Љубомир ЦУЦУЛОВСКИ:
ПОСЛЕДИЦИ. Никола Димитров изјавил (во Штокхолм) дека ако Република Македонија (според него, Република С е в е р н а Македонија) не биде примена во ЕУ не ќе имал лице (!?) да се појави (како што изјавил) пред н е г о в и о т народ.
Можеби навистина така мисли. Сепак, треба барем две работи да се појаснат.
(1) Образот не го губи затоа што Република Македонија нема да биде примена во ЕУ (тоа никој не го бараше, особено не по секоја цена), туку затоа што го промени нејзиното име; заради начинот на кој тоа беше направено; затоа што се откажа од македонското малцинство; како и затоа што…
(2) Треба да знае дека македонскиот народ не е негов народ („м о ј о т народ“, како што милува да се изразува), туку ако некој некому припаѓа, тогаш тој (Никола Димитров) би требало да биде негов (на народот) добар и послушен службеник, бидејќи посесивноста изразена во формулациите „мојот народ“, „мојата земја“ или „мојата држава“ е згодна за употреба дома, меѓутоа не е и за јавна комуникација. Или, како што убаво би се изразил Зоран Заев, тоа е дегутантно.
Не е далеку од умот во наредните денови да следат серија оставки од „искрено разочараните“ функционери, министри, заменици министри, советници, градоначалници… Меѓутоа, колку и да се искрени/„искрени“, сепак никого не ќе го ослободат од вината за она што досега се направи како со Република Македонија, така и со нејзините граѓани (вклучувајќи го и начинот на освојување/доаѓање на власт), бидејќи на граѓаните им е прекуглава од накнадни освестувања или извинувања, правени во духот „Извинете, не знаевме, нè излажаа!“, бидејќи примаа (и примаат!) плати да не бидат излажани, ниту се платени да не знаат што прават.
