Олгица Н. ТРАЈКОВСКА

Не ме остава на мира една, благоречано – дилема, на која постојано ме навраќа силината на повиците, рефератите, колумните, цитатите … на нашава мамурлива, штотуку разбудена интелектуална елита, за „одбрана на македонскиот идентитет“ од барањата на бугарската страна. Внимавајте – само од БУГАРСКАТА, зашто, нели,  гласно, или одмолчено застанаа на страната на грчката, со прифаќање на Преспанскиот договор како неминовна, нужна, најдобро можна и дефинитивно неменлива  реалност („нова иднина“)!

Што бараат Бугарите: Власта да признае дека пред Втората светска војна не постои посебен македонски идентитет (народ, јазик, историја, дејци…) , туку дека е бугарски, а потоа дека е вештачки конструкт, hand made in Tito! (Друга, и не помала тема е ноторната глупост – неписмени политиканти, ем амнестирани криминалци, да одлучуваат за прашања што не се во било чија надлежност, освен како сфера на научни истражувања!)

Кој е тој „македонски идентитет“ за кој толку жестоко интелектуалциве се пенават?

Целата содржина со епитетот „МАКЕДОНСКИ“, оттука и на идентитетот, претходно, со Преспанскиот (2018.) е ЦЕЛОСНО предаден, како ексклузивно право, на грчката страна, во содржинска и  временска смисла – од „антиката до денес“ (чл.7.ст.2). Внимавајте, натаму ( чл.7.ст.3), е утврдено дека она што интелектуалава ни` го толкува како „бетонирање на македонскиот идентитет“,  е  всушност- обратно, бидејќи се вели дека (безимената) „втора“ страна (ние!) има право на употреба на „македонски“ за својата територија, историја, јазик и сл. но, ОСОБЕНО РАЗЛИЧНО од она „македонско“ што веќе ексклузивно и неограничено (повторувам – содржински и временски) и` припаѓа на грчката („првата“) страна!

Без и малку иронија, понизно прашувам:

Која е таа преостаната СОДРЖИНА  и  кој е тој временски ПЕРИОД, надвор од оној опфатен во Преспанскиот – од „антиката до денес“, кој е ОСОБЕНО РАЗЛИЧЕН од Грчкиот  „македонски“  што е дозволено да се смета за наш – Македонско „македонски“?

Проверувам во записите, коментарите, дебатите, образложенијата, говорите на нашиве врвни интелектуалци, професори, академици, публицисти, општественици, научници… НЕМА! Белки под овој вид на идентитет не може да се подведе подметнатиот „европски идентитет“ на кој, темелно анализирајќи, предупредува почитуваната Проф. Кепеска? (https://denesen.mk/kolumna-na-kepeska-dali-makedonskiot-identitet-se-vturnuva-vo-evropskiot-identitet/)

Процесот на длабинското и подмолно испумпување на содржината на придавката  „македонски“ најдобро се разбира при анализа на

нормативниот опфат на поимот „ДРЖАВЈАНСТВО“.

Од една страна, според Уставот, граѓаните имаат државјанство на РЕПУБЛИКАТА,  и воедно е утврдено дека –  секој има право слободно да ја изразува својата НАЦИОНАЛНА припадност.

Од друга страна, според Преспанскиот, во оргиналната англиска верзија, се прави ДИСТИНКЦИЈА меѓу „националност“ која е македонска (иако, во смисла на чл.7), и „државјанство“ кое е на Републиката. Но, во преводот на македонски јазик, оваа дистинкција е избришана и двата поими ( „националност“ и „државјанство“) се преведени под единствен поим „државјанство“. При тоа, внимавајте, – оваа подлост (или фалсификат!?), не е вградена во Уставот на РМ, значи за неа НЕМА АМАНДМАН, па одредбата во Уставот за државјанство останува непроменета, имено, тоа и натаму е на Републиката.

