За некои луѓе, рецепт за катастрофа е кога вашето дете ќе ги земе ножиците и ќе ги доближи до вашата коса. Но, за Емили Ортон, мајка на три деца, тоа беше доста ослободувачко.

На Ортон (32) неодамна и бил дијагностициран напреден карцином на јајници поради што морала да оди на голем број прегледи, а сега мора да помине и хемотерапија. Поради ова, во духот на помирувањето, таа и дозволила на својата 4-годишна ќерка со неа да си игра фризерка пред целосно да ја избричи главата.

Ортон ја сподели својата приказна на Инстаграм.

„Откако почнав да ја губам косата од хемотерапијата, и реков на Шуг дека може да ми ја шиша косата колку што сака“, напиша таа.

Се разбира, нејзината ќерка била пресреќна.

„Беше во рајот и направи одлична работа“, рече таа, „Таа е најстрашната, но и најдобрата фризерка кај која сум била“.

 

View this post on Instagram

 

I think it’s time. Day 14 it started and it’s day 16 and my head is so sore it’s hard to sleep and there’s hair eeeeerwhere all up in hurrr. But seriously. It’s creeping me out and making me cry randomly when I think about it and I’m feeling scared to take the plunge. Bald? Please no. But it’s definitely time. What if my head is secretly shaped weird? Like a neglected flat spot (is that even a real thing or just my creepy mom brain?) or what if I have a cone-head because I was a ginormous baby when I came out? Or what if I have creepy giant moles or dents or bumps or lumps? My head hasn’t been this bare since I came into this world 32 years ago. I don’t know what it looks like. What I’ll look like. I know these are superficial worries that don’t matter in the long scheme of it all.. but they’re still real. Cole keeps asking me everyday on the way to school, ‘Mom, please don’t go bald today…please Mom.’ But sadly, it’s time. I secretly hoped I’d be the lucky tiny percentage that doesn’t have this happen on this type of chemo. Dang testicles I guess… I know it’s going to grow back… but gosh it’s not going to come quick. The doctor said to hope for about one inch grown around May. May?! How come that feels way too far away and one inch feels way too small? Im just dreading if it takes my eyebrows and eyelashes too. Can it at least leave my face half normal? Looks like it’s all going to be gone, and it’s starting with the top. How exciting to be a hairless dolphin. Free laser. What a dream come true. Here we go.

A post shared by emilieorton (@emilieorton) on

Своето искуство таа дури го напиша во форма на есеј

„Знаејќи дека наскоро ќе бидам без коса, честопати плачев, но се обидов да смислам како тоа да му го олеснам на семејството. Не дека само јас поминував низ ова, туку бевме сите заедно. И мојата коса. “

„Косата е голем дел од нашиот идентитет. Откако ќе пронајдете добар фризерски салон, останувате таму затоа што тие ве разбираат. Како што опаѓањето на косата е кошмар на секоја жена, така сон на секое девојче е шишање коса“.

Тогаш одлучила на ќерка си да и го исполни сонот. Нејзината ќерка ја сфатила работата многу сериозно.

На крајот, резултатот беше… добро… како што можете да замислите. Една голема петка за ќерката на Ортон.

Ортон призна дека не било се така лесно.

„Сите имавме свои реакции“, напиша таа, „Јас сè уште се изненадувам кога станувам наутро. Се надевам дека ќе се навикнеме наскоро затоа што сите не шокира мојата коса. Си велиме дека ова е добро, дека хемотерапијата успева. Дека таа ќелавост е добра ќелавост. Ако постои тоа… ”

Ортон настојува да го вметне својот нов изглед во настаните. Па таа се маскира како г. Клин за маскарите. Но, исто така е многу реалистична кога работите се вжештуваат.

Така неодамна таа напиша: „Ужасната работа во врска со хемотерапијата е…. па се. Беше навистина тешка оваа недела. Јас сум на многу темно место. И ми стана многу реално. Не само што се чувствувам лошо одвнатре, но и тешко се препознаам кога се гледам во огледало“.

 

View this post on Instagram

 

The annoying thing about chemo is…everything. It’s been so frustrating this week. I’ve been in such a dark place. And it has become so real. It’s not all goofy Mr. Clean Halloween because sometimes it really is just the worst. Not only do I feel horrible inside but when I look in the mirror it’s so hard to recognize who I am on the outside too. I was sitting in the waiting room with a guy waiting for radiation a few weeks ago and he mentioned how going through this has stripped him of everything. It really does take so much of your soul it feels like. It makes it hard to remember normal life before this even if it was just weeks ago. And it’s hard to think of normal life after this even if everyone keeps telling you how it’s not so far away. It’s such a lonely slow-motion journey. Life is going on all around you and you can’t process or function or feel anything because you’re so gone. Everyone’s experience and body’s react differently… but last week is when it seriously hit me. I’ve done 52 hours of chemo as of yesterday, and my body has officially collapsed. Ive felt sad when I haven’t been able to lift up Remi because I just feel too weak and my body is so exhausted. It takes away your life until you’re just a body floating through.. in and out of sleep consciousness trying to make it through one more moment to get through the end of the day…in hopes that tomorrow you can feel just a tiny bit better before you have to go back. It feels like someone has emptied heavy cement inside my brain and it’s hard to hear or think or understand anything going on around me. You try to sleep but the steroids make it so your brain struggles to shut off while your ears just keep ringing these loud annoying tones all night long. My fingertips and toes hurt to touch from the nerve damage and all I want to do is see my kids while not lying down and get out of this house that I’ve been in for way too long. Food tastes weird and your stomach feels queasy and you have sores in your mouth that hurt anyway. What the heck happened to normal life? This isn’t a poor em post, but a reality post and a here-is-what-cancer-can-feel-like post. I don’t want to forget how it was.

A post shared by emilieorton (@emilieorton) on

„Ова не е објава за сожалување, туку реалност за тоа што им се случува на пациентите со карцином. Не сакам да заборавам каква сум била“.