Дарко Јаневски

Значи, и повторно значи, возиш со автомобилот, кога цајкани те сопираат. „П.чку родител 1“ си велиш, кај најдоа сега? Малку те фаќа паника, малку ти избива пот на челото, ама бргу се смируваш. Ќе се снајдам, си велиш. Плукаш во прстите и со плуканката ги залижуваш веѓите. Проверуваш некое влакно да не виси од носот. Има едно, кај му текна денеска да израсне, се обидуваш да го скинеш, ама не се дава. Ти ли мене, го псуеш влакното, пак ги споменуваш родителите, веќе не е битен бројот, и го буткаш навнатре во носот со прстот. Ретровизорот ти вели дека си успеал. Останува малку мокро од носот на прстот, ама тука се панталоните. Се бришеш.

Потоа вадиш од фиоката на автомобилиот мало шишенце во кое има претурено зејтин. Не било кој, туку „Брилијант“ од Штип. Од нашите е тој, нема да купуваш друг, разбира се! Ја мачкаш косата, колку барем малку да заличиш на Џон Траволта. Пазиш да не ти капне на костумот оти после дома ќе стоиш во ќоше. Една капка, еден час. Па мисли му ја. Се погледнуваш уште еднаш во огледалото. Да, фраер си, сега можеш да ја „посвоиш“ било која македонска „плавуша“. По можност да е северна. И да останало празно место во МЕПСО или ЕЛЕМ.

Не чекаш полицаецот да ти дојде до врата. Нема да го лутиш. Ја местиш вратоврската уште еднаш и излегуваш. Прво со левата, свежо депилирана нога, зашто синоќа си бил гостин кај Боки 13. Тргнуваш кон полицаецот. Му ја подместуваш твојата фаца пред лице за да те види подобро. Знаеш како се прави тоа. Не ти е прв пат! Прво директно, доволно блиску за да те загледа, но и доволно далеку за, ниту ти, ниту тој да си го почувствувате лукот од устата. Потоа ја вртиш главата малку лево, малку десно. Да те види и од полупрофил. Чекаш да ти каже нешто, ама тој молчи. Се осмелуваш и му велиш, на Вие нормално: „Ме познавате нели? Од телевизија!“

Тој те гледа. Те познава, ама малку те мерка. Секунда, две, три… Ти се чинат години. Пак пот. Те мерка, ете му заигрува лицето и сфаќаш дека те препознава, ама се мисли: „Овој од нашите ли е, од небањатите ли е?“ И тоа и трае. На крај му текнува. „Да бе…“, ти вели. Те  видел на некој квиз, ти си оној што се смееше. Си мислиш, се отепав од дрндање за политика, овој види со кого ме помешал, ама ако, само нека ме пушти.

И на крај силно светнува ден… и нема казна. Си одиш среќен. Те чекаат на митинг. Каде што на „плавушите за посвојување“ ќе им зборуваш за тоа дека сите сме еднакви. Посебно ти и „зајченцето миличко“. И „сивичко“

Се разбира, може да си баксуз и да ти се погоди полицаец кој не гледа телевизија. Ако е умен. А такви се повеќето. Доаѓаат дома и наместо „брилијант“ политички емисии, си гледаат порничи. Таму барем има повеќе содржина. Така ги учеле на Педагошки во Скопје. Јован Ѓорѓевиќ и неговиот „Политички систем“ и онака одамна служат само за поткршената ногалка на столицата. Или си пуштаат глупави турски серии после кои истите телевизии се фалат дека имаат гледаност. А тие дома пуштаат да им зуи нешто глупаво, за да не пуштат да им зуи нешто уште поглупаво. Некој од нив си става во чоканче некоја ракија. Може да оди и во кафеана, ама по ѓаволите, тоа беше во мода пред 30 години. Сега таму седат други цајкани. Пред тоа става во една чашка зејтин, но не штипски, оној за кого ВМРО на времето тврдеше дека го пренесуваат во цистерни со нафта на Штерјо, па после молчеше, туку маслинов. За, според рецепт на старите, да и направи облог на ракијата. Да се чувствува попријатено во желудникот, пред да тргне кон главата и да дојде зад умот и зад очите. Кога ќе тргне и кон нозете, си легнува. До утре.

Тогаш имаш проблем. Ако ти се погоди таков цајкан. Не те познава. Криво ти е што си потрошил од зејтинот за косата. За плунката за веѓите не ти е, зашто таа е џабе. Ама зејтинот… Ќе мора утре да молиш во партија да ти дадат некое шише џабе. Од спонзорство. Или да ја спомнеш црквата во говор, па некој владика да ти прати од шишињата со зејтин што луѓето ги оставаат покрај икони. „Помогни ми Господе“, велат, ја кажуваат „Оче наш кој си на небесата…“, кој еднаш, кој десет пати, ете молат синот да се ожени оти направил 40, ќерката да најде работа оти таа е веќе 35, на сопругот или сопругата хемотерапијата да им помогне за лекување на ракот, велат „ајде, земи ме мене, ама помогни за ова или она“ и го оставаат шишето. Толку имаат. И тоа им е скапо, ама ајде, ако е за поткуп на Господа, нека е.

Арно ама, нели, чудни се патиштата Господови,  па не знаат дека тоа шише наместо за поткуп на Господа, може утре да заврши во некоја фиока од автомобил, за некој Манулач да си ја намачка косата за да може цајканот да препознае дека бил на телевизија. И да не го казни. Што функционира, нели рековме, само ако тој не гледа порничи. Или турски серии. Кои се поглупави, од глупавите. Отприлика како оние во некој портал кои денеска умреа еден човек во сообраќајка, кој умрел пред четири години.

И така, после ни синот се оженил, што и не така лошо, ни ќерката нашла работа, што е лошо, ни хемотерапијата помогнала, што е веќе катастрофа! Ама нели, чудни се патиштата на зејтинот!

За крај, има еден лигав, но убав Божиќен британски филм во кој една остарена музичка ѕвезда им праќа Божиќна порака на децата и младите:

„Децо, не купувајте дрога. Никако. Станете рок ѕвезда. И ќе ви ја дадат џабе“.

Кај нас, пораката би била: „Станете политичар. И излегувајте на телевизија. Макар биле турска серија. Или Манулач“.