Ова е интервјуто на чикашкиот новинар Ли Стробл со д-р Александар Метерле, неспорен авторитет во медицинската област, за тоа што се случува со човечкиот организам кога ќе биде прикован на крст и дали постои можност Исус да го преживеал распнувањето од што би била изведена тезата дека тој воскреснал. Ли Стробл своевремено разговарал со десетина експерти по Новиот завет на прашања поврзани со Исус, неговиот живот и Библијата (сопругата на Стробл почнала повеќе до вообичаено да се интересира за христијанството и Библијата, па Стробл сакал да дознае дали сето тоа што го нарушува нивниот дотогашен атеистички живот има вредност) и ги објавил во својата книга Исус Христос.

ВОСКРЕСЕНИЕ ИЛИ ОЖИВУВАЊЕ?

Идејата дека Исус навистина никогаш не умрел на крстот може да се најде во Куранот, кој е напишан во седмиот век. Ахмадија муслиманите тврдат дека Исус, всушност, побегнал во Индија. Наводно до денес има олтар што го означува местото на неговиот гроб во Сринагар, во Кашмир.

На почетокот на 19 век, Карл Бахрт, Карл Вентурини и други се обиделе да го објаснат воскресението посочувајќи дека Исус само се онесвестил од исцрпеност на крстот или дека му бил дадена дрога поради која изгледало дека е мртов, а подоцна оживеал од ладниот влажен воздух во гробот. Теоретичарите на заговор ја поддржаа оваа хипотеза истакнувајќи дека на Исус му дале малку течност на сунѓер додека бил на крстот (Марко 15:36) и дека Пилат изгледал изненаден од тоа колку брзо Исус им подлегнал на раните (Марко 15:44 ).

Според тоа, тие сметаат дека повторното појавување на Исус не било чудесно воскресение, туку само среќна преродба, дека гробот му бил празен бидејќи продолжил да живее. Иако почитуваните научници ја отфрлија оваа таканаречена теорија на несвестица, сè уште се појавува во популарната литература.

Во 1929 година, Д.Х. Лоренс ја објави оваа тема во кратка приказна во кој укажал дека Исус побегнал во Египет, каде што се заљубил во принцезата Изида. Во 1965 година, бестселерот на Хју Шонфилд „Велигденски заговор“ (The Passover Plot) тврдеше дека само неочекуваниот убод во телото на Исус од римскиот војник го расипал неговиот разработен план да избега од крстот „во живо“, иако {Шонфилд} призна: „Ние никаде не тврдиме … дека (книгата) го претставува она што навистина се случило.“

Хипотезата за несвестица повторно се појави во книгата на Донован Џојс „The Jesus Scroll“ од 1972 година, која според експертот за воскресение Гери Хабермас, „содржи уште поневеројатна серија од онаа на Шонфилд“.

Во книгата „Света крв, свет грал“ од 1982 г. се додава и пресвртот дека Понтиј Пилат бил поткупен за да го дозволи тоа и Исус се симнал од крстот пред да умре. И покрај тоа, авторите призна: „Не можевме – и сè уште не можеме – да го докажеме тоа.“

Во 1992 година, малку познат академик од Австралија, Барбара Тајринг (Барбара Тиеринг), предизвика возбуда со оживување на теоријата за несвестица во својата книга „Исус и сложувалката на свитоците од Мртвото Море“ која ја претстави со многу внимание угледениот американски издавач, која подоцна подбивно е отфрлена од научникот Лук Тимоти Џонсон од Универзитетот Емори како „производ на имагинација, а не внимателна анализа“.

Како некаква урбана легенда, теоријата за несвестица продолжува да се развива. Цело време ја слушам кога разговарам за воскресението со духовни истражувачи. Но, што навистина потврдуваат доказите? Која била причината за смртта на Исус? Дали постои начин Исус да го преживеал тоа искушение? Ова се прашања за кои се надевав дека ќе ги решам со помош медицински докази. Затоа одлетав во Јужна Калифорнија и тропнав на вратата на истакнат доктор кој темелно ги проучувал историските, археолошките и медицински податоци во врска со смртта на Исус од Назарет – д-р Александар Метерле. 

