Просветли ја облеката на мојата душа, Господи, и спаси ме, пријатели наши! Гласот на Црквата сега ни носи една од Господовите приказни. На Својот земски пат, Спасителот Господ често им зборувал на луѓето токму во приказни, сакајќи поживо и поразбирливо да им ги открие патиштата што водат кон Царството Божјо. Приказни има многу, но целта е само една – да ги разбудиме нашите оладени срца, да почнеме да веруваме во Бога.

Минатата недела ја слушавме приказната за злобните сточари. Во денешната приказна Господ сите нè поканува на свадбениот празник на верата во Царството Христово преку спасителната Црква. Постои длабока внатрешна, значајна врска помеѓу овие две приказни. Во приказната за лозарите, Христос ни спомна дека на луѓето им е дадено лозје – земјата на која живееме, за сите живи да работат во неа, да го обработуваат своето лозје и да ги принесуваат плодовите од својот труд на Бога и на луѓето. Секој човек може да стане лош сточар, не збогатувајќи се во Бога, туку заради себе и отфрлајќи ги Божјите заповеди. На ист начин, секој човек може да стане ревносен сопственик на своето лозје и, исполнувајќи ги заповедите, да го добие Божјиот благослов и Божјата љубов. Нашите дела ќе нè оправдаат или осудат пред Бога.

Значењето на денешната приказна за поканетите на вечера е испреплетена со значењето на приказната за злобните лозари. Содржината на денешната приказна е проткаена со Божјата татковска грижа за луѓето. Царството Небесно е слично на човек – крал, кој му приредил свадба на својот син. Небесниот Отец го испраќа својот Единороден Син во светот да го проповеда Светото Евангелие. Евангелието го одгласува повикот до сите луѓе на празникот на верата, на трпезата на Божјата љубов, во домовите на Царството Небесно. Гостите не ја одбија поканата (во спротивно гозбата немаше да биде подготвена).

Но, кога дошло време да се појават на гозбата, се вознемириле бидејќи, како што им се чинело, имале поважни работи: работа на нива, трговија, семејни прилики. Тие почнаа да се извинуваат за нивното отсуство и абдицирање. Сепак, гозбата е подготвена и не смее да има двоумење. Заклана е теле, а гостите ги чека свадбената облека.

По повторената покана следуваше постојано одбивање, сега многу погрубо. Поканетите ги навредувале и тепале пратениците. Какви луѓе се тие, кои на тој начин ја занемариле Божјата љубов? Зар не се тие, во кои световните дела и занимања ги задушија самите поими за добро и зло, временско и вечно, земно и небесно? Господ тогаш ги отфрли. Ги отфрла оние кои не сакале ни да го слушаат гласот Божји во светото Евангелие, кои целосно заборавиле на својата одговорност пред Бога и на нивната животна задача.

Сепак, брачната одаја е украсена и треба да се пополни. И еве, Царот – Господ ги испраќа своите слуги, апостоли и учители на верата и Црквата, ги испраќа на раскрсницата да го поканат секој што ќе го сретнат на патот, за барем некои да бидат спасени. Така се собраа луѓето. Светиот евангелист Матеј вели: И кога тие слуги излегоа по патиштата, ги собраа сите што ги најдоа, и лошите и добрите, и свадбената сала се исполни со гости (Мт. 22; 10).

Царот не обрнува внимание на сиромаштијата на гостите, а сите добиваат иста облека, сите подеднакво ги служат царските слуги. Насобраните влегуваа во брачните одаи без никакво право, без никаква заслуга – само на повик на Божјата љубов и милост. Таа љубов покри и изедначи сè – сиромашните со богатите и избраните. Кој е тој што слушајќи го сè што е претставено, нема да извика: „О, величина на Божјата љубов, о безгранична милост Божја!“

Да се ​​потсетиме, сепак, на уште еден настан од оваа приказна. Кога влегол царот да ги погледне гостите, таму забележал човек кој не бил облечен во свадбена облека. Тој му вели: Пријателе, како си влегол таму без свадбена облека (Мт. 22; 12)? Каква облека е тоа? Таа облека е – страв Божји, и внатрешна чистота и кротост, и праведен, благочестив живот, и правда, мир и радост во Светиот Дух. И ние, заедно со вас, пријателите, го слушнавме повикот Божји, го слушнавме гласот на Црквата Христова и Му пристапивме на Бога преку светото Крштение и се облековме во Христа. Дојдовме и на свадбената гозба, и влеговме во домот.

Меѓутоа, на секој од нас зависи да ги облече духовните облеки во своето животно патување, според нашиот земен повик и сцена. Некои цел живот ги прифатиле само ветувањата што ги дале на крштевањето, а некои ги додале ветувањата на сопружникот… Монашки ветувања прифативме и ние, жителите на ова место, и сите оние кои ветивме дека ќе му служиме само на Бога во нашите животи. Оние, пак, кои Бог ги удостои и удостои да добијат свештенички чин, ги прифатија свештеничките ветувања: ѓакон, презвитер и архипастир. Не смееме да заборавиме на тоа, а должни сме да се проверуваме секој ден и секој час: дали сме навистина такви кои треба да бидеме? Дали навистина сме она што треба да бидеме, според ветувањата дадени на Бога? Ќе ги слушнеме ли и тие страшни зборови: Земи го и фрли го во крајна темнина (Мт. 22; 13)!

