(Од книгата „Глас од дамнина“ од Анте Поповски, Скопје 1985 г.)
Куга мораше по свету,
ни оста дете
ни жена
ни човек
све помори.
Бежаше у планина челад,
доиде куга у планину
па помори
нема ко копат.
*
О, господи
даруј ми ум
да разумеја кмига…
*
Како се потресе земла…
нокта даде господ роса блага на земја
та беше глад за хлеб…
*
Та се јави брашно од земи,
та се чини берикет мошне…
та пак се јавиха глухци много
и змии,
та беше страхотија,
за чудо
– не можеше човек да спие ноќе.
*
А писа Стојан
а писа Стојан
а чернило зло.
*
Еромонах Ефтимија да е проклет
-своеобразно живуе…
*
Ох, мајко моја,
што патих с злем чрнилом
да не караите…
*
Говори душице моја грешнаја,
што ми желаеш и суште;
да видиш краи книжни,
јако и корбаник краи морју,
јако и болен здравие,
јако и убог пишту себе и одејание.
Покои и р’ци и јад заедно написах
простете ми.
*
Аз грешни Белослав,
-дрзи на зло
а на добро ленивиј,
ему же отечество – гроб,
а богатство – греси,
а блуд – слава…
*
Аз грешни Радомир писах,
велика ми бе туга на срдци.
*
Бог да прости и помилует
калуѓерицу Теодосију
пишуки она же ме напои вина:
очи ми се исправише
а руце – укреписта.
*
Аште что погреших – простете,
понеже с зрцалом писах.
*
Ох гладен с’м
та ми срдце
смуштено.
*
Не знаменувам то знамение
на кое число било
когда останал Дунав со мало вода,
человеци много прекинале
пеша и сос кола.
*
Еда проклета хартија!
Пиши, Влчо, грешниче и препиши,
оти рака изгнива
а слава Божја пребиваје в веки.
*
Покусих перце и мастило,
долете мушица
та ми замрачи словце.
Јазе ја ударих по крилце
и она фати да плаче.
Поиде д иде на цара,
а сестра и а тешеше:
Млчи, млчи мушице,
утре е света недела,
отискеме на пазар та кем пита.
*
Покуси перце и уписа словце
приде муха попи ми мастило…
*
Анатема дијавола,
који ми обали свешту
и прожеже ми
ногавица.
(Подготви: Марко Китевски)