Мебелот во собата беше видно неконзистентен со темата ние разговаравме. Седевме во дневната соба на Метерле во блага пролетна вечер. Топло океанско ветре влезе низ прозорците, додека разговаравме за темата за незамислива суровост: за таков варварски чин што ја тресе свеста и за една форма на смртната казна, која е толку изопачена што стои како сведоштво за нечовечноста на човек кон човек. Го барав Метерле затоа што слушнав дека има медицинска и научна основа да го објасни распнувањето. Но имав и друг мотив: Ми кажаа дека може непристрасно да разговара на таа тема, колку и прецизно. Тоа ми беше важно, бидејќи сакав да зборуваат фактите сами, без хипербола или наполнет говор што би можел да манипулира чувства. Како што би очекувале од некој со медицинско образование од Универзитетот во Мајами во Флорида, и кој докторирал на Универзитетот во Бристол, Англија, Метерле зборува со научна прецизност. Тој доби сертификат за дијагностика од Американскиот одбор на радиологија и беше консултант во Националниот институт за срце и бели дробови и крв во Националниот институт за здравје во Бетесда, Мериленд. Поранешен истражувачки научник кој предавал на Универзитетот во Калифорнија, Метерле е уредник на пет научни книги и пишувал за списанија почнувајќи од „Воздухопловна медицина“ до „Scientific American“. Неговата анализа на мускулната контракција беше објавена во списанијата „The Physiologist“ и „Biophysics Journal“. Тој дури и изгледа како истакнат медицински авторитет: тој претставува импозантна фигура со сребрена коса и учтиво, но формално однесување.

Ќе бидам искрен: понекогаш се прашував што се случува во Метерлеовата глава. Со научна резерва, зборувајќи полека и методично, не покажуваше никаков знак на внатрешен немир како што смирено опиша застрашувачки детали за смртта на Исус. Што и да се случуваше во неговата глава, успеа да се маскира со професионализам произлезен од децениската лабораториска работа и истражување. Тој само ми ги даде фактите – и на крајот, таков сум јас. Сакав да го добијам она за што патував низ половина земја.

МАЧЕЊЕ ПРЕД КРСТОТ

За почеток, сакав да добијам основен опис од Метерле за настаните што довеле до смртта на Исус. По краток разговор, го спуштив мојот ладен чај и го свртев столот така што бев свртен кон него. „Дали би можеле да создадете слика за тоа што се случило Исус?“, прашав.

Го исчисти грлото. „Почна по последната вечера“, рече тој. „Исус отиде со своите ученици на Елеонската Гора – поточно во Градината Гетсиманија. И таму, ако се сеќавате, тој горливо се молеше. За време на тоа, тој се подготвувал за претстојните настани наредниот ден. Оттогаш знаел колку страдања ќе мора да издржи и тоа го доживеал сосема природно со голем психолошки стрес“.

Ја кренав раката за да го запрам. „Чекај, скептиците се радуваат овде“, му реков. „Евангелијата велат дека од него почнале да паѓаат крвави капки пот. Нели е тоа едноставно нечиј производ на прекумерна имагинација? Зарем тоа не ја доведува во прашање точноста на писателите на евангелијата?”

Незачуден, Метерле одмавна со главата. „Воопшто не“, одговори тој. „Тоа е добро позната медицинска состојба наречена хематидроза. Не многу често, но тоа е поврзано со висок степен на психолошки стрес“. „Она што се случува е дека големата нервоза предизвикува ослободување на хемикалии кои ги уништуваат капиларите во потните жлезди. Како резултат на тоа, има слабо крварење во тие жлезди и станува пот измешана со крв. Не зборуваме за голема количина крв; само многу мала количина“.

Иако малку воздржан, продолжив понатаму. „Дали имало други ефекти врз телото?

