Воислав ЗАФИРОВСКИ
Одамна сум во пензија, но добро се сеќавам дека кога се бираше синдикален лидер, секогаш победуваше најголемиот галамџија, најголемиот бунтовник кој најчесто без аргументи, беше против се, против секого и против сешто.
Во далечната 1998 година на вонреден конгрес на Македонскиот полициски синдикат, меѓу тројца кандидати за лидерската позиција, во првиот круг победи мојата понудена програма, која требаше да ја деблокира сметката на синдикатот, да го расчисти долг од милион и триста и педесет илјади германски марки, да го заживее нефункционалниот, а потпишан колективен договор, да се избори за подобар статус на вработените во Министерството. Имав можност функцијата да ја извршувам професионално, но одлучив да не се одвојувам од мојата редовна работа, така што три дена во неделата одев во Полициската академија и ја реализирав редовната настава, а два дена од неделата бев во синдикатот.
Таа година, надеж ни беше што и министер за внатрешни работи беше човек кој претходно беше на високи раководни функции – Павле Трајанов.
Меѓутоа, ниту разбирање, ниту помош од него.
Три дена пред нова година, во 1999 за министер за внатрешни работи беше поставена Доста Димовска.
Првата средба со неа ја имав токму пред новата година, на 31.12.1999 година. Утрото бев повикан кај неа на прием. Помислив дека тоа ќе биде средба на новата министерка со потесното раководството, патем поканет е и сиромашкиот роднина од синдикатот, колку да се запази некаква структура.
Гадно се излажав. Кога отидов во кабинетот, видов дека освен мене нема никој друг таму, а секретарката веднаш позвони на интерната линија и на врата се појави Доста Димовска. Кусо и куртуазно се запознавме и поздравивме, по што влеговме во кабинетот. Вообичаено, почнав да ја презентирам личната карта на синдикатот, но по кусо врме бев прекинат, оставете тоа, кажете ми како мислите да соработуваме, беше прашањето кое во тој миг најмалку го очекував.
Ние како синдикат, не се доживуваме како антагонистичка страна на Министерството, бидејќи имаме заедничка цел, на која гледаме од различни агли. Да бидам посликовит, сите сме на еден ист брод, секој со свои обврски, права и одговорности, но заедничка ни е целта – да го однесеме бродот во мирни води. Затоа е нужно да воспоставиме баланс меѓу обврските, правата и одговорностите. За да го постигнеме тој баланс, неопходно е да разговараме со силата на аргументите, а не со моќта што ни ја дава позицијата. Тоа подразбира, докрај да се слушаме и да имаме одговорен однос кон се за што ќе се договориме. Ако имаме ваков пристап, бродот на заедничко задоволство ќе го однесме во мирни води и ќе го укотвиме во посакуваната дестинација. Ако разговараме со моќта што ни ја дава позицијата, ризикот да го насукаме бродот на првата спила или да го однесеме во немирни води е голем и тогаш губитници ќе бидеме сите. Да ние како синдикат имаме право на штрајк, но штрајкот покажува дека меѓу нас нема култура на дијалог, што говори лошо и за нас и за вас. Да заклучам, мораме да разговараме и едни кон други да се однесуваме со должна почит, бидејќи целта е таа која нужно не обединува…тука завршив. Министерката Димовска, одмолча десетина секунди, кои мене ми се видоа како цела вечност, но стана дојде пред мене, ми подаде рака и со широка насмевка на лицето рече, ќе соработуваме.
И соработувавме, постигнавме многу, сите цели кои ми беа зацртани во програмата презентирана на вонредниот конгрес, ги реализиравме. Како синдикат правевме аргументирани анализи, со предлози за надминување на проблемите од социо економската сфера, за правата на полициските службеници и за се наидувавме на разбирање, бевме транспарентни, но никогаш не дававме бланко поддршка, таа доаѓаше како резултат на заеднички договорени активности во кои нашите аргументи и барања имаа своја тежина. Од тогаш започна и исплатата на прекувремена работа, работењето во викенд, празник, ноќе, како и сменското работење.
Се повлеков од првата позиција на Македонскиот полициски синдикат во 2002 година, откако ги реализиравме сите цели од изборната програма и оставив синдикат со расчистени долгови. Ме прашуваа зошто се повлекувам токму кога синдикатот стана респектибилен и почитуван и во МВР, но и во ССМ, како и во CSP – меѓународната асоцијација на полициски синдикати, откако синдикатот го зголеми своето членство…се повлеков затоа што немав идеа што и како натаму, сметав дека е чесно да го отстапам тоа место некому кој има визија за нови цели, за нови хоризонти.
Го гледам денес раководството на ССМ како реагира и се заканува со генерален штрајк, затоа што минималецот се покачи согласно методологијата, за која тој ист синдикат само пред тринаесетина четиринаесет месеци излезе пред членството со став дека издејствувале нова методологија за пресметка на минималната плата, што претставува огромна придобивка за работниците. Што друго, освен власта, се смени од периодот кога со задоволство ја поздравивте новата методологија?!
Господо синдикалци, ајде најнапред договорете се сами со себе, дали сте за сериозен социо економски дијалог и за уважување на аргументите на сите засегнати страни, или сте за политиканство, кое не говори добро за вас. Не реалните списоци на желби со кои мафтате, работниците ги става во позиција меѓу чеканот и наковалното. Како синдикалци, вие сте во конфорната зона, вие не сте жртви како што се прикажувате, жртви се работниците, тие не се во конфорната зона. Ако целта ви е да се унапредат работничките права, покачување на минималната плата, подигање на стандардот на работниците, фокусирајте се на економските параметри кои се клучот за тоа – продуктивноста, редовноста при исплатата на платите, работното време, условите за работа, заштитата при работа. Секое административно покачување на платите без економска основа, е ризик кој повеќе или помалку води кон загуби и затворање на некои фирми. Владата не прави, таа ги троши парите од буџетот, но најзначајно од се е како се трошат буџетските средства, таа го креира економскиот амбиент во кој се создава додадената вредност. ССМ не е партиска, туку интересна организација, а владата може да биде вистински партнер, само доколку има сериозен соговорник кој во фокусот ќе го има работникот, а не нечиј политички интерес. На крајот на денот кога ќе биде испорачана сметката за сработеното, ќе треба со наведната глава, понижени да одрекувате дека сте кажале или сте се согласиле, исто како во случајот со согласноста со актуелната методологија за пресметување на растот на минималната плата.
