Пирс Морган:
Сега имаш два тотално спротивставени кандидати за претседател на Соединетите Држави. Ако ги психоанализираш Трамп и Камала Харис, каков заклучок би извлекол врз основа на сè што си видел и чул досега?
Џордан Питерсон:
Па, ако можев да гласам на американските избори, би гласал за Трамп и не ѝ верувам на Харис. Дали му верувам на Трамп? Па, тој беше претседател четири години. Гледај, најдобриот предвидувач на нечие идно однесување е неговото минато однесување. Ако се обидуваш да вработиш некого и имаш документирана историја на неговите напори во истата област за која го вработуваш, и доказите се јасни и валидни, тоа е најдоброто што може да го користиш за предвидување. Затоа, мислам дека е поважно за мене, како клиничар што ја знае психометриската литература, да укажам дека независно од личноста на Трамп, што, патем, е релативно слаб предвидувач на однесувањето, интелигенцијата е најдобар предвидувач, па потоа личноста. Имаме документиран запис. Добро, што знаеме за Трамп? Па, според мене, го знаеме следното: пристоен економски перформанс, стабилна меѓународна ситуација, без војни, а тоа е нешто – без војни, плус ги воспостави Абрахамските договори, и тие сè уште стојат дури и по 7 октомври. Сите во Стејт департментот му рекоа на Трамп дека тој договор е невозможен. А сега, секако, тие договори ги разлутија и фрустрираа лошите актери во Иран – а тоа е речиси целата политичка класа таму – и го поттикнаа 7 октомври и го произведоа овој катастрофален развој. Но да се става тоа на Трамп е многу несоодветно. Така што, би рекол, во однос на Трамп, добро, знаеме какво би било неговото претседателство. Но има уште нешто што треба да го земеме предвид, бидејќи би можеле да кажеме: “Па, тоа беше првиот круг, а сега е вториот, и Трамп е постар.” И иако мислам дека донекаде го модифицираше своето однесување како резултат на тешките удари во последните пет години, и иако е малку поодбранбен, исто така е помалку арогантен и повеќе хуман, што мислам дека е голем плус. Но за мене, другата работа што ја забележав како позитивна промена е дека Трамп привлече околу себе многу моќни луѓе: Маск, Тулси Габард, Вивек Рамасвами, Роберт Ф. Кенеди – повеќето од нив би биле демократи во нормални околности. Значи, моето чувство е дека некој чија нарцисоидност е надвор од контрола – затоа што Трамп е впечатлив и доминантен карактер кој ужива во вниманието – мислиш, дали премногу наклонет кон нарцисизмот? Па, зошто би ја делел светлината на рефлекторите со сите овие луѓе? И друга работа што треба да се земе предвид е дека, па, јас би гласал за Трамп, ако ништо друго, затоа што самиот Маск веќе се согласи да води нешто како оддел за ефикасност во владата. Па, добро, доволно речено. И тогаш Кенеди ја внесува јавната здравствена криза во политичкиот простор, а и двете тие работи се револуционерни.
Пирс Морган:
Рамасвами е многу паметен човек. Сосема се согласувам со тебе. Исто така, мислам дека Трамп покажа со овие обиди за атентат нешто многу изненадувачко што многу луѓе, мислам, не би го очекувале, а тоа е вистинска лична храброст. Мислам, првиот пат кога навистина беше застрелан, да инсистира да стане и да удри по воздухот во знак на пркос беше неверојатен чин. Но мислам дека уште поимпресивно беше што една недела подоцна повторно беше на сцена на друг митинг со уште поголема толпа, како ништо да не се случило. Разговарав со него таа вечер, и тој рече: “Само ќе продолжам; нема да ме запрат.” Тоа е лична морална храброст. Мислам дека никогаш не знаеш дали ја имаш додека не се случи нешто такво. И пак го видовме тоа со овој последен обид, веднаш по настанот се шегуваше: “Па, штета што не успеав да ја завршам мојата птица патица.” Повторно, реакцијата. Мислам, тоа е квалитет на Трамп што навистина не го видовме до сега, и никогаш не си сосема сигурен како луѓето ќе реагираат кога има вистински закани за нивниот живот. Тој веќе беше застрелан, и повторно беше речиси убиен, а сепак продолжува со кампањата. Па, што и да мислиш за него, мислам дека во однос на личната храброст, покажал многу во последно време.