„Тоа придонесе кожата да стане исклучително чувствителна така што кога следниот ден римски војник го камшикувал Исус, кожата му била многу, многу чувствителна“.

Па, си помислив, еве одиме. Се подготвив за темни слики што знаев дека ќе ми го преплават умот. Видов многу мртви тела како новинар – жртви на сообраќајни несреќи, пожари и одмазда за криминал – но имаше нешто особено непријатно во слушањето за некој кој бил измачуван од џелати кои се решени да создадат најголемо страдање. „Кажи ми“, му реков, „како било камшикувањето?

Очите на Метерле постојано ме гледаа. „Се знае дека римските камшикувања биле крајно сурови. Тие обично се состоеле од 39 камшикувања, но често имало многу повеќе, во зависност од расположението на војникот кој камшикувал“. „Војникот би користел камшик од извиткани кожни ленти со метални топчиња вткаени во нив. Кога ќе го погоделе телото, тие топки ќе предизвика длабоки модринки или контузии, кои би се претвориле во отворени рани од последователни удари. Во камшикот имало и остри делови од коски, кои би сечеле месо“. „Грбот би бил толку исечен што понекогаш би се гледал дел од ‘рбетот поради длабоки, длабоки пресеци. Камшикувањето ќе одело од крај на рамената надолу од грбот до бутовите. Било едноставно страшно“.

Метерле застана. „Продолжи“, реков. „Еден лекар кој ги истражуваше римските камшикувања рече: „Ако продолжи камшикувањето, скелетните мускули, исто така, ќе бидат скинати. Историчар од III век Евзебиј го опиша камшикувањето со следните зборови: „Вените беа видливи. Жртвите, и самите мускули, тетиви и цревата беа исто така јасно видливи.“ „Знаеме дека многу луѓе би умреле од вакво тепање и порано пред да биде распнати. Во најдобар случај жртвата би живеела во ужасна болка и би доживеала хиповолемичен шок“.

Метерле уфрли медицински термин што не го знаев. “Што значи хиповолемичен шок?“ прашав. „Хипо значи „ниско“, вол значи волумен, а емик значи „крв“, па хиповолемичен шок значи дека лицето страда од губење на големи количината на крв“, објасни докторот. „Тоа произведува четири работи. Прво, срцето ја забрзува својата работа за да се обиде да ја испумпува крвта што ја нема; второ, крвниот притисок паѓа, предизвикувајќи несвестица; трето, бубрезите престануваат да произведуваат урина за да го задржат волуменот што останува; и четврто, личноста станува многу жедна затоа што телото бара течност за да може го замени изгубениот волумен на крв“. „Дали гледате докази за тоа во описите од евангелијата? „Да, секако“, одговори тој. „Исус бил во хиповолемичен шок додека тој се тетеравел на патот до местото на егзекуција на Голгота, носејќи ја хоризонталната греда на крстот. На крајот, Исус паднал и римски војник му наредил на Симон да му го носи крстот. Подоцна читаме дека Исус рекол: „Јас сум сам“, а потоа му понудиле оцет“.

„Поради ужасните ефекти од ова камшикување, нема сомнеж дека Исус веќе бил во сериозна, дури и критична состојба, уште пред клиновите да бидат заковани низ неговите раце и нозе“.

АГОНИЈА НА КРСТОТ

Колку и да беше невкусен описот на камшикувањето, знаев дека ќе биде ќе дојде уште понепријатно сведоштво. Затоа историчарите не се едногласни дека Исус го преживеал камшикот тој ден и отишол на крстот – што претставува вистинско прашање.

Денес, кога осудените криминалци се врзани и труени со инјектирање или кога се врзани за дрвен стол и изложени на силна струја, околностите се многу контролирани. Смртта доаѓа брзо и предвидливо. Лекарите внимателно ја потврдуваат смртта на жртвата. Сведоци од непосредна близина гледаат се од почеток до крај.

