моќта на разумот и со страшна демонска сила ги скршиле кованите синџири со кои се обидувале да ги задржат. Тоа е и демонот кого демонот сакаше да го убие, па го фрлаше понекогаш во оган, а понекогаш во вода, како и многу други примери (види Лк. 13; 1116, Мт. 8; 28, Мк. 5; 4 и Mt. 17;)

Во исцелувањето на ѓаволите, Господ никогаш не го нарекол демонизмот природна болест. Тој сметал дека демоните се нејзината непосредна причина и ги избркал.

Меѓутоа, поради нашата тврдоглавост и непромисленост, тие примери ни најмалку не ни допираат до срцето кога читаме или слушаме за нив. Ова некаде се случило, а многумина дури се осмелуваат да се сомневаат во длабочините на душата во примерите извадени од туѓи животи. Некои одат уште подалеку, така што со неверување ги отфрлаат зборовите на божественото писмо.

Сега се случува, наместо далечни примери, сопствениот живот да ни овозможи да го почувствуваме насилството и тиранијата на самиот ѓавол, како и на синовите на опозицијата, т.е. луѓе, кои станаа извршители на злата волја на ѓаволот на земјата.

Слушајте ги внимателно, драги мои, зборовите на светиот Божји пророк Исаија, слушајте ги и размислете за откровението на таа старозаветна теологија. Зар не зборува за нас и за нашето време пророкот, кој живеел 759 години пред Христовото раѓање?

Земјата целосно ќе се испразни, и целосно ќе биде ограбена… Земјата ќе се жали и ќе пропаѓа, вселената ќе слабее и ќе пропаѓа, водачите на земните луѓе ќе ослабат. Затоа што земјата беше осквернета под нејзините жители, затоа што тие ги престапија законите, ги менуваа прописите, го прекршија вечниот закон. Затоа клетвата ќе ја проголта земјата, а оние што живеат на неа ќе ја сносат казната. Затоа жителите на земјата ќе изгорат, а малку луѓе ќе останат… неверниците прават неверување, неверниците се тие што прават неверување… цела земја ќе се скрши, целата земја ќе се урне, целата земја ќе се потресе. Целата земја ќе се ниша како пијан, а ќе се движи како колиба и ќе падне и нема да воскресне (Иса. 24; 36,16,19-20).

Да, тие зборови важат за нас! Го престапивме Божјиот закон! Го прекршивме Неговиот завет! Го заборавивме Бога!

Нашата мајка – згрижувачката, земјата, веќе раѓа само трње поради беззаконието на оние што живеат на неа. Небото, кое некогаш им даваше на луѓето светлиот дожд на животот и плодна роса, сее отровна хемиска влага над нашите глави, а ветерот од Чернобил го обвива светот со својот смртоносен здив. Неконтролираното зло, лукавство и злоба оди по земјата.

Нема молитва да го изгасне тој оган на злото, нема духовна сила да го спречи претстојното уништување!

Нели сето тоа го создал човекот?

Не, драги мои, можностите на човекот се ограничени, а неговиот животен век е седумдесет до осумдесет години. Понекогаш се случува тој дури и да не стане свесен за својата задача на земјата пред веќе да се спушти во гробот. Тој нема ниту време, ниту можност, ниту имагинација да посее толкава несреќа и зло за да има доволно за целото човештво.

Сето тоа мало зло, што ние, грешните луѓе, успеваме да го направиме, го обединува големиот сатански диригент, оној што го сее и тоа малку во нас. Малку сее, но тоа малку расте. Тоа се нарекува „мистерија на беззаконието“. Тајната на беззаконието се издигнува од сила во сила токму затоа што нашето противење ослабна, нашата идеја за тоа избледе.

Ние во нашата заблуда забораваме на Бога, забораваме на рајот, забораваме на вечноста. На теренот на целосното потопување на луѓето во телесниот живот на векот, сеопфатна разврат.

