Бранка ДОНЕВСКА НАЈДОВСКА

Во светот на науката, ретко кој експерт предизвикува толку бурни реакции како белгискиот вирусолог д-р Герт Ванден Бош. Со повеќе од две децении искуство во истражувањето и развојот на вакцини, што значи докажан приврзеник на вакцините, па тешко дека некој со здрав разум може да му ги прикачи епитетот на противник на вакцините, тој својата кариера ја градел во водечки компании како GSK, Novartis и Solvau Biologicals, а подоцна и во Фондацијата Bill & MelindaGates, каде бил дел од програмите за глобално здравје.

Но, токму човекот кој долги години работел во индустријата за развој на вакцини, стана еден од најгласните критичари на вакцинирањето против САРС КОВ 2 вирусот тврдејќи дека е огромна грешка тоа да се прави масовно, откако епидемијата веќе започнала. За време на пандемијата на Ковид-19, Ванден Бош го привлече вниманието на светот со своето отворено писмо до СЗО, во кое предупреди дека масовната вакцинација би можела да доведе до „имунолошко избегнување“, феномен кога вирусите еволуираат така што го избегнуваат заштитниот имунитет создаден од вакцините, а потоа се создава нов сој од истиот вирус кој ја избегнува заштитата што човекот ја има и со тоа станува поопасен за човековото здравје.

Неговите ставови предизвикаа лавина реакции, дел од научниците ги оценија како „предупредувачки“, додека други ги поздравија како поттик за подлабока научна дебата.

Иако со години работевте на развој на вакцини, тврдевте дека вакцинацијата против Ковид-19 била грешка? Дали сè уште го имате истото мислење?

Секако, откако го кренав гласот на почетокот на 2021 година, никогаш не го променив моето мислење. Сепак, секогаш укажував на фактот дека ѓаволот е во научните детали. Во овој поглед, би било посоодветно да се каже дека МАСОВНАТА вакцинација против Ковид-19 (К-19) за време на пандемија на акутна, самоограничувачка вирусна инфекција била грешка. Причината е што оваа МАСОВНА вакцинација против Ковид-19 за време на пандемија на акутна, самоограничувачка вирусна инфекција промовира имунолошка селекција на поинфективни варијанти и со тоа го поттикнува вирусната имунолошка евазија (избегнување, нов.заб.).

Дали вашето мислење за грешката со вакцинирањето на сред епидемијата се однесуваше на сите видови вакцини или само на mRNA вакцините, со оглед на тоа што кинеските вакцини Синовак се направени со стар метод?

Тој принцип важи за сите видови вакцини кои не се во можност да индуцираат цитолитички имунолошки клетки специфични за вирусот (т.е. способни да убијат клетките – домаќини инфицирани со вирусот). Ниту една од вакцините против Ковид-19 – без разлика дали се базирани на mRNA или не – нема таков стерилизирачки капацитет. Затоа, сите вакцини против Kовид-19 се склони кон промовирање на имунолошка селекција на поинфективни варијанти и фаворизирање на вирусно имунолошко избегнување. Вакцините базирани на mRNA по природа го промовираат имуното избегнување (по најмалку две инјекции), додека вакцините K-19 кои не се базирани на mRNA го промовираат имунолошката евазија само кога високите титри (титар значи концентрација или количина на антитела или некоја друга супстанца во примерок од крв, нов.заб.) на вакцинални антитела (обично почнувајќи по третата инјекција) наидуваат на лошо усогласени циркулирачки варијанти.

Што требаше да се направи кога избувна епидемијата? Дали населението требаше да остане без вакцини?

Прво, сите треба да признаеме дека пренатрупаноста во комбинација со лошите хигиенски услови (на пример во сиромашните населби и фавели – диви населби во Бразил, нов.заб. – во земји/региони од третиот свет) или големата густина на ранливи луѓе (на пример, домови за стари лица/домови за стари лица во индустријализираните земји) се плодна почва за заразни епидемии или пандемии. Сепак, бидејќи санирањето на вакви ситуации откако ќе започне пандемијата доаѓа предоцна, фокусот на почетокот на пандемијата требаше да биде на раниот третман со користење на протоколи како што предложија Питер МекКалоу и други лекари од прва линија на FLCCC. Овие протоколи драматично би ја намалиле стапката на смртност кај ранливите луѓе (т.е. стари лица и лица со основни болести), додека изложеноста на здрави лица (вклучувајќи ги и децата), би го поттикнала ширењето на инфекцијата и со тоа би овозможила заштитен колективен имунитет.