Но, колку е сигурна смртта за оваа сурова, бавна и прилично непрецизна форма на егзекуција наречена распнување? Всушност, повеќето луѓе не се сигурни како крстот ја убива жртвата. И без обучен лекар официјално да потврди дека Исус умрел, дали можеби го избегнал искуството на сурово постапување, крвав, но сепак жив?

Почнав да ги разоткривам тие прашања. „Што се случува кога пристигна до местото на распнувањето?“, прашав.

„Тој би бил легнат, а рацете би му биле заковани на хоризонталата греда. Оваа се вика патибулум и била на тоа ниво одвоена од вертикалната греда што била трајно поставена во земјата“.

Тешко ми беше да го замислам тоа; Ми требаа повеќе детали.

„Римјаните користеле зашилени клинови долги 12,5 до 18 см. Клиновите ги прободувале во зглобовите“, рече Метерле покажувајќи кон околу 2,5 см под левата дланка.

„Застани“, го прекинав. „Мислев дека клиновите поминувале низ неговите дланки. Ова е она што е прикажано на сите слики. Всушност, стана стандарден симбол што го претставува распнувањето“.

„Преку зглобови“, повтори Метерле. Таква ситуација го држела, ако клиновите се пробиваат низ дланките, неговата тежина би предизвикала расцепување на кожата и тој би паднал од крстот. Затоа клиновите одат преку зглобовите, иако според тогашниот јазик, тие се сметаа за дел од раката“.

„Исто така, важно е да се разбере дека клинот би минувал низ местото низ кое поминува медијалниот нерв. Тоа е најголемиот нерв, а тој би бил прекинат од клин што бил забиен“.

Бидејќи имав само површно познавање на човечката анатомија, не бев сигурен што значи тоа. „Каква болка би предизвикало тоа?, прашав.

„Дозволете ми да го кажам вака“, одговори тој. “Дали знаете каква болка чувствувате кога го удирате лактот? Тоа е всушност уште еден нерв, наречен улнарен нерв. Тоа е многу болно кога случајно ќе го погодиш“. „Тогаш замислете два клина како го притискаат и пробиваат нервот“, рече тој. „Болката била апсолутно неподнослива“, продолжи тој. „Потоа Исус бил подигнат, додека хоризонталната греда била врзана за вертикалната, а потоа низ нозете на Исус биле пробиени клинови. Повторно, нервите во стапалата би биле смачкани и повторно би се појавил сличен тип на болка“.

Скршените и искинати нерви секако се доволна болка, но требаше да знам за ефектите што ќе ги има позицијата на крстот. „Каков притисок би извршил тоа врз телото?

Метерле одговори: „Прво, неговите раце ќе бидат испружени, веројатно во должина од околу 15 сантиметри и двете рамења скршени – можете да го одредите тоа со едноставна математичка равенка“. „Тоа го исполни старозаветното пророштво од Псалм 22, што го предвиде распнувањето стотици години пред да се случи и кое гласи: „Сите мои коски се расфрлани“.

ПРИЧИНА ЗА СМРТ

Метерле го објасни својот став – графички – за претрпената болка на почетокот на распнувањето. Но, потребно беше да се дојде до тоа што конечно и го одзема животот на распнатата жртва, бидејќи тоа е главното во определувањето дали смртта може да се лажира или да се избегне. Затоа и го објавив директно прашање до Метерле за причината за смртта.

