Д-р Кирил ЛАЗОВ
2021- та по многу нешта ќе остане запаметена како драматична, тензична, година со многу пресвртници, со многу кризи, но и најтешка година за граѓаните на Република Македонија. За разлика од 2020, оваа 2021 е многу полоша, поморбидна, потрагична. Година на порази и несреќи, на колективни трагедии.
Втора година по ред сме соочени со колабиран здравствен систем кој едвај успева да се одржи на респиратор. Залутани низ лавиринтите на сопствената немоќ и незнаење досегашното раководство на министерството за здравство и првиот човек Венко Филипче, во ниту еден момент не покажаа доблест за понесување на се она што ни се случи, а не смееше да се случи.
Сепак, на неколку денови пред големото финале на годинава која ја оставаме зад нас стивнуваат аплаузите за Венко Филипче. Конечно, најлошиот менаџер во историјата на македонскиот здравствен систем, заминува за да биде запаметен по сите неуспеси.
Најголемиот трофеј за неговто неспособно менаџирање се скоро 230.000 ковид- дијагностицирани лица, бројот на починати се движи кон 8.000 починати, 14 живи изгорени луѓе во модуларната болница во Тетово.
И покрај сите обиди за лична промоција и претставување како супер херој пред очите на јавноста, Венко Филипче ќе остане запомнет како министер за здравство кој жилаво се бореше да ја држи Македонија на високото петто место во светот по смртност од ковид 19.
Ќе остане запаметен и по тоа што некои моменти од оваа 2021 година во која состојбата постојано беше „под контрола и стабилна“, како и лани, смртноста од ковид-19 во нашите болници се искачи до 60 отсто од хоспитализираните, од завидните 40 отсто во 2020 година, додека во други земји смртноста беше и е’ околу 10 отсто.
Целата колумна можете да ја прочитате во Република