Џордан Питерсон:
Да, грациозност под притисок. Но, исто така, укажа на уште нешто, дека се шегуваше додека беше во опасност. Знаеш, Хитлер не беше познат по својот смисол за хумор. А работата со Трамп, и не можеш да го негираш ова, Трамп е смешен, нели? Тој е смешен. Ќе каже смели работи само затоа што се комични. Тој е многу добар во тоа. И дури и неговата употреба на Твитер, бидејќи сега не го користи многу – импулсивен, забавен, неверојатно остар и смешен на начин како стенд-ап комичар. И знаеш, тоа не оди добро со тиранискиот карактер, затоа што тирани не се познати по тоа што можат да го поднесат шегобиецот во дворецот, да речеме така. Така што, Трамп е цврст и смешен. Другата работа што треба да ја разгледаме е, дали е амбициозен? Па, не мислам дека амбицијата го води во оваа трка за втор мандат. Прво, Трамп е стар човек, а второ, тој веќе беше претседател, и е толку славен колку што може да биде. Да, можеш да кажеш, неговата амбиција е толку голема што го тера да продолжи без оглед на се. Но не мислам така. Мислам дека она што се случи беше дека Трамп случајно стана претседател, го шокираше тоа, а потоа сфати колку е нестабилно и корумпирано мочуриштето на Вашингтон. И почна сериозно да ја сфаќа улогата, а сега мислам дека уште посериозно ја сфаќа. И мислам дека тоа е дел од причината зошто ја гради оваа коалиција. Мислам дека направи страшна грешка во дебатата со Камала Харис, бидејќи, прво, не го истакна скандалот со лаптопот на Бајден, што е политички маневар што надминува секоја девијантност што сум ја видел од почетокот на мојата политичка свесност, вклучувајќи сè што се случи околу Ричард Никсон, кој беше сменет за многу помали гревови. Трамп собра овие луѓе околу себе, и е подготвен да продолжи напред. Но, тој не го објасни тоа во дебатата.
Пирс Морган:
Мислам дека всушност имаше лоша дебата. Мислам дека таа го изигра доста паметно. Играше на неговиот нарцисизам, малку за големината на публиката и слични работи. Наместо тој фокусирано да ѝ удри на нејзината слабост, што по четири години е очигледно дека земјата не е во подобра состојба – и затоа не можеше да го одговори тоа прашање – и да ја фати во замка поради нејзиното вистинско непознавање на политики, мислам, таа не знае што би направила ако ја води земјата. Всушност, ѝ дозволи да го вовлече во улична тепачка и потоа кажуваше луди работи за мачки и кучиња и слично. Наспроти тоа, ако сега ја анализираш неа, како би ја психоанализирал Камала Харис?
Џордан Питерсон:
Добро, да почнеме со тоа да му дадеме на ѓаволот што му припаѓа. Една од значајните промени што ги забележав кај демократите со оваа промена на лидерството е нивното дистанцирање од радикалната левица. И за тоа би им дал признание. Сега, дали е тоа вистинско? Па, можеби дел од мене не се грижи дали е вистинско. Дури и ако е само перформативно, ако е целосно за шоу, тоа е долгоочекувано и многу добредојдено. И затоа не слушаш многу од Камала за климатската криза, за што сум сосема среќен, бидејќи мислам дека тоа е апсолутна антихуманистичка глупост во најголем дел. А и левичарските типови во Демократската партија ефективно се тргнати настрана, барем како што се одвива оваа кампања. Значи, палец нагоре во тој поглед.
Со тоа кажано, врз основа на принципот дека минатата изведба е најдобриот предвидувач за идната изведба, Камала го имаше своето време во Белата куќа. Сега можеш да кажеш дека потпретседателството е второстепена улога, но ако си личност која би дозволила потпретседателството да биде само второстепено, тогаш можеби не си доволно способна да бидеш претседател — не си доволно силна. И веќе видовме како изгледа администрацијата на Бајден. А тоа што го гледам од администрацијата на Бајден е, мислам, Америка е толку голема економска сила што сè уште оди напред, се движи како бик во продавница со порцелан, како што секогаш прави. Но, надворешната политика беше целосно крвава катастрофа под демократите. Не се спротиставија на Иран, кој е јато змии без споредба, и имаме оваа ужасна, брутална, а мислам и непотребна војна меѓу Русија и Украина, која може да излезе од контрола во секој момент, и многу е веројатно дека ќе се случи. И тоа е на Харис и демократите, и тоа е голем проблем. А потоа може да прашаме, што ќе добиеме со Камала? Можеби е вистинито дека дистанцирањето од радикалната левица е вистинско, иако ми треба многу повеќе докази за да поверувам во тоа. Но, најлесно е да се предвиди уште четири години од истото. Зошто не би го предвидел тоа? Не е како да е единствената што ги влече конците. И како што веќе спомнавме, можеби ќе имаме повеќе доверба дека таа би била трансформативен лидер, би ги насочила демократите кон центарот, би се покажала на надворешната политика, и би ја ставила економијата во ред. Па, би биле многу поубедени во тоа ако беше десет пати повеќе ориентирана кон политики отколку што изгледа дека е.
Пирс Морган:
Целосно се согласувам.
Џордан Питерсон:
Да, да, никогаш не сум видел кандидатура толку фокусирана на имиџ како оваа, во ниту една земја.