„Кога човек виси во вертикална положба“, одговори тој, „тоа претставува бавна смрт во агонија поради задушување“. „Причината е што притисокот врз мускулите и дијафрагмата ги става градите во положба за вдишување; во основа, за да издиши, човек мора да се подигнете на стапалата за да се намали притисокот врз мускулите за момент. Притоа, клинот би го кинел стапалото, но откако ќе успее да издиши, лицето потоа може да се опушти и повторно да вдиши. Потоа мора повторно да се крене за да издиши, гребејќи го својот крвав грб на грубото дрво на крстот. Тоа би продолжило додека не преовлада целосна исцрпеност и личноста повеќе не може да се издигне и да диши. „Како што човек го успорува дишењето, тој влегува во состојба наречена респираторна ацидоза – јаглерод диоксидот во крвта се раствора и се претвора во јаглеродна киселина, која ја зголемува киселоста на крвта. Тоа на крајот води до неправилни отчукувања на срцето. Всушност, со срце што нередовно чука, Исус би знаел дека ќе умре, затоа можел да каже:  ‘Татко! Во твоите раце го доверувам мојот дух.’ Потоа починал од престанување на работата на срцето“.

Тоа беше најјасното објаснување што сум го слушнал за смртта со распнување – но Метерле не заврши.

„Дури и пред да умре – и ова е исто така значајно – хиповолемичниот шок би предизвикал континуирано забрзано чукање на срцето кое би придонело за срцева слабост, што би резултирало со акумулација на течност во мембрана околу срцето, што се нарекува перикарден излив, како и околу белите дробови, што се нарекува плеврален излив“.

„Зошто е тоа значајно?

„Поради тоа што се случи кога дојде римскиот војник и потоа бил прилично сигурен дека Исус умрел, тој го потврдил со прободување со копје на десната страна. Веројатно тоа била неговата десна страна; не е сигурно, но од описот веројатно била вистинската страна, помеѓу ребра“.

„Копјето веројатно поминало низ десното белодробно крило и влегло во срцето, така што кога ќе се извлече копјето, малку течност протекла. Таа би имала изглед на чиста течност, како вода, придружена со големо количество крв, како што очевидецот Јован опишал во неговото Евангелие“.

Јован веројатно не знаел зошто видел и крв и бистра течност која протекува – сигурно не е како што би очекувал необучен човек како него. А сепак, описот на Јован е во согласност со описот на неговите современици. На прв поглед, се чини дека дава доверливост на Јован; сепак, се чинеше дека постои една голема маана во сето тоа.

Ја извадив Библијата и се свртев кон Евангелието според Јован 19:34.

„Чекај малку докторе“, се побунив. „Кога внимателно читате што рекол Јован, видел „крв и вода“, намерно се поставени зборовите по овој редослед. Но според тебе прво би истекла бистрата течност, така што тука има значително несовпаѓање“.

Метерле благо се насмевна. „Јас не сум експерт за грчки“, но според луѓето што се’, редоследот на зборовите во античкото време во грчкиот јазик не мора да се определува по ред, туку по важност. Ова значи дека, бидејќи имало многу повеќе крв од вода, би имало има смисла Јован прво да ја спомне крвта“.

„Во тој момент“, реков, „каква би била состојбата на Исус?

Погледот на Метерле се сретна со мојот. Тој одговори со авторитет:

„Нема сомнеж дека Исус е мртов.“

ОДГОВОР НА СКЕПТИЦИТЕ

Тврдењето на д-р Метерле изгледаше добро поткрепено со доказите. Но имаше уште некои детали што сакав да ги разјаснам – како и една слаба точка во неговиот опис со што лесно може да се поткопа веродостојноста на библискиот опис.

„Евангелијата велат дека војниците им ги скршиле нозете на двајца криминалци кои беа распнати со Исус“, реков. „Зошто би го направиле тоа?

„Ако сакале да ја забрзаат смртта – со сабота и наредниот ден на Пасха, еврејските водачи сакале да ја завршат работат пред зајдисонце на сонцето – Римјаните би ги користеле челичните рачки на краткото римско копје со цел да се скршат потколениците на жртвата. Тоа би ја спречило да се подигне со нозете за да дише, смртта од задушување би настапила за неколку минути“.

„Се разбира, во Новиот завет ни е кажано дека нозете на Исус не се скршени, бидејќи војниците веќе констатирале дека е мртов, а само го искористиле копјето да го потврдат тоа. Со ова се исполни делот од Стариот завет и пророштво за Месијата, дека нема да му се скршат коските“.

