Има луѓе на Земјата кои не се разболуваат и не умираат од болести. На Меѓународниот конгрес за рак беше забележано дека ова е единствената националност со нулта стапка на рак. Нивниот просечен животен век е 120 години. Тие живеат во северна Индија, на бреговите на реката Хунза.
Англискиот воен лекар Роберт МекКерисон прв зборуваше за нив. Во сите негови години работа, не сретнал ниту еден болен Хунзакут. Лекарот мислеше на сериозни болести, не на краткотрајни појави како дијареа, осип или настинки. Оваа ситница беше она на што се фатија критичарите и „разоткривачите на митови“ за Хунзите. Меѓутоа, МекКерисон и многу други истражувачи не ги сметале овие појави за болести, туку за природни феномени карактеристични за жителите на Далин. МекКерисон живеел во близина на долината Хунза 7 години. Тој дошол до заклучок дека исхраната е главниот фактор за долговечноста на овој народ. Ако некој се храни неправилно, тогаш планинската клима нема да го заштити од болести.
Затоа не е изненадувачки што соседите на Хунзите, кои живеат во истите климатски услови, страдаат од различни болести. Нивниот животен век е двојно пократок. Во 1963 година, француска медицинска експедиција ги посетила Хунзакутите. Тие ја потврдиле информацијата на МекКерисон дека просечниот животен век на Хунзакутите е 120 години. А најстариот бил на возраст од 160 години. Истражувачите исто така нагласиле дека жени на 40 години изгледаат како девојки, остануваат витки и на 60 години, а раѓаат деца на 65. Само врз основа на ова може да се заклучи дека исхраната на Хунзите е поефикасна од јапонската и медитеранската. Ова е единственото место на светот каде што нема рак.
Во август 1977 година, на Меѓународниот конгрес за рак во Париз, беше изјавено: „Според податоците од геоканцерологијата, целосно отсуство на рак постои само кај народот Хунза.“ Во текот на сите овие години, многу експедиции, научници, и геронтолози доаѓале во долината Хунза и сите се согласиле дека тајната на Хунзакутите лежи во нивната исхрана и начин на живот. Ги анализиравме сите достапни аргументи од истражувачите, како и коментарите од критичарите, и го составивме следниов список:
Тајни на здравјето и долговечноста во долината Хунза:
- Хунзакутите се многу пријателски расположени и позитивни. Ретко се лутат или жалат. Не се нервозни или нестрпливи и не се расправаат меѓу себе.
- Се капат во ледена вода дури и на 15 степени под нулата.
- Не само децата, туку и постарите родители играат игри на отворено.
- Во лето јадат свежо овошје и зеленчук, а во зима – сушени кајсии и никнати житарки, овчо сирење.
- Жителите имаат период кога овошјето сè уште не е зрело – се вика „гладна пролет“ и трае од два до четири месеци. Во овој период речиси не јадат ништо, а само пијат пијалак направен од сушени кајсии еднаш дневно.
- МекКерисон нагласил дека потрошувачката на протеини таму е мала. Јаделе месо, но многу ретко. Главно кога животното било повредено или умрело поради несреќа.
- Хунзите се многу работливи и пешачат на долги растојанија дневно. Можат да поминат десетици километри дневно без замор.
- Во нивната исхрана има голем дел сурова храна. Дневната исхрана се состои претежно од зеленчук и овошје.
- Производите се природни, одгледувани на сопствена почва, без никакви хемикалии. Одгледуваат зеленчук, овошје, треви и житни култури.
- Храната се готви на оган со задржување на сите биолошки вредни материи.
- Многу умерена употреба на сол, а шеќер не јадат воопшто.
- Хунзите пијат мека планинска вода, без калциум.
Роберт МекКерисон, враќајќи се во Англија, спровел интересни експерименти на голем број домашни животни. Некои од нив јаделе обична храна (бел леб, харинга, шеќер, конзервиран и варен зеленчук). Како резултат, во оваа група почнале да се појавуваат разни „човечки болести“. Другите животни биле на Хунза диета и останале апсолутно здрави за време на целиот експеримент.
