Дел од интервјуто на Такер Карлсон со Џефри Сакс

Џефри САКС:

Кога ќе ги погледнете, на пример, преговорите – овие бескрајни, безнадежни преговори за прекин на огнот во Газа –  велам безнадежни, патем, поради апсолутна израелска незаинтересираност за прекин на огнот, само да го кажам тоа, но, кога ќе погледнете кога се водат преговорите, кој оди на нив? Ќе помислите дека можеби се наши дипломати. Не, тоа се ЦИА и МОСАД. Малку е чудно. Тоа се „разузнавачки агенции“ и тие се тие што ги водат преговорите. Тој дел не е скриен затоа што треба да кажете: „Во ред, МОСАД и ЦИА и Хамас“.

Такер КАРЛСОН: Зошто ЦИА, како да е наша влада или како да е лидер на нашата надворешна политика? Мислев дека ЦИА е агенција за собирање разузнавачки информации.

САКС:

По закон тоа се две работи, патем. Буквално тоа е агенција за собирање разузнавачки информации. Но, таа е орган стана претпријатие за тајни операции.

И уште нешто мислам дека вреди да се истакне, патем, за ЦИА. Имаше еден и само еден конгресен преглед на ЦИА, а тоа беше пред 49 години, во 1975 година. Следната година ќе биде 50-годишнината од од тоа. А можеби претседателот Трамп и потпретседателот Венс, ако се на власт, можеби би повикале уште еден конгресен преглед….

КАРЛСОН:

Трамп, во својот увод на Боби Кенеди минатиот петок, кога Кенеди го поддржа, рече дека би сакал комисија да ја разгледа вмешаноста на ЦИА или да го разгледа атентатот на Кенеди.

САКС:

Знаете, тоа е интересно – тоа беше многу чудно време и се поклопија настаните за да се погледне внагтре во ЦИА, бидејќи во тоа време Никсон поднесе оставка, Форд беше претседател, но дојде директно од Конгресот. И така, Форд го имаше ова чувство во 1975 година дека тој не е директно избран претседател и го почитуваше Конгресот затоа што навистина дојде од Конгресот. Така, тој всушност му рече на својот шеф на кабинет, а тоа беше Дик Чејни, да дозволи ова да се случи. Знаете, затоа што Чејни се обидуваше да ја затвори комисијата и веројатно можеше да ја затвори. Но, имаше овој чуден спој што го овозможи овој мал момент кога можеше да се разгледаат операциите на ЦИА. Кога ја кренаа корицата, беше хорор по хорор, ужас, бидејќи кога започна Черч, кој ја водеше комисијата, тој не знаеше дека ќе открие плејада атентати и обиди за атентат, масовно следење на американската јавност, операции за промена на режими и многу други работи. Па, капакот беше повторно спуштен. Како што рече Боби во вашето интервју со него, оние комисии во Конгресот кои ја „надгледуваат ЦИА“ се заштитниците за да се осигураат дека никој не гледа во моментов. Но, поминаа 50 години – половина век – откако имаме извештај за тоа што навистина се случувало.

Па, гледам работи што не ми се допаѓаат, знаете, некако тоа е моја област на знаење или одговорност, гледам работа како кога претседателот на Хаити ми рече еден ден: „Џеф, ќе ме убијат. Ќе ме одведат“. И реков: „Не, не, не“, и мислев дека е фигуративен и метафоричен. И реков: „Не, сè ќе биде во ред. Ќе ти помогнам да го добиеш овој заем“. Се разбира, резултатот од тоа беше, како и обично, бев наивен, и го изнесоа во необележан авион на ЦИА еден ден како претседател на Хаити и го однесоа во Централно Африканската Република и го соборија. Го симнаа буквално среде бел ден – мислам, беше сред бел ден – и американскиот амбасадор го изведе до овој необележан авион. Но, интересната приказна за мене беше што се јавив, бидејќи бев малку економски советник и пријател, и не сакам претседатели да ги носат во авиони без ознака на ЦИА и да летаат во центарот на Африка. Ја повикав репортерката на Њујорк Тајмс и ѝ реков: „Можеш ли да ја покриеш оваа приказна? Само што се случи државен удар“. Таа ми рече: „Мојот уредник не е заинтересиран“. Тоа е буквален цитат! Кога го слушнав тоа, како да ми падна вилицата, бев толку запрепастен, дури и од фразирањето. Но, „Њујорк тајмс“ не сакаше да го покрие пучот среде бел ден од страна на ЦИА на Хаити кога тој се случи.

КАРЛСОН:

И зошто мислиш дека е тоа така?

САКС:

Затоа што тоа се организации кои ѝ служат на американската структура на моќ, а и двете се потчинети од нив, затоа што информациите ги добиваат од ЦИА. Тие веројатно имаат буквално луѓе во персоналот кои се дел од американската влада на еден начин, и тие тоа го сметаат за патриотски. И така тие не се гледаат себеси како бранители на демократијата; тие се сметаат себеси за бранители на постојаната држава.

КАРЛСОН:

И тие апсолутно го прават тоа. Значи, мислите дека разузнавачките агенции играат улога во обликувањето на покривањето на вестите?

САКС;

Па, мислам дека воопшто нема дилема околу тоа. Некои медиуми се само буквални гласноговорници на ЦИА. Мислам дека никој не се сомнева дека Вашингтон пост е местото каде што ЦИА пласира што сака. Понекогаш, патем, тоа е корисно затоа што понекогаш разузнавачката заедница сака јавноста да разбере нешто.

КАРЛСОН: Така е.

САКС: Значи, сето тоа не е погрешно или сите дезинформации. Не, тоа е апсолутно точно, но се разбира, тоа е местото каде што треба да се оди за да се слушне што вели ЦИА.

КАРЛСОН: И The Wall Street Journal исто така.

САКС: Да, и не го прават тоа суптилно, дури ни блиску до суптилно. Она што е неверојатно, сепак, е дека секој контра-наратив – нема место за тоа во ниту еден од овие медиуми.

КАРЛСОН:

Значи, тогаш ја имате ЦИА, или целата палета на агенции, кои дејствуваат не само како извори, туку навистина како господари, како да го контролираат покривањето на вестите.

САКС:

Идејата е, како што знаете, мислам дека најважниот клиширан збор е „наративот“. Треба да има приказна; тие го контролираат наративот. Тоа е како Орвел да ни рече: „Кој го контролира минатото, ја контролира сегашноста; кој ја контролира сегашноста, ја контролира иднината“. Тие треба да го обликуваат минатото; тие треба да дефинираат сè. Ним им треба нивниот наратив, и тоа е она што го прават овие мејнстрим медиуми: тие имаат свој наратив. Тие целосно, целосно ја изгубија идејата дури и еднаш да кажат: „Па, тука е овој аргумент, а потоа постои аргументот на другата страна“, можеби имаат конкурентни колумни или се обидуваат да го разберат ова. Мислам дека разговаравме минатиот пат – се обидов да пласирам 700 зборови во Њујорк Тајмс. Стигнав до моментот кога тие всушност го уредуваа моето парче пред да го „убијат“ текстот, но не сакаа да имаат приказна од 700 зборови од некој што знае, мислам, за украинската криза која трае повеќе од 30 години. Тие не ги заинтересирани за ниту една друга страна.