Повторно скокнав. „Некои луѓе се обидоа да стават сомнеж во описот на Евангелието кое ја напаѓа приказната за распнувањето“, реков. „На пр. една статија во списанието „Харвард теолошки преглед“ од претходните години кога имало „изненадувачки малку докази дека стапалата биле пробиени со клинови“. Наместо тоа, статијата вели:

„Рацете и стапалата на жртвата беа врзани за крстот со јажиња.“ Се согласувате дека ова претставува проблем за веродостојноста на описот на Новиот завет?”

Д-р Метерле се движеше напред додека не дојде до работ на столот.

„Не“, рече тој, „бидејќи археологијата сега утврди дека употребата на клиновите е историски докажана – иако секако се согласувам дека јажињата понекогаш се користени“.

„Кои се доказите?

„Во 1968 година, археолозите во Ерусалим открија остатоци од околу 30 Евреи кои загинале за време на востанието против Рим околу 70-та година. Една жртва, чие име се чини дека било Јоханан, била распната. Исто така, пронашле клин од 18 сантиметри сè уште заглавен во неговите стапала, со мали парчиња маслиново дрво од крстот“.

„Но, друга точка на дискусијата е поврзана со стручноста на Римјаните, да утврдат дали Исус е мртов“, истакнав. „Тие луѓе биле многу примитивни во врска со разбирањето на медицината и анатомија и така натаму – од каде знаеме дека едноставно не згрешиле кога објавиле дека Исус не е веќе жив?“

„Се согласувам дека војниците не оделе на медицински факултети. Но запомнете дека биле стручњаци за убивање луѓе – тоа им била работа и ја направиле многу добро. Тие знаеле без сомнение кога некој е мртов, и тоа навистина не е толку тешко да се одреди“. „Покрај тоа, ако затвореникот некако избегал, одговорните војници самите би биле убиени, па морале да бидат апсолутно сигурни дека е така секоја жртва беше мртва до моментот кога беа симнати од крстот“.

ЗАВРШНИОТ АРГУМЕНТ

Осврнувајќи се на медицинската историја, археологијата, па дури и римската историја и воените правила, Метерле ја затвори секоја пукнатина: Исус не можел да слезе жив од крстот.

Сепак, сакав да одам понатаму. „Дали постои кој било начин – кој било можен начин – Исус да преживеал?“

Метерле одмавна со главата.

„Апсолутно не“, рече тој. „Запомнете дека тој веќе бил во хиповолемичен шок од обилната загуба на крв уште пред да го распнат. Нема шанси да ја лажирал својата смрт, затоа што не можете да глуми недишење долго време. Покрај тоа, копјето втурнато во неговото срце ќе ја реши работата еднаш засекогаш. И Римјаните не биле подготвени да ја ризикуваат сопствената смрт дозволувајќи му да замине жив.

„Според тоа“, реков, „кога некој ќе ти каже дека Исус само се онесвести на крстот…“

„Им велам дека тоа е невозможно. Тоа е фантастична теорија која всушност нема никаква основа“.

Сепак, сè уште не бев подготвен да завршам со тоа прашање.

Со ризик да му здосадам на докторот, реков: „Да претпоставиме дека сепак се случило невозможното и Исус некако успеал да преживее. Да речеме дека успеал да се извлече од ленените завои, дека ја стркалал голема карпа од отворот на својот гроб и поминал покрај римските војници кои биле на стража. Медицински гледано, во која состојба се наоѓал додека ги пронашол своите ученици?”

Метерле не сакаше да ја игра таа игра. „Повторно“, нагласи тој, станувајќи малку повозбуден, „едноставно нема шанси да може го прежувее крстот“.

„Но, дури и да го стори тоа, како би можел да оди откако биле забиени клиновите низ неговите нозе? Како можел да се појави на патот кон Емаус само малку подоцна, покривајќи толку голема далечина? Како можел да ги користи рацете бидејќи се испружени и откинати од зглобовите? Запомнете дека имал и големи повреди на грбот и повреда со копје на градите“.

