-Герт Ванден Бош е белгиски вирусолог и ветеринар (DVM, PhD), познат по својата работа во областа на вакцинологијата и имунологијата.

Работел за фармацевтски компании и организации како што се GSK Biologicals, Novartis Vaccines, Фондацијата Бил и Мелинда Гејтс и GAVI (Глобална алијанса за вакцини и имунизација).

Тој е основач на „Compliant & Efficient Immunization Solution“ (CEIS), каде што е независен експерт за вакцини и стратегии за имунизација.

За време на пандемијата Ковид-19, тој стана познат по своите критички ставови за масовната вакцинација. Тој предупреди дека вакцинацијата за време на ширењето на вирусот може да доведе до појава на посилни, резистентни варијанти. Овие негови ставови предизвикаа многу полемики меѓу научниците.

Ова е сублимиран текст од неговата најнова анализа, кој ексклузивно ни го обезбеди самиот д-р Ванден Бош.

– Вакцините против КОВИД-19 (C-19) беа воведени низ целиот свет со ветување за ставање крај на пандемијата SARS-CoV-2. Иако тие обезбедија привремена заштита од потешко заболување, тие не беа во можност да ја блокираат инфекцијата или преносот. Ова доведе до ненамерна последица: наместо да го запре вирусот, масовната вакцинација создаде силен притисок врз вирусот да се адаптира.

Зошто ова е важно?

-Природен имунитет наспроти имунитет од вакцина: Природната инфекција ги тренира двата дела на имунолошкиот систем – антитела (ABS) и природни (т.е. вродени) клетки убијци – брзо да го елиминираат вирусот. Спротивно на тоа, вакцините C-19 главно ги стимулираа одговорите на ABS и некои Т-клетки, но не и целосната вродена одбрана.

-Нема колективен имунитет: Бидејќи вакцините C-19 не ја спречија инфекцијата, колективниот имунитет (каде што вирусот повеќе не може да се шири во заедницата) не можеше да се развие. Ова му остави простор на вирусот да еволуира.

Што се случува сега?

– Инфекции со пробив на вакцина (VBTIs): Кај популации со висока C-19 вакцинација, чести се повторени реинфекции. Многу поединци, особено вакцинирани со C-19, развиваат долготрајни или хронични инфекции (долг КОВИД), што му дава време на вирусот да мутира во рамките на домаќинот.

– Овие мутации во рамките на домаќинот создаваат скриени вирусни верзии („криптични“ варијанти), често откриени само во отпадните води. Со текот на времето, овие варијанти се спојуваат околу истата стратегија за преживување: спротивставување на имунолошките одговори кај вакцинираните лица со C-19 кои сè повеќе се потпираат на проинфламаторни Т-клетки.

– Бидејќи овие варијанти на имунолошки бегство сега можат да се шират низ популации со висок степен на вакцинирање со C-19, тие ги заменуваат постарите и со тоа го менуваат вирусниот пејзаж. Резултатот е потесен сет на коциркулирачки вирусни соеви кои користат исти имунолошки трикови за да ја зголемат својата преносливост, што ги прави потешки за контрола од страна на адаптивниот имунолошки систем.

Зошто ова е глобална загриженост?

Високата заразност повеќе не значи ниска сериозност. Популарно верување е дека вирусите природно еволуираат за да станат поблаги. Сега може да се случи спротивното, бидејќи хроничните инфекции и имунолошкиот притисок можат да го натераат вирусот да го пригуши клеточно-посредуваниот адаптивен имунолошки одговор, овозможувајќи му полесно ширење и со тоа промовирајќи пошироко вирусно имунолошко бегство и, оттука, поголема хронична инфекција.

Ракописот предупредува дека континуираното имунолошко бегство на крајот би можело да произведе високо вирулентен сој, наречен ХИВИКРОН. Оваа варијанта би можела да ги заобиколи и одбраната на АБ и одбраната на Т-клетките, ширејќи се низ целото тело, наместо да остане локализирана на дишните патишта. Таквата промена би можела да предизвика широко распространета тешка болест и ненадејни смртни случаи кај популациите кои се високо вакцинирани со C-19. 16 Нееднакво влијание: Кај здрави невакцинирани луѓе, првата линија на одбрана на телото – вродениот имунолошки систем – е добро обучена преку повторено природно изложување на вирусот. Спротивно на тоа, кај многу вакцинирани лица со C-19 оваа обука е заобиколена бидејќи нереплицирачките вакцини со C-19, а подоцна и VBTI инјекциите, не ја зајакнуваат правилно. Како резултат на тоа, невакцинираните луѓе со силен вроден имунитет се подобро заштитени од болеста C-19, додека многу вакцинирани лица со C-19 повеќе не можат целосно да се потпрат ниту на нивниот необучен вроден имунитет ниту на нивниот ослабен адаптивен имунитет.

Клучен заклучок

Масовната вакцинација против COVID-19 ја постави основата за долгорочна криза. Со тоа што не успеа да генерира колективен имунитет и наместо тоа поттикна вирусно имунолошко бегство, употребата на вакцините C-19 во голем обем ја трансформираше пандемијата од акутна, самоограничувачка болест, во пандемија на имунолошко бегство од хронична болест, со што се отвори патот SARS-CoV-2 одеднаш да ја ескалира својата заразност и вирулентност.

МИА