Времето покажа дека вакцините не го спречиле ширењето на вирусот, но во Соединетите Американски Држави, застапниците на вакцинацијата тврдат дека спречиле многу смртни случаи. Дали го делите нивното мислење?

Вистина е дека вакцинацијата против К-19 првично во голема мера го спречи засилувањето на болеста, а потоа (т.е. за време на ерата на Омикрон) спречи и тешки заболувања со К-19. Сепак, овој наводно „корисен“ ефект врз јавното здравје има два главни недостатока врз јавното здравје кои првенствено се манифестираат на подолг рок:

1. Ги натера властите на PH и RA (здравствените установи и регулаторните агенции, нов.заб.) да ги игнорираат несаканите ефекти од вакцините, од кои некои се јавуваат доста брзо по вакцинацијата (на пр., миокардитис), додека другите се должат на имунолошка дисрегулација поврзана со вакцината и се јавуваат на подолг рок (на пр., реактивирање на хронични/латентни инфекции, имунопатолошки нарушувања или рак).

2. Промовираше забрзана вирусна еволуција кон поинфективни имунолошки варијанти на евазија, кои во крајна линија најверојатно ќе доведат до појава на поопасни (т.е. повирулентни) вирусни варијанти, како што е објаснето во мојата најнова и последна статија во Субстак (со поедноставено резиме за широка публика прикачено на крајот: https://voiceforscienceandsolidarity.substack.com/p/when-the-trojan-horse-becomes-the?r=y46t6

Дали предвидувате дека вирусот САРС-КоВ-2 ќе се врати и ќе погоди многу посилно, особено кај вакцинираните? Дали сè уште го имате истото мислење?

Да, го тврдам ова цело време и никогаш не го сменив моето мислење и покрај спектакуларните промени забележани за време на оваа пандемија во однос на клиничките, вирусолошките и имунолошките набљудувања. Од појавата на Омикрон, инфекциите со пробив на вакцината го натераа вирусот да продре низ вродениот имунолошки систем, така што се спречи тренирање на нивниот вроден имунолошки систем, додека адаптивниот имунолошки систем сè повеќе се подложи на функционална дисрегулација по повторната изложеност. Невакцинираните лица, кои не претрпеа тешка Ковид-инфекција, имаа можност да го тренираат својот вроден имун систем, преку епигенетско тренирање на вродените имунолошки клетки при повторна изложеност. Таквата изложеност го зајакнува првиот ред одбранбени механизми и го намалува ризикот од симптоматска инфекција.

Повторната изложеност на здрави невакцинирани лица затоа придонесува за зајакнување на нивната прва линија на имунолошка одбрана, со што се намалува ризикот од заразување со проблематична симптоматска инфекција.

Историјата на пандемијата Ковид-19 веќе покажа дека ненадејно појавена, високо мутирана варијанта (како што е Омикрон) може да го заобиколи хуморалниот антивирусен имунитет поради широко распространетата отпорност на неутрализирачки антитела. Затоа е многу веројатно дека, во контекст на моменталното зголемување на клеточниот имунитет кај вакцинираните против К-19, може да се појави слична ненадејна варијанта која не само што целосно го заобиколува хуморалниот, туку и клеточниот адаптивен имунитет (вториот со развивање на широко распространета отпорност на антивирусни Т-клетки) и на тој начин ги остава вакцинираните лица без никаква ефикасна имунолошка одбрана. Нема сомнение дека таквата варијанта би ги загрозила животите на многу вакцинирани лица против К-19, особено оние кои долго време се соочуваат со Ковид или имале сериозни инфекции.

Можете ли да прецизирате што мислите кога велите „ќе удри многу посилно“?

Она што го мислам е дека неуспехот во ефикасноста поврзан со масовната вакцинација – поттикнат од вирусна имунолошка евазија – на долг рок неизбежно ќе овозможи ненадејно појавената лоза на коронавирус да стекне високо ниво на вирусна вирулентност и да ослободи цунами од хиперакутна смрт кај популациите со висок степен на вакцинирани против К-19.

Што треба да прават луѓето во таква ситуација за да се заштитат?

