МАЛОСИТНА ВРБОВКА-МЛЕЧИКА (Epilobium parviflorum)
Марија ТРЕБЕН
(Од „Здравје од Божјата аптека“)
Еднаш добив писмо од еден човек, таткото на семејството, во кое буквално пишуваше:
„Те молам со прекрстени раце затоа што можеби ќе ми помогнеш и ќе ме однесеш на пат кон закрепнување и да му подарите на моето семјство здрав татко“.
Тој претходно ми ја опиша историјата на неговата болест: во 1961 година, поради капењето во вода што содржи радиум, неговото хронично воспаление на простатата преминало во акутна фаза. Талкал од болница во друга, но ниту еден лекар не сакал да го оперира. Беше очаен. При секоја нужда, во столицата имало крв и гној. Поради употреба на разни лекови добил и чир на дванаесетпалечното црево, му била уништена цревната флора, а црниот дроб претрпел големи оштетувања.
Бил поблиску до смрт отколку до живот, па на барање на лекарот морал да престане да ги зема сите лекови. А потоа, како што ми напиша, го оперирале на „електричен начин“. И покрај операцијата, воспаленијата не се смириле. Од апчињата и инјекциите состојбата по втор пат му се влошила. Почнал да пие чај од коприва и чај за мочниот меур, од кои состојбата му се поправил доволно за да може повторно да работи.
Таткото на семејството, кој поминал низ тешки искушенија, веројатно би бил поштеден од сите маки доколку знаел за млечиката и дека таа во основа може да ги излечи сите болести на простатата. Млечиката (ситноцветна врбовка), која до неодамна не беше општо позната како лековито растение и не беше спомената во ниту една од постоечките книги за лековити билки, само со претставувањето во првото издание на мојата брошура „Здравје од Божјата фармација“ започна победничка кампања како лековито растение против болести на простатата. За многу кратко време се прослави низ Европа, па и пошироко, во голема мера благодарение на тоа што им помогна на многу луѓе кои страдале од овие болести.
Неодамна ова растение се појави во книги за лековити билки и во стручни списанија. Поради големиот број видови на ова растение, се појави одредена неизвесност. Меѓу лековитите врбовки спаѓаат: црвено-црвена млечика (Epilobium roseum), ситноцветна или ситна млечика (Epilobium parviflorum), планинска млечика (ErMođšt top1apit), темнозелена млечика (Epilobium obscurum), пештерска млечика, барска млечика (Epilobium palustre) и алпска млечика (Epilobium anagallidifolium).
Сите лековити млечики може да се препознаат по тоа што нивните цветови се мали и црвеникави, бледо розеви или речиси бели. Во Тирол млечиката е позната како „женска коса“. Од споменатите лековити видови се собираат сите делови на растението, односно стеблото со лисја и цветови, и мора да се внимава да се набере од средината – сепак лесно може да се скрши – за да може да ги повторно да ги развие страничните ластари. Растенијата се сечат свежи. Дури и при тешки болести, не треба да пиеме повеќе од две шолји чај дневно; една шолја наутро, на празен стомак и една навечер. Но, тоа не значи дека човек не треба да оди на лекар. Во секој случај, пациент кој страдал од сериозна болест мора да се консултира со лекар.
Не смеете да собирате два вида млечика, кои инаку не можат лесно да се помешаат со други видови кои имаат ситни цветови. Тоа се млечиката со остри влакна (Epilobium hirsutum) и шумската млечика (Epilobium angustifolium). Кај првата цветовите се со големина на ноктот и светло црвени. Често може да се најде во форма на цветен бокор висок до 150 см и во плитките води; стеблото и листовите се месести, лесно покриени со влакна на задната страна. Познатиот австриски ботаничар Ричард Вилфорт во својата книга не спомнува млечика со мал или тесен лист, иако многу добро ја познавал како лековито растение. Како што тој рече, некој би можел да ја помеша со млечиката и таа со „остар коса“, која за разлика од малата има пет пати поголеми цветови, месесто стебло и лисја, како и многу поголема висина, но ефектот е спротивен.
– Шумската млечика, популарно наречена крвава млечика, е висока до 150 см и расте на шумските рабови, на голи падини и на падини каде што растат малини. Големите пурпурно-црвени цветови се собрани во лабава конусна форма, а и исправеното стебло е црвено. Во времето на цветањето, многу цветови на оваа млечика, која инаку расте многу бујна, навидум изгледаат како огнена црвена површина. Нејзиното популарно име „неманово зелје“ јасно укажува дека не треба да се користи за болести на простатата.
Бев млада кога мојот свекор, тогаш маж, како што обично се вели, во своите најдобри години, почина од патолошко зголемување на простатата, односно од хипертрофија на простата. Еден сосед, кој добро ја познаваше народната медицина, ми покажа малку млечика и ми рече: „Ако вашиот свекор пиеше чај од ова растение, тој и денес ќе беше жив. Запомни го ова растение! Ти си млада жена и можеш да им помогнеш на многу мажи“.
