Село Зрзе ет кај што заоѓат сонце од Прилеп. Над селото имат една планина, сета тукуречи обрасната со див чај. На таа планина имат една дупка (врата) што се викат Змеоец.
Откога ќе влеиш подземи има да шеташ сета планина, само де немаш страв и да ти се видит. Малку откоа ќе поодиш низ змеоата дупка, ќе најдиш два кобла од каменот праени уште од змеот кога живеел тамо. Коблите сет широки колку едно огниште и длабоки колку пол аршин. Водата што ет во коблите нито претечует, нито секнуат.
Колку да можиш да леиш или да блискаш едноподруго и колку ќе заприш блискањето, и ето ти ’и коблите пак полни.
Ако поодиш под планината внатре со видело запалено, ќе видиш друга земја, подземи ширина голема и ќе чуеш едно бучење од голема река. За реката ето како веруаат селаните и ако појдит чоек да видит со очи, ќе поверуаат оти ет така.
Над селово Зрзе имат едно село што се викат Крапа. Крапа ет на многу повисоко место од Зрзеската планина. Од селото Крапа течит една река преку поле. Полето крапско ет заградено сето со планиње и реката што течит в поле некоаш се збирала и сето поле било езеро. Од многу години пробила една дупка реката на едно место и сега се спушта во земјата та врвит низ Зрзеската Планина и извират долу близу до полето зрзеско.
Селаните крапјани ако не одат ката година да ја пречистуаат дупката кај што се спушта реката, може пак да се затнит и да ’и потопит.
Да си дојдеме за Змеоец од Зрзеската Планина. Во Змеоец веруаат старите оти имало некоаш еден змев што живеел тамо.
На ден Велигден си играле чупи стред село Зрзе и една чупа најлична го водела танецот. Од ведрина се задале едни виулици и ја кренале чупата на вишно небо. Спискала мајка и (една у мајка била):
– Бре што се стори, кај појде, кој ја грабна, дали ветроштињето, дали самовилите? – таа еднашка ја снемало.
По две години време отишла мајка и на личната чупа на планина за да ’и збират билки чемерики. Одејќум, шетајќум, дошла кај Змеоец и си рекла со умот за да влезит внатре и еве ти ја ќерка и кај си успиват машкото дете.
– Мори дали овде си се скрила подземи, мила ќерко моја ,ами што е тоа дете што успиваш уште немажена? – и рекла плачејќум мајка и.
– Молчи мајче, не викај многу да не го разбудиш змеот, оти сега брго заспал, да не те изеит нешто.
Излегуаат Змеоец надвор и се избакнале, се испоприкажале и на одење му рекла мајка и да го прашат змеот од ошто му била умирачката.
Една вечер го прашала од ошто му ет умирачката, и змеот и кажал оти уморен, кога да си доел од облаци, да испиел еден кобел солена вода, на часот умирал.
По некој ден дошла мајка и и откоа се научила од ќерка је, му донесла сол и го отрула змеот. Си ја зеде ќерка си жената и си дошла дома. Го гледала детето и го сторила момче, та си го оженила момчето, змевче било и крилја си имало под мишки. Откоа се оженило змевчето, по некоја година си ошол на жниење со невестата си. Во жниењето згора се расипало времето и дошло на врнење. Во тоа време момчето легнало да спиет и жената му многу му додевала да го разбудит за да не го истопит. (Подготви Марко Китевски)
