Не земај ништо од Локрум. Ниту пердув од паун, ниту лист набран во ботаничката градина, бидејќи она што го зедовте од островот, сè уште нему му припаѓа. И носи лоша среќа на новиот сопственик, тоа е совет на многу жители на Дубровник, понекогаш поттикнат од суеверие, а понекогаш и од почит кон еден од најубавите острови во Јадранското Море.

Во текот на сезоната, бротчињата неуморно ги возат туристите до Локрум во близина на Дубровник, но никој освен чуварот ноќта не ја минува таму. Штом почне сонцето да заоѓа, во главите на оние кои се запознаени со легендата, им се враќа приказната за проколнатиот остров. Имало и некои кои се обидувале да ја поминат ноќта, но малкумина се оние чии ноќните крици на паунот не му  втерале страв во коски.

Наводно, во Локрум пристигнал и англискиот крал Ричард „Лавовско срце“. По враќање од Крстоносната војна го снашла силна бура и, според легендата, тој нашол спас на Кокрум. Во знак на благодарност до судбината и луѓето од Дубровник, тој го дарувал градот со златници, кои сакал да ги потроши за изградба на црква во Локрум. Граѓаните го увериле дека е подобро да се изгради црква во Дубровник и да му ветиле дека ќе има една и на островот.

Според друга легенда, се спомнува пожар кој го претрпеле Дубровчани во 11-тиот век, и му ветиле на свети Бенедикт дека ќе изградат манастир во Локрум, ако огнот се изгаси.Манастир посветен на свети Бенедикт на подрачјето на Република Дубровник се спомнува првпат во 1023 година. Бенедикатинците кои го поседувале целиот остров го претвориле Локрум во рај на земјата, а градот, без оглед на тоа, го продале нивниот имот на богатите сограѓани.Последниот бенедиктинец го напуштил манастирот во 1798 година, откако Локрум го купиле некои од богатите Дубровчани.

Според преданијата, бенедиктинците пред да заминат ја отслужиле последната миса. Потоа ги навлекле качулките преку очите, запалиле свеќи, ги превртеле наопаку и три пати го обиколиле островот во поворка, мрморејќи „Нека биде проклет секој кој ќе го преземе Локрум за лично уживање. Според народното верување, проклетството може да се отстрани само ако биде собран целиот восок кој таа ноќ се стврднал на почвата на островот.

Во втората половина на 19 век, островот и припаѓал на династијата Хабсбург и кнежевското семејство Виндишгратц, а на листата на оние на кои им ги снашла несреќа по престојување на Локрум е и кралот на Баварија, Лудвиг II. По враќањето дома, дознал дека го прогласиле за луд и го симнале од тронот. Подоцна тој беше пронајден мртов во езеро, а се смета дека извршил самоу*иство.

Братот на царот Францис Јозеф, надвојводата Максимилијан од Локум, отпатувал за Мексико.Таму го уапсиле и го мачеле, на крајот го стрелале Иако многу европски владетели и истакнати јавни личности (вклучувајќи го и Виктор Иго во Џузепе Гарибалди) испратиле писма во кои молеле да се поштеди животот на Максимилијан, тоа не се случило.

Рудолф, син на австриската царица, позната по прекарот Сиси и царот Фрањо Јосип, исто така бил сопственик. Според легендата, земјата се тресела, а морето било вознемирено кога Рудолф и неговата сопруга дошле на проколнатиот остров. Рудолф престојувал во Локрум и засадил ботаничка градина, а неколку месеци подоцна, во замокот Мајерлинг, ја убил младата љубовница, Марија фон Ветсер, а потоа извршил самоубиство.По загубата на единствениот син на двојката, се распаднал и  бракот на Фрањо Јосиф I и Елизабета.