Такер Карлсон пред неколку дена имаше интервју со поранешниот разузнавач на ЦИА, Џон Киријаку, кој помина извесно време во затвор затоа што како „свиркач“ јавно зборуваше за техниките на испрашување на ЦИА кои содржат тортура и мачење. Еве сегмент од тоа интервју кој се однесува на терористичкиот напад од 11 септември 2001 година кога два авиони се удрија во кулите близначки во Њујорк, а еден авион директно го погоди Пентагон.

Такер Карлсон:

Дали би ја опишале ЦИА како разузнавачка агенција?

Џон Киријаку:

Веќе не. Порано беше. Заменик-директорот за кого работев, многу сакаше да каже – и го повторуваше ова постојано: „Работата на ЦИА е да регрутира шпиони, да краде тајни и да ги анализира тие тајни за да можат нашите креатори на политики да донесат најдобри одлуки“.

Такер Карлсон:

Мислев дека тоа беше целата идеја зад создавањето на агенцијата.

Џон Киријаку:

Да, тоа беше, пред 11 септември. А потоа стана паравоена организација. Директорот одржа говор пред некој ден во кој рече дека треба да се фокусираме на разузнавање од човечки извори. Точно. Секој директор го кажува тоа кога ќе стане директор. Но, вистината е дека тие би сакале да прават високотехнолошки, научни работи, сателити и беспилотни летала, компјутерски упади и слични работи. Тие веќе не се занимаваат со регрутирање шпиони за кражба на тајни. Би требало да го прават тоа, но не го прават.

Такер Карлсон:
Ова не е директно поврзано, но знаеме – бидејќи е јавна информација – дека некој се обложил многу против „Јунајтед ерлајнс“ и „Американ ерлајнс“ непосредно пред 11 септември. Значи, луѓето знаеле дека тоа доаѓа. Луѓето што го планирале знаеле дека тоа доаѓа. Дали мислите дека тие облози, тие облози на акции, намалувањето на цената на тие авиокомпании – дека Ал Каеда го направила тоа?

Џон Киријаку:
Не, не мислам дека Ал Каеда го сторила тоа. Мислам дека…

Такер Карлсон:

Со други зборови, кој друг знаеше дека доаѓа 11 септември?

Џон Киријаку:

Мислам дека имаше разузнавачки служби таму, странски разузнавачки служби, кои знаеја дека доаѓа напад, но во нивен интерес беше САД да бидат во војна. Мислам дека оттаму дојде ова.

Такер Карлсон:
Дали го имавте истото мислење и кога работевте во ЦИА?

Џон Киријаку:
Не, и ќе ви кажам зошто. На 6 јули 2001 година – сосема нормален ден – забавував група разузнавачки офицери од Блискиот Исток, што го правевме секој ден. Тие доаѓаа, имавме еден ден брифинзи, разменуваме подароци, се фотографираа со директорот, а потоа ги носевме надвор… Значи, тој ден имав група Арапи и отидов кај еден многу млад помлад аналитичар за Ал-Каеда во Центарот за борба против тероризмот и реков: „Еј, имам делегација. Можете ли да влезете и да ни дадете 30 минути за Ал-Каеда?“ Тој рече: „Секако.“

Така дојде време за брифингот и наместо да се појави овој помлад аналитичар, се појави Кофер Блек со шефот на операциите. Кофер Блек беше директор на Центарот за борба против тероризмот на ЦИА, подоцна амбасадор Кофер Блек. Тој беше специјален координатор за борба против тероризмот во Стејт департментот, а потоа продолжи во Блеквотер и се збогати. Па скокнав и реков: „Ова е Кофер Блек. Тој е директор на Центарот за борба против тероризмот, а ова е шефот на операциите за групата на Осама бин Ладен, наречена Алек Стејшн.“ И мислам, немав поим зошто некој толку важен и зафатен како Кофер би дошол.

Седна и почна велејќи: „Нешто страшно ќе се случи. Не знаеме точно кога или каде, но слушаме комуникации од Ал-Каеда кои ни кажуваат дека нешто големо – што никогаш порано не сме го виделе – ќе се случи. Слушаме кодирани зборови за огромен напад: „Продавачот на мед доаѓа со огромни количини мед.“ „Ќе има огромна свадба.“ „Ќе има одличен фудбалски натпревар.“ Ги слушаме командантите на кампот на Ал-Каеда како разговараат по телефон со своите ученици, а тие плачат и велат: „Ќе се видиме во рајот.“

Тој рече: „Немаме поим кога и каде ќе се случи овој напад.“ Тој рече: „Ве молам, ако имате извори во Ал Каеда, ве молиме помогнете ни.“ И тие само седеа таму и, знаете, се погледнаа. И тој стана, се ракуваше и излезе.