Царот – Господ токму овие зборови му ги кажал на оној што се осмелил да дојде на вечерата на љубовта доаѓа без свадбената облека, односно без доблести. Тој, како и сите кои беа внесени во домот, како и јас, како тебе, доби светлечка облека на крштевањето – свадбена облека, но не се облече во нејзината светлина и чистота, туку остана во својата претходна облека на гревот и порок, без напрегање со подвигот на животот во Бога. Во тој последен час од Господовото обраќање, кога му беше кажано: Пријателе, како влезе таму без свадбена облека, тој требаше да падне пред нозете на Господа, Отецот Небесен во покајание и да извика: „Просвети ја облеката на душата моја, Господи, и спаси ме!“

Сепак, тој молчеше… Погледнете, драги мои, како Господ дури и грешникот го нарекува пријател! Со тоа повторно го повикува на посвојување. Грешник, не биди тврдоглав, не паѓај (т.е. не се колебај) во грев, одговори и во тој последен момент, покај се и жали се за неплодниот живот и ќе ти биде простено. Меѓутоа, ни на таа последна жалба немаше одговор…

Дури потоа беше изречена пресудата, а душата беше лишена од Царството Божјо: Земете ја и фрлете ја во крајната темнина. Ќе има плач и чкртање со заби, им вели Царот на своите слуги (Мт. 22; 13). И душата е протерана на неподносливите маки да живее во темнината на смртта, таму каде што нема Бог. Затоа, пријатели мои, чеда Божји, да се плашиме од овој пример! Да се ​​погрижиме нашиот одговор на Божјиот повик да не е ниту површен ниту случаен. Цели 1000 години Господ ја повикува Русија во вечен живот со Своето спасоносно слово – Евангелието, како и со своите големи дела, покажувајќи ги во нашата татковина деновите на благосостојба на духовниот живот во Бога.

А кои сме ние? Секој сам нека си одговори на тоа прашање. Дека сме повикани, тоа е сосема јасно; Сепак, дали сме ние верници? Толку е пријатно да се читаат и слушаат тие убедливи зборови: „Вие сте цврсти во својата вера, а тоа ја прави нашата апостолска радост, која е испреплетена со вашата радост“. Како можеме да ги кажеме овие зборови на стадото што ни е доверено? Не се осмелуваме, немаме храброст за тоа, бидејќи нема основа за тоа… Можеме да се вброиме меѓу верниците според нивното заедничко име, но без вера. Човек може да оди во црквата без да остане во неа, а потоа пред нас ќе бидат затворени вратите на Царството Небесно: не те познавам, вели Господ. Некои воопшто не размислуваат за религијата, како да не постои, а се меѓу оние кои ја одбиле поканата. Некои знаат малку за религијата, но се движат во бесмислен круг, понекогаш воздивнуваат и жалат, но нема да се оттргнат од оковите на неправдата и да се потпрат на Бога. Тие се уште се во облеката на порокот.

Свети Теофан Затвореник ни го кажа следново: „Ако веруваш, види дали твоите чувства, твоите постапки и облеката на твојата душа се во согласност со твојата вера – поради што Бог ќе те види облечен или необлечен во свечена облека.” Можно е човек добро да ја спознае верата и да биде ревносен во неа, а сепак во животот да им служи на страстите и да ја облече душата во срамната облека на грешната љубов. На јазикот „Господи, Господи“, а внатре: „Се одрекувам од тебе“.

После тоа, пред секој поединечно и пред сите нас заедно, природно се поставува прашањето: Кои сме ние? Кои сме ние? Пријатели наши, внимателно ќе си ја негуваме душата и почесто ќе си одговараме на прашањето: „Имаме ли жива вера во Христа“. „Дали создаваме дела за Бога, заради Бога и за Божја слава? Или можеби им служиме на нашите страсти и на нашата себичност?“ „Дали со Христа го исправаме и чистиме својот живот? „Имаме ли ревност и решеност да бидеме со Христос засекогаш?“

Ваквите побожни мисли треба почесто да ги допираат нашите души и нашите срца, за сите евангелски приказни, а ги има многу, да не поттикнат, да не принудат длабоко да размислуваме за вистинската смисла на животот, особено во ова бурно наше време и во нашите крајно немирни денови. Може да се зборува многу, опширно и елоквентно. Може да се дадат различни објаснувања, кои, можеби, имаат некаква основа. Сепак, и покрај сето тоа, јас и ти живееме во апокалиптични времиња! Кога и јас и ти почесто ќе се потсетуваме, тоа ќе биде многу поблиску до нашите срца и души. Тогаш ќе можеме да провериме дали сме во свадбена облека или во срамна облека на грешната љубов. Да побрзаме кон повикот на Божјата љубов. Да се ​​обидеме не само да бидеме поканети, туку и да бидеме избрани. Зошто живееме на земјата? Затоа, за да наследиме бесконечен вечен живот! Амин.