Неколку дена пред смртта на старецот Гаврил, решив да земам крв за анализа. Кога му го кажав тоа, ме праша за што ми треба. Му објаснив дека треба да го проверам хемоглобинот и да направам некои други тестови. Тој одговори: „Не, тоа не е потребно“. Не ми е гајле за твојот хемоглобин!“

Го фатив за рака и му реков дека Господ ќе ме казни ако нешто му се случи. Побарав да го направам тоа.
„Ако Господ ќе те казни за тоа, еве, земи колку сакаш!“ – рече старецот. Зедов крв и немав поим дека ќе се случи чудо.

Обично земаме околу 10 ml крв за тестот. Мојот колега го зеде примерокот и го однесе во Тбилиси. Меѓутоа, вијалата испаднала, се отворила и истурила, оставајќи околу 2 ml крв внатре. Во лабораторија ме уверија дека е доволно и земаа крв за анализа.

Следниот ден, отецот имаше проблеми со брух и се обидов да му помогнам, но тоа повторно се врати. Го убедѕвавме да се оперира. Тој одби, велејќи: „На дванаесет години тргнав по Твојот пат, Господи, уморен сум! Земи ми ја грешната душа, не можам повеќе!“

Реков дека ќе донесам се што е потребно во ќелијата и таму ќе го оперирам. Тој му се заблагодари и рече дека не го сака тоа. Заминав со мрачни мисли: евтаназијата е грев, но кога не му помагаш на човек и тоа е „евтаназија“.
На враќање дојдов кај патријархот Илија. Ме испрашуваше детално за се и ме благослови да не правам ништо, по желба на старецот, затоа што ако се случи да не преживее, нема да сум јас крив, туку Божја волја, а самиот старец рече дека тој беше уморен.

Набргу ме известија дека старецот Гаврило е во тешка состојба. Кога стигнав, старецот лежеше и гледаше во иконата на Свети Николај Чудотворец, не тргајќи го погледот од неа. Го прашав дали нешто го вознемири. Ништо не ми одговори.

Вечерта дојде владиката Данило и прочита молитва за исход на душата. Кога ја заврши молитвата, отец Гаврил се насмевна, телото му трепереше и срцето престана да чука. Замина.

Неколку години подоцна ми се јави еден колега и ми рече дека поправаат нешто во лабораторија и дека нашол вијалата со крвта на старецот Гаврило, земена четири години претходно. Тој ми рече: „Знаеш, таа крв… таа крв е како свежа!“

Сакав да го видам тоа. Навистина, крвта изгледаше свежа, незгрутчена, нераспадната. Зедов една капка во шприц, направив брис и ја однесов во лабораторија. Анализата покажа дека се е нормално!

Кога им кажавме дека крвта е во шишето четири години, не ни веруваа. Не ни знаевме на што наидовме. Примерокот го однесовме кај раководителот на Одделот за патологија. Таа погледна и рече дека никогаш не видела нешто слично во нејзиниот живот. Таа предложи примерокот анонимно да го дадеме во Институтот за трансфузија на крв и да видиме што ќе кажат. И оттаму стигна истиот одговор – се е нормално, само малку намалена големина на крвни зрнца.

Отидов кај патријархот и му кажав што се случило со крвта на старецот Гаврил. Патријархот не сакаше да брза. Тој рече да почека уште малку со наодите: „Господ ќе знае што е тоа“. Не ја фрлајте таа крв, ставете ја во земјата каде што беше погребан и положен“.

Тоа е она што го направивме. Шишето го закопавме во гробот на отец Гаврило. Таму веќе се случуваа чуда и доаѓаа луѓе од цела Грузија, земајќи ги со себе осветените масло и земја од гробот на старецот.