Од трета страна, со Уставниот закон  за спроведување на Амандманите 33, 34,35 и 36 е утврдено дека државјанството  ќе биде двојно определено – „МАКЕДОНСКО / ГРАЃАНИН на Република Северна Македонија, што не ја определува ниту ја предодредува етничката припадност на граѓаните“(чл.2,ст.2). Потсетувам дека Уставен закон може да се однесува само на СПРОВЕДУВАЊЕ на амандманите на Уставот, но никако и за РЕГУЛИРАЊЕ на уставна материја каква што е за утврдување на државјанство. Значи, сосема неосновано и противуставно, Уставниот закон превзема улога на НОВ „АМАНДАН“ затоа што врши директна измена на уставна материја во конкретна уставна одредба за државјанството (чл.4)! И внимавајте – измената на уставната одредба ја врши дури и различно од оргиналниот текст на Преспанскиот договор за „македонската националност“ и за “државјанството на Републиката (чл.1,ст.3,т.б) со  пропишување  ДВОЕН НАЗИВ за државјанство! Со тоа, придавката „МАКЕДОНСКО“, повторно – спротивно на Уставот (како право за „слободно изразување национална припадност“ на секој граѓанин, оттука и на Македонците, како посебен националитет) , утврдува дека – „македонското не ја определува, ниту ја предодредува етничката припадност на граѓаните“! Со ова, законодавецот, направил и дополнителна подлост – кога  уставниот поим на „национална“, ја подвел под „етничка“ припадност, трасираќи им го патот на подоцнежните прописи за Пописов, како правен инструмент за „легално“  самобришење на Македонците – види подолу!)

Кога на ова, од четврта страна, се додадат и прописите за Пописот, со кои на Македонците им се ускрати правото на слободно изразување на својата национална припадност како народ, туку само како „етничка“, а која, веќе со Уставниот закон е утврдено дека „не ја определува, ниту ја предодредува етничката припадност“, произлегува дека – Македонците, слободно, самоизразувајќи се дури и како етнички Македонци, всушност се изразуваат само како МАКЕДОНСКИ ДРЖАВЈАНИ, но никако како македонски народ, па дури ниту како етнос!

Така, накусо е оформена ПРАВНАТА основа за дефинирање на Македонците само како македонски ДРЖАВЈАНИ, без своја национална или етничка припадност, како нови, непознати, недефинирани ГРАЃАНИ БЕЗ ИДЕНТИТЕТ! (Независно од низата димни завеси  за ова да се прикрие!). Потенцирам и  различно од гарантираните права на граѓаните, припадници на сите други малцинства (тнр „делови од народи“) кои може да ја изразат својата етничка припадност, паралелно и различно од државјанството на Републиката!

Оттука може ли да следува заклучокот дека –  не постои НЕШТО што може да ја пополни/дефинира содржината на  наводно „бетонираниот македонски идентитет“ надвор од оној кој со Преспанскиот и Уставниот закон, е веќе пренесен на грчката страна!?

Тогаш, која е смислата на бугарските барања, кои очигледно се (прикриено) мотивирани, но и (отворено) поддржани од меѓународните креатори на македонското уништување?

Дали е тоа –  реализацијата на онаа незабележлива квалификација „ОСОБЕНО РАЗЛИЧНЕН“ „македонски“ идентитет (чл.7.ст.3) за кој, упорно и дрско бараат да го добие ореолот „БУГАРСКИ“!? Дали значи дека нашиот, македонскиот „идентитет“ постои, но само ако е под капата на „бугарски„ и  смее да биде „македонски“ само како негов (политички) признат дел – како СУББУГАРСКИ!? Во тој контекст е и третманот на македонскиот јазик во Преспанскиот, комплементарно со бугарската доктрина, како вештачки, новокомпониран и признат дури 1977., но од истиот бугарски корен како  – „словенски“ јазик (чл.7.ст.4).

Тогаш што бранат запенавениве?

Не можам да прифатам дека овие факти не им се добро познати и јасни, а уште помалку е прифатливо – дека свесно, народната енергија и надежи, веќе темелно измрцварени, ги насочуваат во одбрана на едно големо –  НИШТО!

Забелешка: Иницијативи против Уставниот закон и Пописните прописи се поднесени до  Уставниот суд.