Едно утро, стоев пред големата железна врата на локалната полиција и истражниот затвор.

Луѓето чекаа пред вратата; некои од љубопитност, а некои затоа што имаа роднини во затвор.

Нетрпеливо чекав да се отвори вратата. Слушнав како се влечат тешки чекори кон нив. Потоа слушнав остри гласови, а еден од нив беше особено гласен и остар. Тоа беше глас на жена.

Вратата се отвори широко и бев сведок на сцена што никогаш нема да ја заборавам, освен ако вечноста не ја избрише. Тоа беше жена. Двајца полицајци одеа пред неа, а двајца позади жената. Едниот силен маж силно ја држеше десната, а другиот левата рака. Нејзината коса беше неисчешлана, валкана и виткана. Десната слепоочница и беше црна од модринки. На нејзиниот лева слепоочница имаше сува згрутчена крв. Нејзината облека беше растргната и натопена со крв. Се обидуваше да ги извади рацете од цврстиот стисок на полицијата.

Тоа утро атмосферата беше натопена со нејзините пцовки и одвратности. Таа ја затресе главата диво додека шестмина полицајци ја влечеа по пролазот.

Што можев да направам? Уште еден момент и златната можност да помогнам ќе исчезне. Дали можам да принесам молитва? Не, немаше време. Може ли да запеам? Тоа би било апсурдно. Може ли да и дадам пари? Не би можела да ги прими. Може ли да цитирам еден стих од Писмото? Немаше да обрне внимание на него.

Без разлика дали тоа беше божествен импулс или не, немаше време да размислувам, но еден импулс на жарка желба, кој ми го исполни срцето додека минуваше, ме натера да направам чекор и да ја бакнам во образ.

Дали полицајците по мојата постапка го олабавија стисокот на неа, не знам, но со едно силно движење ги ослободи рацете, ги склопи, и, гледајќи нагоре кон сивото небо, рече: „Боже мој!“ додека ветрот и ја носеше валканата и кадрава коса.

Таа за момент погледна наоколу, а потоа рече: „Боже мој, кој ме бакна? Боже мој, кој ме бакна? Никој не ме бакнал откако мајка ми почина“.

Подигнувајќи ја искината престилка, таа го закопа лицето во рацете и, како мало јагне, ја однесоа со возило во затвор.

Подоцна, отидов во затвор со надеж дека ќе ја видам. На вратата имаше стражарка. Кога и се приближив, таа ми рече: „Мислиме дека го изгуби умот. Таа не прави ништо друго освен што одеи горе-долу во ќелијата и секој пат ме прашува дали знам кој ја бакнал “.

„Дали би ми дозволиле да влезам и да разговарам со неа?“, прашав. „Јас сум нејзината единствена и најдобра пријателка …”

Вратата се отвори и влегов. Нејзиното лице беше чисто, а нејзините очи големи и убави. Таа ме праша: „Дали знаеш кој ме бакна?“, А потоа таа ми ја раскажа нејзината приказна:

„Кога бев мало девојче од седум години, мајка ми, вдовица, почина. Таа почина многу сиромашна, иако беше од благородно семејство. Таа почина во темнината на еден подрум. Кога умираше, ми повика, ми го зеде лицето в раце, го бакна и ми рече: „Јадно мое дете, мое незаштитено девојче! О Боже, смилувај се на моето мало девојче, а кога ќе ме нема, заштити ја и чувај ја. Од тој ден, никој досега не ме бакнал“.

Потоа, повторно ме праша: „Знаете ли кој ме бакна?“

Реков: „Јас те бакнав“.

Тогаш и зборував за Оној чиј живот беше далеку понежен од мојот живот и како тој отиде на крстот носејќи ги нашите гревови на себе и како беше ранет за нашите престапи за да може со бакнеж да стави прошка на нашето чело.

Во Него таа најде светлина, радост, удобност, спасение, исцелување и љубов. Пред да биде ослободена од затвор, чуварката сведочеше не само за промената во нејзиниот живот, туку и за неговата убавина. Преку Христа, таа стана средство за спасение за многу други кои беа исто така на дното како неа и кои беа врзани со тешки синџири, како што таа самата некогаш беше врзана.

Авторка: Еванџелин Бутх