Доенчињата, зачнати во беззаконие, доаѓаат на светот болни и од самото раѓање се опседнати од духот на злобата, така што често се случува со својата итрина да ги надминат возрасните. Децата, кои не знаат за детската едноставност, имитираат возрасни и бараат посебни визии и чувства во одвратните хемиски супстанци, а често во нив наоѓаат смрт. Младите мажи и жени, дури и не знаејќи го концептот на невиност и чистота, паѓаат во таква кал што е страшно дури и да се размислува за тоа, срамно е дури и да се зборува за тоа. Наркотичната интоксикација станува единствената реалност во животот за многумина. Татнежот на демонската врева, која се пробива во нашите домови од телевизиските екрани, ги оглуви и запрепасти сите, од мали до големи, сите ги вовлече во вителот на пеколниот циклус и ги пороби душите со насилство.

Ние, без размислување, а што значи доброволно, ги пречекуваме телевизиските волшебници од секаков вид во нашите домови и учиме од нив како неповратно да ги изгубиме нашите души што е можно побрзо и побезбедно. Окови од темнината на предавството, предавството, елементарната гордост, лагите и ароганцијата, ни го врзуваат срцето, ни го врзуваат умот, рацете, целото наше битие. Стануваме неспособни за секое добро. Светлиот ангел чувар стои во далечината и ги оплакува нашите срца, кои станаа демонска играчка.

Норма на животот стана следново: прегази ги труповите на оние што си ги здробил, откини парче од туѓа уста, плукај по секој завет.

Тој непријател, кој го посеал страшниот плевел на злобата и лажниот разум, тој убиец од почетокот, лагата и таткото на лагата, ужива во плодовите на своите дела. Тој напредна. Го победи народот. Тие денес не го негираат Бога до тој степен што го туркаат од човечкото срце со разни стравови и секојдневни (световни) грижи. Бог е едноставно заборавен.

Дај ми, синко, твоето срце, бара Господ и вика (Изреки Сол. 23; 26). Но, каде е, каде е нашето срце? И дали сè уште постои? Ако постои, во него нема ќоше, ниту најмало место за Бога, за светлина и тишина, за мир и љубов. За нас е страшно што светлината Божја го открива дури и за нас страшното трошење на нашето срце. Повторно го гониме Бога и бегаме од се што може да го покаже нашето вистинско лице.

Тоа, драги мои, повторно не сме ние, туку истиот убиец, и нè влече сè подалеку кон отпаѓање од спасението што Синот Божји им го донесе на луѓето. Самиот непријател (ѓаволот) влезе во нашето срце и владееше со него.

Сепак, тој не можеше да го стори тоа без наша согласност. Божјата мудрост го создала човекот на таков начин што без него човекот не може ниту да се спаси, ниту да се убие. Ние самите, отфрлајќи го Бога со неверување или верувајќи во Него, но отфрлајќи ги делата што Тој ги заповедал, го отфрламе нашето сопствено спасение. Не сфаќајќи ја темната, безобличната и страшната сила на ѓаволот, туку создавајќи дела на темнината, се предаваме во неговите раце и си ја подготвуваме пеколната бездна.

Знајте, тогаш, драги мои, дека ѓаволот не може да продре во нас на друг начин, освен ако не го запоседне нашиот ум и нашите мисли. Некому ја краде верата од срцето и умот, неговиот смрдлив здив го разгорува стравот Божји, а некои ги победува со љубовта кон славата за да станат робови на многу страсти, бидејќи љубовта кон славата и гордоста раѓаат во нас такви пороци што им ја отвораат вратата на сите демони. Човек не ни забележува дека станува ѓавол.

Секогаш мора да имаме на ум дека главната карактеристика на ѓаволската битка е нејзината приспособливост. Злите духови постојано водат битка со нас, а нејзините различни форми се безбројни.

Најважното нешто што треба да го знаеме е фактот дека нивниот пристап е незабележлив и дека нивниот ефект е постепен. Почнувајќи од мали, зли духови постепено добиваат големо влијание врз нас. Како по правило, демонска итрината обврзно ги исполнува нашите желби и стремежи, за да можат да го претворат во оружје дури и она што е добро и безопасно.