Па, на крајот од денот, цел ден размислував за ова. И се вратив во канцеларијата на Кофер и реков: „Кофер, сакам да ти се заблагодарам што дојде и разговараше со тие луѓе, но морам да прашам: Дали беше сериозен?“

И тој рече: „Навистина сум сериозен. Нешто страшно ќе се случи.“ И тогаш се случи.

Утрото на 11 септември, Кофер и јас имавме закажан состанок со Кондолиза Рајс за најглупавата идеја, сега ретроспективно. Владината печатница требаше да испечати том декласифицирани телеграми наречени „Надворешна политика на Соединетите Американски Држави, 1949 до 1967 година: Грција, Турција, Кипар“. Никој никогаш нема да го прочита ова, нели? Дури и критичарите ќе го игнорираат. Не ме интересира.

Но, споменуваше три лица кои сè уште беа живи, а кои беа доушници на ЦИА, а законот вели дека ако бидат откриени, мора да им понудиме преселување. Па, наместо да поминуваме низ целата таа фломастерија, закажавме состанок со Конди – советничката за национална безбедност – за да ја замолиме да ги отстрани тие три телеграми. Никој нема да ги пропушти затоа што никој никогаш нема да ја прочита оваа книга, но за секој случај.

Oтидов до канцеларијата на Кофер за да му кажам дека нашиот автомобил е подготвен, како и до неговата секретарка. Бев таму рано. А неговата секретарка имаше мал телевизор на нејзиното биро – во тие денови не можеше да се гледа телевизија на компјутер – и ја прашав: „Што се случи со Светскиот трговски центар?“ А таа рече: „Авион се удри во него.“ И бидејќи понекогаш сум идиот, реков: „Знаете, тоа се случи еднаш порано во 1930-тите – авион удри во Емпајр Стејт Билдинг, но тој ден имаше навистина магла и дожд. Денес е толку кристално јасно – како може да не видите дека летате во Светскиот трговски центар?“

И потоа удри вториот авион.

И таа се сврте кон мене и рече: „Го видовте ли тоа или измислувам?“ И се вратив во мојата канцеларија. Реков: „Луѓе, не напаѓааг. Два авиона штотуку ги удриа двете кули на Светскиот трговски центар.“

Сите истрчавме кон предниот дел каде што беше канцеларијата на Кофер, и мора да замислите овој голем канцелариски простор каде што има можеби 150 или 200 луѓе во преградени простори, а потоа има приватни канцеларии по целиот периметар. И има телевизори што висат од таванот над канцеларијата на Кофер – на BBC, CNN, Fox, Canal Plus, RT – од целиот свет, и сите тие прикажуваат истото. И владее тишина.

Потоа некој зад мене извикува: „Дали некој води, ве молам?“ И Кофер рече: „Одете во канцеларијата на директорот и кажете му го ова. Одете во обезбедување. Одете во операции.“ А останатите ние си рековме: „Што сакате да направиме? Да се евакуираме?“

Никој не се евакуира. Буквално ниту едно лице не е евакуирано. Конечно, полицајците на ЦИА влегоа и рекоа: „Ако не се евакуирате, ќе бидете уапсени.“ Па се евакуиравме.

Стигнав на половина пат до дома, морав да го напуштам автомобилот, па почнав да одам. Зошто? Беше метеж – како „Светска војна Z“, како крај на светот. Знаете, на улицата Џорџ Вашингтон Парквеј, која има четири ленти, широка е околу 12 автомобили, и сите се паркирани, веднаш до Пентагон.

Кога стигнав до мостот Теди Рузвелт – живеев веднаш до тој мост, го видов заменик-советникот за национална безбедност без чевли како се евакуира. И му реков на човекот до мене: „Како можеше ова да се случи?“ Тоа е заменик-советникот за национална безбедност?

Да, тој истрча од Белата куќа без чевли за да се спаси.

На крајот – јас и мојата поранешна сопруга се искачивме на покривот од мојата зграда. Бевме верени во тоа време и го гледавме Пентагон како гори некое време. И конечно, реков: „Ова е глупаво. Мора да се вратиме на работа.“

И така се вратив до мојот автомобил, се вратив во ЦИА и останав таму следните четири дена. Само спиев под бирото – два часа.

Такер Карлсон:

И твојата свршеница работеше во ЦИА?

Џон Киријаку:
Таа го направи истото. Мислам, а потоа, знаете, светот се промени, а особено вашиот живот. Никогаш, ама баш никогаш не можев да ги предвидам промените – ниту за мене лично, ниту за ЦИА или за земјата.

Такер Карлсон:
Значи, не мислевте, како еден од ретките говорници на арапски јазик во Центарот за борба против тероризмот во ЦИА и Ленгли – секако дека знаевте дека ќе играте значајна улога во она што следува. И навистина знаевте. Но, никогаш не очекувавте дека ќе одите во затвор.

Џон Киријаку:
Никогаш. Никогаш не би рекол: „Ќе поминам во затвор малку, ќе видиме како ќе се одвива тоа.“