Псалм 89 е најстариот псалм за кој се вели дека го напишал самиот Мојсеј. Во него, меѓу другото се наведува:
„Зашто илјада години се пред твоите очи, Господи, како вчерашниот ден што изминува и како чувар во ноќта“.
Овие зборови збунија еден монах додека Бог на чудесен начин не му го покажа доказот за својата вечност. Зашто, илјада години во Неговите очи се толку кратко време, како што ни се чини еден ден, но вчерашен, што веќе помина. Илјада години се пред твоите очи, Господи, како вчера… (Псалм 89)
Еден монах долго време живеел во голем манастир и постојано се прашувал: „Како може да поминат илјада години како еден ден? Можеби затоа што Рајот е толку убав и има толку големо блаженство што илјада години во него изгледаат како еден ден?“
Тој долго се молел на Богородица и рекол: „Богородица, моли се на Спасителот Христос, да ми открие како илјада години минуваат како еден ден. Затоа што знам дека овие зборови на Светиот Дух се вистинити.“
После три години Бог му го покажа тоа. Во една прилика, на крајот на полноќната богослужба, останал сам во црквата и почнал да го чита Акатистот на Богородица.
Одеднаш птица влетала во црквата и слетала директно на иконостасот. Никогаш во животот не видел толку убава птица. Таа блескака во сите бои на виножитото, а нејзините очи ги гледале сите украси на црквата. Секој нејзин пердув бил како скапоцен камен.
Монахот, гледајќи ја птицата, помислил: „Ах, само да можам да земам еден пердув!”
Тој тргнал кон неа, но птицата летнала до средината на црквата. Монахот тргнал кон неа. Само што ја подал раката да го земе пердувот, птицата излетака на тремот. И пак, штом монахот речиси ја ставил раката на неа, птицата повторно се издигнала, но не високо, и излетала од црквата во манастирскиот двор и застанала на оградата.
Кога монахот истрчал до оградата, птицата полетал во шумата. Монахот ја поминал боровата шума, повторувајќи: „Господи, помогни ми да ја фатам!“
И штом ја кренал раката над птицата, таа полетала на голема ливада. „Господи, помогни ми. Може да и се земе барем еден пердув!”
Кога повторно се упатил кон птицата, таа одлетала до една елка. Тогаш монахот извикал:
„Господи, не бев достоен да и земам барем едно перо!“ И тој продолжи да ја гледа птицата. „Господи, Господи, колку е убава птицата! Никогаш не сум видел толку убава птица!”
И тогаш птицата одеднаш почнала да пее песна што никогаш не ја слушнал на земјата. Тоа бил ангел во вид на птица, но монахот не го знаел тоа; и така стоел и ја гледал птицата и таа му пеела 355 години. Мислејќи дека поминал само еден час, монахот за тоа време не остарел и не се уморил, не огладнел и не ожеднел и никој не го забележал.
Тогаш птицата одлетала, а монахот, гледајќи ги клучевите од црквата во рацете, се сетил: „О, тешко мене, храмот остана отворен, ќе одам да го заклучам.“
Дошол во манастирот со клучевите од црквата, но не го препознал својот манастир. Црквата изгледала поинаку и ќелиите биле поинакви. Во себе си помислил: Или полудев или ова не е наш манастир!
Знаејќи дека отсуствува нешто повеќе од еден час, монахот отишол кај стражарот со клучевите во рацете. Стражарот, гледајќи го старецот со бела брада и со блескаво лице, му рекол:
– Благослови, отец! Што те носи овде кај нас?
– Дете, ќе ја заклучам црквата.
– Од каде си?
-Од тука, од манастирот.
– Каде беше?
– Овде, во близина.
-Отец, но ти не си од нашите.
– Не ме знаеш, синко, јас сум од тука од црквата и ќе ја заклучам!
„Чекај, оче, да пријавам кај игуменот“.
Но, игуменот сонувал во сон во кој добил откровение, глас што се појавил трипати:
„Отворете ги портите на манастирот, да влезе гулабот Господов!
– Оче, дојде еден старец, со големо лице и вели дека сака да ја заклучи црквата, бидејќи е црковен.
– Отвори му, синко, бидејќи ова е голема тајна! Дојди со него кај мене.
Кога стигнале кај игуменот, тој го прашал старецот:
– Отец, дали ме познаваш?
– Не.
– Дали го познаваш манастирот?
– Не го познавам повеќе. Ја знам црквата, но веќе како да не е таа. Беше поинаква.
– Но, каде бевте досега, оче?
– Бев овде во шумата.
Игуменот наредил да се заѕвони камбаната и да се собере целото манастирско семејство, кое броеше околу 300 монаси.
Потоа го однел стариот монах до средината на црквата, го оставил пред иконостасот, за да го видат сите монаси и го прашал: – -Оче, од сите овие монаси, познаваш ли некој?
– Христос е жив, не познавам никого!
– Го познавате ли овој монах?, игуменот ги праша монасите.
„Не го знаеме“, одговориле сите.
– Оче, ако кажеш дека си заминал пред еден час, кој бил игумен кога си заминал?, го праша старецот.
-Ава Иларион.
– Кој беше еклесијарх?
– Ава Амвросиј.
– Кој беше економистот?
– Ава Киријак.
– Кој беше благајникот?
– Ава Геронтиј.
Тогаш игуменот рече:
– Се открива голема тајна меѓу нас. Нека дојде монахот одговорен за архивата. И тој му рече: Одете и донесете ја архивата на манастирот овде, неколку стотини години наназад и видете кога бил овој ред на монаси.
И барале 50 години назад, 100 години, барале 200 години, 300 години и не го нашле. И бараа 355 години наназад и најдоа некои списи изедени од молци, стари и заборавени во таванот на манастирот.
Кога почнале да читаат, почнале да ги наоѓаат.
– Отец, но кога замина?
– Пред околу еден час или нешто повеќе.
– Оче, но за што се молеше на Господа?
-Долго се молам и прочитав молитва на Богородица, да ми покаже Спасителот што вели во Псалмите: „Илјада години пред твоите очи, Господи, е како вчера што помина!“
– Оче, еве го Пресветиот и Себлагиот Бог кој ги почитуваше твоите молитви. Не сакаше да веруваш, но сега ќе веруваш, сакаше да се увериш. Еве, поминаа 355 години откако си заминал!
Старецот заплака. Игуменот одговорил:
– Гледај, оче, Господ ти покажа чудо, за кое со вера се молеше. Ако 355 години ви изгледале како еден час, дали сега верувате дека илјада години пред Господ се како еден ден?
– Верувам, оче!
Тогаш игуменот наредил еден свештеник брзо да ја облече неговата облека, да ги донесе Светите Тајни и да се причести од старецот пред сите. Старецот ги примил Светите Тајни и рекол:
-Извинете, бидејќи ми се случи големо чудо.
Лицето му светнало како сонце. Тој побарал од сите прошка и се одморил во црквата.
Архимандрит Клеопа (Илија)