Сега многу млади луѓе се собраа во црквата. Некои веќе остареа во нечистотијата на гревот, некои изгубија надеж дека ќе го најдат својот пат во перипетиите на животот и се разочараа во него, а некои размислуваа за смислата на постоењето. Луѓето очајнички се обидуваат да се ослободат од сатаната. Луѓето се стремат кон Бога, а Бог им ги отвора своите татковски прегратки. Колку би било добро, кога би можеле, како деца, да припаѓаат на сè што Господ и Црквата им даваат на своите деца! Во Црквата ќе почнат повторно да учат да мислат, да чувствуваат, да живеат.

Сепак, тоа не се случува така! Големиот „заводник“ – ѓаволот, на самиот праг на Црквата на повеќето од нив им ја одзема мирната свест за тоа кои се и зошто дошле овде. Човек не влегува, туку „паѓа“ во Црквата со сето она што постои и постои во него од неговиот минат живот. Во таква состојба, тој веднаш почнува да суди и да погодува што е правилно во Црквата, а што е крајно време да се промени. Тој „веќе знае што е благодат и како изгледа“. Уште пред да стане православен христијанин, тој станува судија и учител. На тој начин тој повторно го истерува Господа од своето срце. И каде се случува? Токму во Црквата.

Човек не го ни чувствува тоа, затоа што е во Црквата и веќе ги прочитал сите книги. Време е тој да добие свештенички чин, како што е време и таа да се облече во монашка облека.

Тие, драги мои, добиваат свештенички чин и се облекуваат во монашка облека. Меѓутоа, сето тоа е без Бога, и тие се раководени од таа сила, која ги водела во животот уште пред да дојдат во Црквата, а која толку вешто ги залажувала и сега. После тоа ги очекуваат други необични појави, какви што се можни само на почвата на изопачената вера. Кога ќе се прими без труд, без подвиг, без подвиг на крстот, односно без живот, христијанството е христијанство само по име, што значи – без Бога, а во него се случуваат разни измами преку визии и откровенија.

Ѓаволот ќе ја манипулира својата жртва преку внатрешни гласови. Некој ќе го наполни умот и ќе го пороби срцето со профани глетки и зборови. Голема несреќа е ако човек е неук за религија и повторно не се отцепи, барајќи помош од Бога, кој е спремен да му помогне и на предавник.

Сите треба да запомниме дека во светла и чиста душа и една мисла, посадена од ѓаволот, предизвикува збунетост, мака и болка во срцето. Меѓутоа, во душата помрачена од гревот и сè уште мрачна и осквернета, самото присуство на ѓаволот ќе биде незабележливо. На оваа незабележливост и помага самиот дух на злоба, бидејќи тоа му е пријатно. Господарјќи тирански над грешникот, тој се труди да го држи во заблуда, убедувајќи го дека човекот дејствува сам од себе, или сугерирајќи му дека ангел, чиј светол облик го примил лукавството, го разубавил животот на човекот со неговата појава.

Заблудениот се однесува како молец и лета кон привидната светлина на демонската визија или откровение, која ќе му ја изгори душата до смрт. Сакаше чудо, побара откровение и се појави. Човекот, меѓутоа, не ни помислува на својот живот во грев, кој веќе стана ѕид меѓу него и Бога. Колку повеќе труд е потребен за да се урне тој ѕид и да се види светлината на вистината!

Тешко е да се измамат оние кои се вистински верници. Смиреноста и стравот Божји ги предупредуваат, а Светиот Дух, кој ги штити, им ја открива правдата и ги поучува во секоја вистина. На крајот на краиштата, тие знаат од зборовите на Самиот Спасител дека мора да се појави искушувачот, поради што се претпазливи.

Од житијата на отците подвижници се знае дека тие го препознале демонот дури и кога им се јавил во Христов облик! Иако се нарекуваат себеси христијани, духовното слепило на речиси мнозинството современи луѓе ги привлекува сите нив кон сè поголем број демонски искушенија.
Веќе сега слушаме или читаме во периодиката за секакви феномени – за знаци понекогаш на небото, понекогаш на земјата: за светлечки летечки објекти, за „добри“ вонземјани, за „гуруа“ кои ги напаѓаат животите на нашите современици и наметнуваат одредени норми за нив, бидејќи тие создаваат очигледни чуда, не само во мислите, туку и видливо, на дело, а притоа учејќи ги да бидат целосно потчинети на нив. Има дури и случаи на самоубиства, извршени по убедување на овие „негувателки“.

