Ведрана РУДАН на руданинфо
Умирам. Не е фер да го пишуваш ова кога имаш онколог, се вика д-р Г., презимето не смеам да го спомнувам. Штета. Се вика како мојата омилена риба.
Затоа што мислам дека умирам, е па Г, се поправам, сакам да бидам поблиску до маж ми. Се стуткав до него. Ги гледавме изборите.
Конечно разбрав што ме мачеше со години. Пленковиќ е едноставно глупав човек. Глупав во најбанална смисла.
Неодамна прочитав дека 30% од доматите во светот се произведуваат во Кина. Го берат луѓе во синџири. Ми паднаа на памет додека ги гледав новинарите како држат круши под носот на идиотот и мислев дека кинеските робови имаат полесна и поимагинативна работа.
Како е да сфатиш дека си смртен, дека ти отчукува последен час, дека имаш особено редок рак кој никому не простува?
Еден од чекорите е влез во амбулантата за онкологија во Клиничката болница во Риека. Штета што многумина од вас никогаш нема да се впуштат во тоа, а се снимаат документарни филмови на други теми.
Луѓето што ги запознав таму ми ја урнаа тезата дека нема добри луѓе. Никогаш во животот не сум сретнал толкава емпатија, љубов, насмевки и нежност, зборувајќи за младите луѓе кои работат таму, а тоа сознание ми го брише стравот од смртта.
Цел живот мислев дека е тешко да се најдат добри луѓе, сега знам дека постојат, дека ни се блиски. Не, не, не и не. Не се такви кон мене затоа што јас сум „Некој“, знам дека не сум „Некој“, но некои луѓе не размислуваат така. Тие се исти за сите пациенти.
Пациентите на хемотерапија често имаат скриени вени, уморни се од боцкање и бегаат од иглата. Тогаш им приоѓа нивната сестра и ги удира и им вели: „Лутете ми се, покажете се, одиме, ајде, повеќе нема да ве тепам“. Вената е изложена, иглата влегува, течноста се движи. Течност која многумина ќе ги врати во живот.
Сите добиваме и маренда. Не знам дали некогаш сум уживала да јадам сендвич и да пијам кефир колку што уживав за време на мојот последен третман со хемотерапија. Луѓето се менуваат, момчињата и девојките се смеат, без брзање и нервоза го туркаат животот во нас.
По шест часа стануваш од столчето, уште не е најден донатор да ни даде нови, одиш дома и чекаш.
Поминав низ пеколот, ниту прва, ниту последна и завршив на Онкологија. Инфузии, огромни количества лекови, тешко болни пациенти околу вас, и медицински сестри, чистачки и лекари кои буквално паѓаат од нога, ритамот е убиствен. Се мислам колку е напишано за Берош, еден од низата хрватски криминалци, но никој не пишувал за овие херои и хероини.
Ниту една телевизиска екипа не оди таму, нема извештаи, никој не зборува за тоа колку е добра храната, колку пати се менуваат чаршафите на пациентите во одредено време, како никој не се жали на платата, статусот, газдите или работата. Нормален човек не би можел да издржи ниту еден час. Некои медицински сестри работат таму веќе триесет години. Со насмевка, дотерани, нашминкани, утешни, храбри. Човек може да стави лекари и медицински сестри наместо маст на раната.
На некој перверзен начин, мило ми е што имам рак. Запознавањето со сите овие луѓе ми ја врати вербата во животот. Токму сега кога го губам. За мене и за мојата душа, подобро доцна отколку никогаш.
Така, морав да ви го напишам ова на вас здравите луѓе кои имате илјада проблеми, кои ги гледате изборите, кои мислите дека вашите животи се неуспешни и дека светот е долина од солзи. Можеби е така, додека сте здрави.
Кога сте смртно болни и опкружени со добри луѓе, светлите бои светат околу вас, срцето ви е полно и на некој начин сфаќате дека можеби и вие сте добри кога толку многу добри луѓе се грижат за вас.
Ви благодарам, добри луѓе. Ме променивте.
