Сведоштвото на дописникот на МИА од Струмица за страотната автобуска несреќа во Бугарија ви го пренесуваме интегрално:
„Веста за страотната и голема автобуска несреќа во Бугарија, во која загинаа 46 македонски државјани ја дознав утрово во 04:20 кога ме побара директорот на МИА, Драган Антоновски и најбргу што можев тргнав. Дождот и маглата не дозволуваа брзо да се вози и за триесетина минути веќе бев на бугарскиот граничен премин Златарево. Тамошните полицајци и цариници за кусо време ме избрифираа. Изразија сочувство и по кусото задржување околу купувањето вињетка, продолжив кон Петрич, оттаму кон Сандански и Благоевград.
Цело време по патот слушав информации од бугарските радио станици, кои од минута во минута пренесуваа од црни до најцрни вести.
Знаев дека ќе биде тешко да се пробијам до местото на несреќата, но телефонскиот повик од колешката Десислава Велкова, дописничка на БТА од Благоевград, малку ме смири. Откако се слушнавме се договоривме каде да се најдеме и заедно да продолжиме. Се најдовме на една бензинска станица на излезот од Благоевград и заедно продолживме уште стотина километри по автопатот „Струма“ на околу триесетина километри до Софија.
Патувањето заврши на околу 4 километри пред местото на несреќата, каде полицијата не дозволуваше да продолжиме понатаму. Колоните возила се пренасочува по стариот пат кон Софија, а колешката Десислава и нејзиниот колега Красимир Велков, по кусото задржување, се сетија дека преку заобиколен пат можеме да се доближиме до местото на ужасот.
По кусо возење се исклучивме од стариот пат и преку селото Старо село излеговме повторно на автопатот, но не можевме да се приклучиме на него, бидејќи на приклучокот беше поставена свежа брана од земја и дрвја и моравме да застанеме.
Го грабнавме фотоапаратите и телефоните и по околу стотина метри наидовме на полиција и бугарски колеги кои од далечина од над 1.000 метри снимаа и фотографираа. Млад сообраќаен полицаец не предупреди да не ги преминуваме поставените знаци и дури неколку пати не опоменуваше ако преминавме макар и десетина сантиметри.
Во далечината се гледаше изгорениот автобус на „Беса транс“ и силуети на полицијаци и истражители. Фотографиравме и снимавме колку што може да се снима од толкава далечина. Во воздухот се чувствуваше тагата и неверувањето зарем може да се случи толку голема несреќа со рекорден број на загинати. За неколку минути поминаа 4-5 возила на итната помош. Чудно, немаа вклучени сирени. Како да сакаа да дадат свој придонес во тишината на овој дел од автопатот.
Топката во градите од глетката пристискаше, но новинарската желба да се дознае нешто повеќе беше посилна.
Најпрвин збор-два со еден колега од приватната новинска агенција БГНЕС, кој сметаше дека автобусот најпрвин удрил во десната заштитна ограда на автопатот, па занесен од ударот се запалил и завршил на средината меѓу двете коловозни ленти.
Младиот полицаец, кој го обезбедуваше местото на несреќата, кусо прокоментира дека ова место со свиок на автопатот може да биде многу опасно ако се вози брзо и со неприспособена брзина на движење, посебно кога е влажно.
На враќање кон возилата, колеги од БНТ, кога дознаа дека сум од Струмица побараа да им дадам изјава, откако непотврдено беше пренесена вест дека меѓу загинатите има и од Струмица. Им реков да пратиме извештај од автомобилот, па ќе се вратам. Не се вратив. Што да им кажам?
Го напишавме извештајот со колешката Десислава, кој заеднички го објавивме на страниците на двете новински агенции. Пративме фотографии и се обидувавме да собереме дополнителни информации додека да сфатиме дека настанот подобро се покрива од страната на автопатот кој доаѓа од бугарската престолнина.
Во договор со редакцијата заклучивме дека од тоа место толку може да се известува. Тргнавме назад. Се појави сонце позади ридовите од автопатот. Во целата темнина и траор ситниот сончев зрак како да беше некаква надеж. Но, надеж за кого? За загинатите-не! За преживеаните-не! За животот дека продолжува понатаму-можеби.
Тргнавме назад. Се разделивме на влезот во Благоевград. Продолжив сам по патот со мислите со загинатите и нивните семејства. Слушав вести на бугарските радио станици, кои веќе почнаа да ги повторуваат изјавите од премиерот Зоран Заев и неговиот бугарски колега Јанев, па изјави од истражителите и полицијата. Изјавата на Заев дека оваа несреќа нема да ги раздели двата народи, туку уште повеќе ќе ги зближи ми одзвонуваше во ушите. Се емитуваше на Бугарското национално радио без превод на бугарски. За несреќите нема граници, раса, пол или верско и политичко убедување.
Со овие мисли полека стасав до нашиот граничен премин Ново Село. Брзо го поминав патот. Можеби оти со очите ја следев коловозната лента, а со мислите бев на свиокот каде запалениот автобус проголта 46 човечки судбини и ги зави во црно нивните семејства.“ (МИА)
