Управниот одбор на Регионалното здружение, бара од Министерството да врши достава на податоци што се поврзани со областа на лозарството во Македонија и да ги разгледа барањата и предлозите на лозарите, за подобрување на условите за одгледување на винова лоза.
Лозарите немаат доволно информации за да можат да планираат во иднина. А сакаат да знаат колку грозје од одредена сорта има во државата и колку се бара од винариите. Ако некоја сорта не се бара на пазарот, да можат да ја прекалемат на зелен ластар, во сорта која се бара на пазарот. Здружението да добива податоци за планирани количини за преработка на винско грозје по сорти во тековната година од винариите и трговците. Здружението да добива информации за откупната цена на винско грозје по сорти најкасно до крај на јуни тековната година. Ако цените се ниски на нашиот пазар, да се бара алтернативен извоз на грозјето. Да се надгради субвенционирањето и додаде субвенционирање за прекалемување на дефицитарните сорти на винско грозје.
Лозарите се соочуваат со ниски цени на грозјето што доведува до неекономично работење. Цените на грозјто се ниски од две причини. Првата причина е заради непазарното работење и затвореноста на пазарот во Македонија. Винариите во земјава се договараат за откупната цена на грозјето и цените договорно ги објавуваат во последен момент кога лозарите веќе мораат да го берат грозјето. Грозјето не стои на нивите и пропаѓа и затоа лозарите мораат да го берат и предадат во винариите. Државата сака грозјето да се преработи дома, зашто од тоа има интерес и субвенционирањето го врзува со предадено грозје во домашните винарии. Извозот на грозје е во неповолна положба во однос на домашните винарии. Домашните винарии ја злоупотребуваат подршката на државата а сето тоа оди на штета на лозарите, пишуваат лозарите.
Доказ за ова, нагласија, е тоа што цената на грозјето во соседните држави е двојно повисока и тоа за послаб квалитет.
Вториот проблем, додадоа, е кога во некои години се јавува вишок на грозје. Во години кога има поголеми количини на произведено грозје отколку побарувањата на винариите, државата да изврши интервентен откуп на вишокот грозје и да се произведат количини на дестилат во некои од слободните капацитети во државата.
Кога има вишок на грозје доаѓа до намалување на цената на грозјето. Тоа доведува до неекономично работење на лозарите и тие работат со загуба. Заради ова нивните долгогодишни насади во кои многу инвестирале се осудени на пропаст и затоа лозарите се револтирани и исплашени за својата егзистенција. За да нема вишок на грозје, треба вишокот на грозје да се преработи во дестилат. Винариите не се заинтересирани за проблемот на вишок грозје, зашто тие од вишокот грозје немаат штета туку корист, поради тоа што паѓа цената на грозјето. Проблемот им тежи на лозарите, но тие се немоќни да го решат. Затоа државата треба да се зафати со овој проблем на вишок грозје. Во Македонија има капацитети што не работат и се во стечај и се на продажба од банките. Не работат винариите Кокино-Куманово и Џумајлија-Велес со капацитет од 32 милиони килограми. Во годините кога има вишок на грозје, државата да го откупи вишокот, но не да им направи конкуренција на винариите во делот на наливно вино, туку тој вишок да го направи дестилат. Државата производството на дестилат нема да ја чини многу, а со продажбата ќе оствари и заработувачка. Дестилатот не е како виното со рок на траење и скапо одржување, има неограничен рок и лесно се чува и продава, појаснија од “Напредни лозари”.