ХЈУ РОС е христијански апологет и креационист. Смета дека Земјата е и животот на неа се нечија креација, поточно божја креација, а во овој разговор чиј транскрипт го пренесуваме објаснува дел од своите аргументи за тоа. Според него, на Земјатат се е толку прецизно уредено, почнувајќи од нејзинато создавање па се до нејзиниот состав, што е невозможно да е резултат на природна случајност. Рос го доби својот докторат по астрономија од Универзитетот во Торонто, а дипломата по физика му е од Универзитетот во Британска Колумбија.

ХЈУ РОС:

Мислам, она што е прилично најново е признавањето дека од 92 елементи што ги гледаме во периодниот систем, сите освен два од нив се крајно аномални во однос на она што го гледаме во кората на Земјата, во однос на она што го гледаме во карпестиот материјал на друго место во универзумот. Двата елементи кои се нормативни се манган и железо; се друго е аномално, во некои случаи крајно аномално. На пример, кората на Земјата има 630 пати повеќе ториум и 340 пати повеќе ураниум од она што го гледаме во карпестиот материјал во остатокот од универзумот. Благодарение на тоа огромно количество на ураниум и ториум, нашата планета има долготрајно топло јадро.

Тоа жешко течно железно јадро што циркулира ѝ овозможи на нашата планета да има силна магнетосфера која не обвива и која ни овозможува да бидеме заштитени од смртоносното сончево и космичко зрачење. Тоа, исто така, спречило атмосферата и океаните на Земјата да се распрснат од зрачењето на честичките од Сонцето. Значи, сега имаме разбирање зошто планетата Земја има толку многу аномални елементи. Тоа се однесува и на нашиот индустриски капацитет. Имаме 60 пати помалку сулфур, што ни овозможува да одгледуваме храна. Нема да одгледувате храна или култури на Марс бидејќи има премногу сулфур таму, но можете на Земјата.

Значи, имаме 60 пати помалку сулфур, но имаме 60 пати повеќе алуминиум, 90 пати повеќе титаниум, што ни овозможува да конструираме авиони кои можат да летаат низ целиот свет. Тоа се лесни метали кои имаат многу висока јачина и затоа имаме многу аномално големо количество на овие вредни елементи. Има 22 елементи што ги гледаме во периодниот систем, што ги нарекуваме витални отрови. Ако постојат во кората на Земјата во превисока количина, ќе не убијат, но и премногу ниско количество, исто така ќе не убие. Мораме да имаме точна количина во кората на Земјата, точното количество железо, точното количество арсен.

Всушност, во вашето тело има протеини на кои им е потребен арсен, но ви треба само многу, многу мала количина, а ако ја надминете таа мала количина, арсенот ќе ве убие. Мора да биде на точно ниво. Сите 22 од овие витални отрови се крајно аномални во нивното ниво на изобилство овде на планетата Земја, и не го гледаме никаде на друго место во универзумот. Значи, навистина изгледа како некој да го конструирал за да го добие како што треба. Астрономите открија како се случило ова, како се формирал раниот Сончев систем во џиновско јато од околу 20.000 ѕвезди кои постоеле многу поблиску до центарот на галаксијата отколку што постои денес Сончевиот систем.

Во тој густ кластер на ѕвезди, раниот сончев систем бил изложен на три различни видови на ерупции на супернова. Таа била изложена на неутронски ѕвезди кои се спојуваат заедно за да создадат црни дупки. Овие настани на спојување на супернова и неутронска ѕвезда се случиле точно во одредено време и на одредено растојание од Земјата, така што Земјата не беше уништена, туку, од друга страна, доволно се збогати со сите овие елементи и беше доволно исцрпена со елементи што би биле проблем. Кога сето тоа збогатување и исцрпување било постигнато, сме биле исфрлени од родното јато и однесени на растојание двојно подалеку од центарот на галаксијата. Она што не избрка беше гравитациска сила. Нашиот сончев систем се поврзувал со четири или пет многу масивни ѕвезди кои не исфрлиле од родното јато. Потоа, кога стигнавме до идеалното место за напреден живот, повторно ангажиравме уште четири, пет, шест масивни ѕвезди кои го запреа нашето движење.

Родени сме во најопасниот дел од нашата галаксија и завршивме во најбезбедниот дел од нашата галаксија. Вистина е и дека нашата планета Земја е аномална во споредба со сите други планети и астероиди што ги гледаме во нашиот Сончев систем. Тоа е затоа што нашата Земја се формирала на начин неверојатно различен од другите планети. Останатите планети се настанати со гравитациона акреција. Нашиот Сончев систем започна со десет планети, а не со осум – пет гасни џинови и пет карпести планети. Две од тие карпести планети, прото-Земјата и Теја, се судрија една со друга кога Земјата имаше океани длабоки илјадници километри. Тој многу длабок океан го ублажи судирот, така што Земјата не беше уништена. Поголемиот дел од масата на Теја се апсорбира во Земјата, така што Земјата стана поголема, помасивна и погуста. Имало облак од отпад околу новоформираната Земја што се кондензирал за да ја создаде Месечината. Тоа го стабилизирало наклонот на нашата ротациона оска. Обезбеди дека во вистинското време за човечките суштества, стапката на ротација ни е намалена на 24 часа.

Таа петта гасна џиновска планета беше исфрлена од гравитациската интеракција со Јупитер и Сатурн. Таа гравитациска интеракција во основа го намали Марс од планета со двојно поголема маса од Земјата до планета што била само една десетина од масата на Земјата. Ова беше наречено проблем на малиот Марс. На астрономите им требаа 20 години да утврдат како Марс стана толку мал. Сега признаваме дека ако не беше таа трансформација на Марс, немаше да има можност да постои напреден живот на планетата Земја. Сега, можам да ви дадам уште 400 примери токму такви, но тоа е само еден што ни покажува дека живееме во извонредно фино подесен универзум, јато галаксии, планетарен систем. Орбитираме околу ѕвезда која не е слична на која било друга ѕвезда. Една од работите што ги ставив во мојата книга „Дизајн на јадрото“, ви ја прикажувам стабилноста на сјајноста на нашата ѕвезда, Сонцето. Веднаш под неа, ви ја прикажувам стабилноста на сјајноста на втората најстабилна ѕвезда што ја најдовме во нашата галаксија Млечен Пат. Нашата ѕвезда, Сонцето, е пет пати постабилна од втората најдобра ѕвезда. Да не беше таа извонредна стабилност, немаше да можеме да го имаме овој подкаст денес.

ВОДИТЕЛ:

Ова е навистина извонредно. Чувствувам дека во секое време науката изгледа навистина гледа во нешто, тоа е траекторијата, нели? Кон сè поголема длабочина и сложеност. Тоа е навистина извонредно. Мислам, дури и размислувањето – знам дека ова не е ваша област на експертиза – но дури и размислувајќи за тоа каква е клетката во времето на Дарвин во споредба со она што е сега, едноставно изгледа како сè во што гледаме се повеќе и повеќе софистицирани инструменти, едноставно се чини дека има оваа неограничена сложеност на сè. Тоа е навистина извонредно.

ХЈУ РОС:

Во право си. Тоа не е само во астрономија или физика. Тоа го гледаме во секоја научна дисциплина.