Но, како што веќе се случува кога човек е млад и здрав, повеќе не размислував за растението. Мајка ми го направи тоа!
Ја собираше секоја година и им помагаше на многумина кои имаа некакви заболувања на мочниот меур или бубрезите. Имаше многу случаи кога луѓето требаше да имаат операција и оние кај кои урината се излачува во капки; една чаша чај беше доволна за да почувствуваат олеснување. Разбирливо е дека е потребно да се пие чај од млечика подолг временски период за заздравување. Од мајка ми дознав за пациент кој веќе имал три операции на мочниот меур зад себе – клинички докажан рак на мочниот меур – и кој физички изгледал многу лошо. Го советував да пие чај од млечика. Подоцна слушнав од лекар дека е излечен. Тоа беше во време кога сè уште не се занимавав со лековити растенија. Исцелувањето на тој човек ми остави длабок и траен впечаток.
Мајка ми често ме предупредуваше дека кога ќе ја нема, никогаш не смеам да заборавам да го соберам семето од ова лековито растение. Во 1961 година, умре мојата драга мајка, така што тоа лето заборавив да соберам млечика. Во мојата лекарска ординација дознав дека еден мој познаник лежи во нашата болница. Имаше рак на мочниот меур и неговата состојба беше безнадежна. „Не“, извикав, „овој вреден човек не смее да умре! Мислев на млечика.
Иако докторот имаше позитивно мислење за лековитите растенија, тој рече дека ништо не може да помогне во овој случај. Тогаш немав од билката затоа што не ја берев, па со страв помислив дека сега – а беше средината на октомври – расцветала и се исушила. И покрај тоа, отидов да ја барам. Знаев за едно место каде што цветаше во лето. Неколку од стебленцата што ги најдов беа веќе жолти, но сепак ги исеков и ги испратив на сопругата на тешко болниот човек. Му даваше по две шолји млечика дневно, една наутро и една навечер, а после 14 дена дознав од докторот, кој телефонски ме извести за тоа, дека значително му олеснало. Со насмевка, си помислив: „Значи, растението помага!“
Оттогаш, им помогнав на стотици и стотици мажи благодарение на тој старец кој ми рече: „Запомни го ова растение, можеш да им помогнеш на многу луѓе со него“. Еден фармацевт од Минхен ми покажа место во една стара дебела книга во која млечикара се споменува како лековита околу 1880 година. Подоцна, тоа беше целосно потиснато со синтетички дроги. Млечиката повторно стана позната во сите слоеви на населението благодарение на моите кампањи, предавања и публикации. Моите упатства и совети одекнаа, бидејќи јас и мојот сопруг, на наше задоволство, наоѓавме млечика каде и да одевме – во ридовите, по шумските патеки, на рабовите на потоци и голи падини, па дури и на Пестлингберг (Пестлингберг) и Фрајнберг во Линц.
Секој што го познава ова лековито растение ќе го цени и ќе го спаси од изумирање. По бербата, растението расте уште два до три пати во истата година, а ако не му се извади коренот од земјата, ќе се појави и следната пролет. На мое задоволство, од разни списанија учам дека малата млечика расте во многу градини, меѓу јагоди, зеленчук и украсни растенија. Порано се уништуваше како плевел. Во меѓувреме, таа можеше да им помогне на многу заболени, да им донесе нова радост во животот.
Неодамна му помогнав на еден свештеник кој боледуваше од рак на простата и мочен меур, чии лекари се откажаа, така што тој денес е целосно посветен на своите услуги.
Еве едно писмо од Шварцвалд: „Мојата снаа претрпе оштетувања за време на зрачењето кое следеше како терапија на матката, со тоа што доби една пукнатина во цревата и една во мочниот меур. Имаше толку силни болки во мочниот меур што беше доктор мораше да и препише морфиум. Според твојата илустрација од „Божја аптека“ баравме малку млечика, ја најдовме и после една недела, откако пиеше, кај неа престана секаква болка. Навистина е чудо од Божјата аптека!“
Многумина кои имаат заболена простата можат да се излечат со млечика, па дури и да избегнат операција. А ако веќе е направена операција, чајпт од млечика ќе го елиминира горењето и другите постоперативни проблеми. Во секој случај, сепак, пациентот мора да се консултира со лекар. Еден закрепнат пишува од Кобург: „Малку млечика ми помогна со проблемите со простатата. Поради срцев удар бев во провинциската болница во Кобург. Мојата простата исто така беше заболена, но лекарите не можеа да ме оперираат поради лошата здравствена состојба. Тие рекоа дека ќе мора да постават катетер ако мојата состојба не се подобри. Тогаш дознав за извонредната млечика. Почнав да пијам три шолји чај дневно; „Му благодарам на нашиот Господ од дно на моето срце. Господ нека ви помогне, г-ѓа Требен, за да им помогнете на уште многу луѓе кои се во истата неволја во која бев јас. Неверојатно е колку билките помагаат кога медицината повеќе не може да помогне“.
