Македонскиот бранител Марко Деспотоски, роден на 28 септември 1973 година во прилепското село Новоселани на 12 години останал сирак, и оттогаш до неговото загинување кај Карпалак бил постојано со својот дедо.

Работеше, пишува порталот Антропол, разни аргатски работи во селото, за да донесе парче леб во домот кај мајка му.

Една година пред војната 2001 година, Деспотоски ги пасеше селските крави и така заработуваше за себе и за својот дедо, но, и за мајка му, која живее кај својата сестра во Скопје.

Сиромаштијата беше постојано присутна во трошното куќарче во Новоселани, но, Марко се надеваше дека еден ден ќе спечали и ќе се ожени, и тој да оформи семејство, како што тоа го направија неговите тројца браќа и две сестри, кои одамна веќе не живеат во селото.

Дедо му вели дека уште од 15 години работеше како аргат по селото, и дека така му поминал животот, со мака, со аргатување. Имаше златен табиет, но среќа никаква.

Дојде еден ден и кај нив човекот што носи покани, влезе во дворот и вели:

„Во селото донесов многу покани, но сите ги вратија. Ти размисли што ќе правиш. Знаеш што те чека ако ја примиш, ама и што ти следува ако не ја примиш“.

Јас седев под крушата и не реков ништо, не се помешав. Марко малку се подума и му вели:

„Тие што ги вратиле имаат луѓе што ќе ги заштитат. Јас немам никого, јас сум сиромав, мене ќе ме закачи казната”.

Ја зеде поканата и уште истиот ден замина во Прилеп. Потоа неколку дена беа на Криволак и дури беа таму два пати си дојде дома. Тоа беше за последно со дедо му Тренко.

На 8 август 2001 година замина за Тетово и уште пред да стигне таму – го убија на пат кај Карпалак.

Јас не верував ова да беше војна. Ова беше предавство, само што сиромашните не знаеја дека е предавство, па се јавуваа на поканите. Ниедно дете на побогат човек не загина, само сиромашните одеа и гинеа. За големите столчиња ми загина внучето, вели дедо му Тренко.

Дедо му Тренко, кој имаше 88 години кога му загина внучето, вели дека Марко просолзил кога курирот му ја даде поканата. Дојде кај него и му вели:

„Дедо, ние сме сиромашни, ќе ме затворат ако ја вратам, мора да одам! Отиде и не се врати. Како што отидоа и не се вратија и децата на богатите. Но, тие отидоа во странство, а внук ми во црната земја новоселска“.