Може да се разгледа секоја интервенција што на крајот ќе успее во тренирањето на вродениот имунолошки систем на вакцинираните против К-19 (на пр., со BCG вакцинација). Меѓутоа, бидејќи колективниот имунолошки статус на популациите со висок степен на К-19 вакцинирање не е во можност да го контролира преносот на вирусот, единствениот замислив сурогат за колективен имунитет би бил масовен профилактички третман со безбедни и ефикасни антивирусни лекови кои се широко достапни во доволни количини и по прифатлива цена. Единствениот лек со докажана антивирусна активност што ги исполнува овие критериуми е ивермектинот. Сепак, малку е веројатно дека јавните здравствени власти ќе одлучат да поттикнат масовна антивирусна профилакса со ивермектин!

Како експерт во областа на вакцините, како го објаснувате фактот дека мНРА вакцините (Фајзер и Модерна) предизвикуваат миокардитис и дали тие имаат врска со еден вид епидемија на рак, особено кај младите луѓе?

Инјекциите со мНРА вакцини резултираат со „неприродна“ експресија на спајк протеинот на површината на мНРА-трансфектираните клетки домаќини (т.е. експресијата на спајк протеинот на површината на мНРА-трансфектираните клетки е различна од онаа предизвикана од природна инфекција со САРС-КОВ-2).

Оваа абнормална експресија доведува до имуно пренасочување (односно, создадените антитела претежно се насочуваат кон делови од спајк-протеинот кои вообичаено се помалку имуностимулирачки, додека ги игнорираат неговите имунодоминантни домени).

Бидејќи овие помалку имуностимулирачки домени имаат поголема сличност со сопствените протеини на човекот, антителата можат да поттикнат автоимуно воспаление, особено во силно васкуларизирани органи (на пр. срцето).

Во понапредна фаза од пандемијата на „имунолошкото избегнување/бегство“, рефокусирањето на имунитетот води до зголемено таргетирање на широк спектар на слабо специфични Т-клеточни епитопи (вирусот „личи“ на топка покриена со испакнатини. Целиот вирус е антиген. Но само малите делови на тие испакнатини, точките каде што антителата можат да се прикачат, се епитопи, нов.заб.) за САРС – КОВ 2, со што се промовира функционална имунолошка дисрегулација, што доведува до автореактивно воспаление посредувано од Т-клетките или реактивација на хронични/латентни инфекции или егзацербација (нагло влошување или заострување на симптомите на некоја болест што веќе постои, нов.заб.), на неактивни карциноми (првенствено поради дисрегулација на регулаторните Т-клетки). Значи, „да“, зголемената зачестеност на (турбо) карциноми е во голема мера поврзана со (повторуваната) администрација на К-19 вакцините. Ова сега е демонстрирано во неколку рецензирани списанија. За повеќе детали за „рефокусирањето на имунитетот“, прочитајте го првото поглавје од мојата книга „Неизбежната пандемија на имунолошко бегство“.

Дали овие вакцини би биле дозволени за употреба за толку кратко време во која било друга ситуација?

Голем број на вакцините против К-19 беа вакцини базирани на мНРА. Оваа технологија сè уште беше слабо истражена пред пандемијата со К-19, особено во однос на безбедноста на вакцините, особено кај деца, бремени жени и лица со хронични болести. Затоа, овие вакцини никогаш не беа наменети да бидат пионери за профилактички цели. Целната популација за вакцини базирани на мРНА и други генетски вакцини беше во рамките на терапевтскиот простор, првенствено во третманот на рак, и затоа главно се фокусираше на постарата популација. Сепак, паниката ги убеди регулаторните и јавно-здравствените власти да ја користат мРНА технологијата за масовна вакцинација, бидејќи овие вакцини можат брзо да се произведуваат и ажурираат преку еден вид процес на „плукни – залепи“.

Од денешна перспектива, дали таканареченото „заклучување“ и на економијата и на училиштата беше оправдано?

Не, не беше оправдано бидејќи овие мерки спречија воспоставување на колективен имунитет и оттука, дозволија продолжено ширење и еволуција на вирусот (дури и пред да започне масовната вакцинација). Доколку го дозволевме вирусот да се шири (применувајќи „ран третман“ кај постари луѓе и ранливи лица со хронични заболувања), ќе се воспоставеше заштитен колективен имунитет и оттука, преносот на вирусот ќе беше запрен.

ПС: За да го измерат нивото на колективен имунитет, експертите и здравствените власти го мереа само одговорот на антителата, со што целосно ја игнорираа заштитната улога на вродениот имунолошки систем. Поради тоа, дури и шведските власти заклучија дека ширењето на природната инфекција не е доволна за постигнување на колективен имунитет и поради таа заблуда, решија на крајот да ја вакцинираат својата популација.