Никој не е збунет од нивната инвазија, никој не размислува: од каде дојдоа и зошто дојдоа, а каде беа порано? Сепак, дури и некој во печатот да ги нарече сите овие појави со нивното вистинско име и да каже дека тоа се бунтови демони кои си играат со помрачениот и обожениот свет, читателите сè уште нема да можат да размислат и да разберат што носат овие појави во себе и игри. .

И што можеме да кажеме за способноста за исцелување преку духовен увид, јасновидост и транспарентност, која неодамна беше откриена кај многу, многу луѓе од различни возрасти и образование – од млад човек кој едвај ја совладал училишната програма до предавач на високо образование. образовна институција, од тетка-домаќинки до дами, образована на секој начин?

Зачудувачки е фактот што повеќето од нив, немајќи познавање од медицината, го прифаќаат ова откритие како дар од небото!
Подарокот е подарок! Меѓутоа, од кого е и зошто и каква корист може да донесе и за „докторот“ и за пациентот?

На „докторот“ ќе му донесе демонска гордост, а на пациентот што му верува – нарушување на сите умствени и духовни сили, т.е. демонизација.

Сепак, тоа ќе се случи подоцна. Засега секој по секоја цена сака да биде здрав. И тоа е повторно – богохулење.

Оној кој е вистински христијанин, а не само по име и мода, секогаш се сеќава како постапувале апостолите во врска со слични појави, кога сретнале девојка која имала „гатачки дух“ во себе и која со тоа им носела пари на своите господари (Дела 16.). Ќе се сеќаваат со верување и ќе бегаат од духот на измамата, а останатите самите ќе се втурнат во погубната измама и ќе повлечат со себе многу други.

Сите овие, драги мои, се знаци на времето. Сето ова значи дека христијанството, како дух, на начин кој е незабележлив за суетната толпа што му служи на светот, се отстранува од човековата средина, оставајќи го светот на неговиот последен пад.

Во нашево време, секој што живее во светот има претчувство за претстојна катастрофа. Човештвото, сепак, иако го мачи тешко претчувство, нема да застане, замисли и разбере што се случува со него. Демонските сили ги поробија умовите и срцата на оние кои живеат во грев, кој толку го извитоперува и изопачи човекот што престана да го гледа Бога. Човекот повеќе не може да стои исправено, така што светлината на божествената вистина ќе му го осветли умот и темнината ќе исчезне.

Да се ​​потсетиме, драги мои, како со едно движење на раката на Спасителот, со еден Негов збор, збор на божествена љубов, се исправи наведната жена, која осумнаесет години страдаше од ѓаволското насилство.

Со молитва и љубов да му припаѓаме на Спасителот Христос, да ги фрлиме оковите на гревот и да се оддалечиме од ѓаволските искушенија и измами. Да се ​​држиме до Спасителот, зашто токму така можеме да му се спротивставиме на ѓаволот, а тој ќе ни побегне.

Да научиме да разбираме и добро да се грижиме за нашите души. Ќе ги чуваме влезовите на нашата душа и ќе научиме да се гледаме себеси. Така ќе ги забележиме сите дела и сите ѓаволски стапици во нас и околу нас. Да се ​​молиме Господ да ни даде силен ум, будна совест и да ни го отвори духовниот поглед. Што е најважно, никогаш нема да го заборавиме исконскиот непријател, кој води војна против човечкиот род.
Имајќи предвид дека моќта на напаѓачот е голема и дека нашата моќ е немоќна, спокојно и со несомнена вера да Му припаднеме на Оној Чија моќ е посилна од која било друга.

Господи, Твоето име е сила, укрепи ги сите нас што сме изнемоштени и паѓаат.
Амин.