Потоа застана. Нешто му текна, а сега беше подготвен да го одржи завршниот говор кој ќе го пробие последниот столб низ срцето на теориите за бесвест, еднаш засекогаш.

„Слушај“, рече Метерле, „личност во таква мизерна состојба таа никогаш не би можела да ги инспирира своите студенти да одат и да објавуваат дека тој е Господарот на животот кој го победи гробот“. „Дали разбирате што велам? Имајќи претрпено ужасно малтретирање, со катастрофална загуба на крв и траума, тој би изгледало толку многу мизерно што учениците никогаш нема да го поздрават како победник над смртта; би го сожалиле и би се обиделе да се грижат за него додека не оздрави“. „Затоа е погрешно да се мисли дека ако тој се појавил во таа ужасна состојба, неговите следбеници биле охрабрени да започнат движење засновано на надежта дека еден ден и тие ќе имаат воскресение како него. Едноставно не е можно“

ПРАШАЊЕ ЗА СРЦЕТО

Убедливо и вешто, Метерле го утврди својот случај над сите други. Тоа го направи со концентрирање исклучиво на прашањето „како“: како Исус бил погубен на начин што апсолутно ја обезбедил неговата смрт? Но, како што завршивме, почувствував дека нешто не е во ред и нешто недостасуваше. Го видов неговото знаење, но не го допрев неговото срце. Така, додека станавме да се ракуваме, почувствував дека морам да го поставам прашањето што се наметнува.

„Алекс, пред да одам, да побарам мислење за нешто – не за твоето медицинско мислење ниту за твојата научна проценка, но едноставно нешто од твоето срце“.

Почувствував дека малку се опушти. „Да“, рече тој, „Ќе се обидам“.

„Исус намерно отиде во рацете на својот предавник, тој не се спротивстави на апсењето, не се бранел на судењето – јасно било дека доброволно се поднел на она што го опиша како понижувачка и ужасна форма на мачење. Сакам да знам зошто. Што може да го мотивира човекот да се согласува да претрпи таква казна?”

„Искрено, мислам дека ниту еден обичен човек не би можел да го стори тоа, тој конечно одговори. „Но Исус знаел што доаѓа и бил подготвен да поминеме низ тоа, бидејќи само така можел да не придобие и да не помири поради нашиот бунт против Бога. Тоа беше неговата мисија да дојде на земјата“.

„Значи, кога ќе прашате што го мотивирало“, заклучил тој, „па… претпоставувам дека одговорот може да се сумира во еден збор – а тоа е љубов“.

Возејќи таа вечер, тој одговор постојано ми се вртеше во главата. Сè на сè, моето патување во Калифорнија беше многу наградувачко. Метерле убедливо покажа дека Исус не може да ги преживее страдањата на крстот, толку суров облик на мачење што Римјаните ги поштедија своите граѓани од тоа, освен во случај на велепредавство.

Заклучоците на Метерле биле во согласност со наодите на други лекари кои внимателно го истражувале тоа прашање. Меѓу нив е и д-р Вилијам Д. Едвардс (Вилијам Д. Едвардс) чија статија во списанието „Журнал на американското медицинско здружение“ од 1986 година заклучи: „Јасно е дека тежината на историските и медицинските докази укажува дека Исус бил мртов пред да му биде нанесена раната на страната… Според тоа, толкувања засновани на претпоставката дека Исус не умрел на крстот се спротивно на современите медицински сознанија.“

Оние кои се обидуваат да го објаснат воскресението на Исус тврдејќи дека тоа било откако тој некако успеал да избега од канџите на смртта на Голгота, мораат да дадат поверојатна теорија која би одговарала на фактите. И тогаш треба да завршат со разгледување на прашањето за кое што сите ние треба да размислиме: што би можело да го поттикне Исус доброволно да дозволи да биде понижуван и измачуван како што беше?